Ποιος δεν έχει φάει χυλόπιτα;

Δεν είναι σωστό να ξύνουμε πληγές, αλλά άμα δε γελάσεις και λίγο με τα κατορθώματά σου, τι θα έχεις να λες σε τούτη τη ζωή; Γιατί οι χυλόπιτες είναι από ‘κείνα τα αλατοπίπερα που διαφοροποιούν τις γεύσεις και τις εντάσεις, κι ας λένε κάποιοι κακοπροαίρετοι πως είναι μόνο για να μας τσουρουφλίζουν και να μας καίνε τα σωθικά.

Ας κάνουμε, όμως, μια αναδρομή στο παρελθόν, κι ας θυμηθούμε όλες τις χυλόπιτες που μας σέρβιραν -τουλάχιστον αυτές που έχουμε ξεπεράσει, γιατί είναι κρίμα να πέσουμε στα πατώματα. Από εκείνη στο δημοτικό με τον Γιωργάκη ή την Αννούλα, που μια μέρα αποφάσισαν να δώσουν σε άλλους τα παιχνίδια τους κι όχι με μας. Για να προχωρήσουμε στο γυμνάσιο και το λύκειο, που έδωσες τα πρώτα σου φιλιά, μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι το πρόσωπο που τα μοιράστηκες ήταν ανοιχτόκαρδο κι ήθελε πια να τα μοιραστεί και μ’ άλλους. Μέχρι το σήμερα, που ο συμφοιτητής σου άνοιξε τα φτερά του γι’ άλλες αγκαλιές και η συνεργάτης σου σε βλέπει σαν φίλο -άλλη μαχαιριά στην καρδιά.

Το αιώνιο ερώτημα δεν είναι γιατί δε μας θέλουν, γούστο τους και καπέλο τους, αλλά γιατί ντρεπόμαστε τόσο πολύ να παραδεχτούμε πως φάγαμε κι εμείς τη χυλόπιτά μας. Τι είναι αυτό που μας σταματάει απ’ το να πούμε στην παρέα μας ότι το γκομενάκι μας έριξε άκυρο χθες; Ή γιατί κάνουμε τα πάντα για να μη μάθει το εν δυνάμει γκομενάκι ότι δεν είχαμε πάντα τρελές επιτυχίες στα ερωτικά μας;

Σε όποια ηλικία και να βρίσκεσαι, η χυλόπιτα πάντα θα σου κάθεται στο στομάχι. Το ερωτικό σου ενδιαφέρον δε βρίσκει αντίκρισμα κι αναγκάζεσαι να το πάρεις αγκαλιά και να φύγεις. Δεν έχει σημασία αν εσύ καίγεσαι∙ αν ο άλλος δε θέλει, δεν πάτε ούτε μέχρι το περίπτερο για τσίχλες. Πέραν τούτου, κλονίζεται κι η αυτοπεποίθησή σου. Γιατί τα βάζεις λίγο με τον εαυτό σου, αναρωτιέσαι τι πήγε λάθος και, όπως και να το κάνεις, κλείνεσαι για λίγο στο καβούκι σου, κάνοντας την αυτοκριτική σου. Εκτός κι αν είσαι από εκείνους που έχουν βρει το νόημα της ζωής και μόλις φάνε τη χυλόπιτα, λένε ένα «ευχαριστώ πολύ, να ‘στε καλά» και βγαίνουν για έναν περίπατο να τη χωνέψουν, συνεχίζοντας ανενόχλητοι τη ζωή τους.

Όπως και να το κάνεις, είναι μια προσωπική ήττα. Θα στεναχωρηθείς, ίσως και να κλάψεις, αν αυτό σου βγαίνει, αλλά κάποια στιγμή θα το ξεπεράσεις. Μπαίνοντας στο τριπάκι, όμως, να κρύψεις την αλήθεια απ’ τους φίλους σου ή κάποιο υποψήφιο ταίρι, δε βοηθάς και πολύ την κατάσταση. Αρχικά, είναι κρίμα να κοροϊδεύεις αυτούς που έχεις απέναντί σου και στην τελική, το ξέρεις, κοροϊδεύεις κυρίως τον εαυτό σου. Όσο το θάβεις, τόσο το μεγαλοποιείς, μια απόρριψη είναι, δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου.

Με το να κρύβεις τον αριθμό άκυρων που έχεις φάει, είναι σαν να μην παραδέχεσαι πως έχεις φάει βρόμικο μετά από ξενύχτι. Όλοι το έχουμε κάνει, σχεδόν κανένας μας δεν είναι περήφανος, αλλά τι να κάνουμε; Ήπιαμε πολύ και το ζητήσαμε.

Πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει να θεωρείται ταμπού. Δεν κρατάει κανείς σκορ, δε θα πέσουν τα στατιστικά μας. Οι φίλοι μας μπορεί να μας πειράζουν, αλλά κι αυτοί σάμπως τα έχουν πάει καλύτερα; Στα ίδια χάλια με μας είναι. Όσο για το κάθε επίδοξο γκομενάκι, κι αυτό μια χαρά τις έχει χωνέψει. Άλλωστε, είναι σέξι να αποδέχεσαι τις αδυναμίες σου και να ‘σαι ειλικρινής, δείχνει ωριμότητα, αυτοπεποίθηση και συνειδητοποίηση, χαρακτηριστικά που θα μετρήσουν υπέρ μας.

Στο κάτω-κάτω, δε γίνεται όλοι να μας θέλουν. Εξάλλου, ούτε εμείς έχουμε πει «ναι» σε όλους. Με κάποιους ταιριάζεις και με κάποιους άλλους ούτε καν. Αντί να χαραμίζεις το χρόνο, το δικό σου και του άλλου, πες ένα «ευχαριστώ, δε θα πάρω» και συνέχισε τη ζωή σου.

Ας απομυθοποιήσουμε λίγο την κατάσταση. Η απόρριψη δεν είναι κάτι τραγικό. Άσχημο είναι να πληγώνεις και να μη φέρεσαι σωστά σ’ αυτούς που έχεις επιλέξει. Η ζωή δεν τελειώνει στο «όχι» του παραλίγο έρωτά σου και σίγουρα δε θα πρέπει να σε σταματάει απ’ το να το παραδέχεσαι ανοιχτά. Τιμή σου και καμάρι σου. Εξάλλου, είχες το θάρρος να δείξεις το ενδιαφέρον σου. Αυτό ξέρεις πόση δύναμη χρειάζεται; Τι να πούμε κι εμείς που κοκκινίζουμε μόνο και μόνο όταν συναντιούνται τα βλέμματά μας, δηλαδή.

Μπράβο σου και πάλι μπράβο σου. Κι αν ακούς τους άλλους να λένε πως ποτέ δε φάγανε άκυρο, εξήγησέ τους πως χάνουν τη μισή γλύκα. Γιατί, αν δε σε απορρίψει το μωρό, με τι δικαιολογία θα φας το οικογενειακό παγωτό; Ή, μάλλον, τι θα έχεις να λες με τους φίλους σου την ώρα που κατεβάζετε το έκτο σφηνάκι στις πέντε το πρωί;

Άντε, και στα δικά μας!