Ποιος είπε πως το παγωτό είναι μόνο για τα καλοκαίρια;

Πόσους μήνες έχουμε μετρήσει αντίστροφα μέχρι να έρθει το καλοκαίρι; Πόση υπομονή κάναμε ως παιδιά; Να τελειώσει το σχολείο, να ξεκινήσουν οι διακοπές, μαζί τους και τα μπάνια στη θάλασσα, οι κατασκευές στην άμμο, το καθημερινό παιχνίδι μέχρι που σκοτείνιαζε για τα καλά-τόσο αλάνια ήμασταν. Και μετά, σουβλάκι στο σπίτι, αγκαλιά με το κλιματιστικό και για το κλείσιμο της ημέρας ένα μπολ παγωτό, παρέα με τα αδέρφια μας, χαζεύοντας τηλεόραση.

Το παγωτό ήταν κι είναι ένα απ’ τα καλύτερα συστατικά του καλοκαιριού μας από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας. Πηγαίναμε, σχεδόν κάθε μέρα, στο περίπτερο της γειτονιάς και χαζεύαμε με τις ώρες τις πιθανές μας επιλογές, ενώ η μαμά κι ο μπαμπάς αγανακτούσαν με την ώρα και τη φαιά ουσία που σκορπούσαμε για τη διαλογή ενός παγωτού.

Προτιμούσαμε, συνήθως, εκείνο με τις πολλές γεύσεις και τα παιχνίδια δώρο. Δεν έχει σημασία αν, τελικά, ανάμεσα στις τόσες διαφορετικές επιλογές εμείς τρώγαμε κάθε μέρα το ίδιο, δεν το βαριόμασταν ποτέ. Άλλωστε, όλα γι’ αυτό το παιχνιδάκι από κάτω γινόντουσαν. Διάφορες μινιατούρες που διακοσμούσαν το γραφείο μας, λες κι ήταν τρόπαιά μας. Βασικά ήταν. Μας θύμιζαν τα παγωτά που έχουμε φάει, αφού εννοείται πως τα μετρούσαμε κάθε χρόνο. Στο τέλος του καλοκαιριού έβγαινε κι ο μεγάλος νικητής, εκείνος με τα περισσότερα μπάνια και παγωτά.

Μεγάλο κακό, όμως, το τέλος του καλοκαιριού. Είναι αυτές οι μέρες στο φινάλε του Αυγούστου που περνάνε σαν νερό, και να σου ο Σεπτέμβρης. Μακριά από ‘μας. Αχώνευτος μήνας. Μαθητής ή φοιτητής, δε σ’ αφήνει ποτέ να τον συμπαθήσεις. Σχολείο ή εξεταστική και για κερασάκι τέρμα και τα παγωτά.

Απ’ τις λιακάδες πάμε στο κρύο και τις βροχές, τα περίπτερα σιγά-σιγά βγάζουν τα ψυγεία κι εσύ, αν θέλεις παγωτό, πρέπει να ψάξεις σαν λαγωνικό. Κι αναρωτιέμαι, πότε προέκυψε αυτός ο ρατσισμός απέναντι σ’ όλους εμάς που κρατάμε για το παγωτό πρωταγωνιστική θέση στον ουρανίσκο μας, ακόμα κι αν έξω χιονίζει; Γιατί θα πρέπει να παίξουμε σώνει και ντε τον κρυμμένο θησαυρό για να το βρούμε; Ειδικά κάτι χρόνια πριν, ήταν πιο εύκολο να βρεις όπλο παρά περίπτερο με παγωτά Δεκέμβρη μήνα.

Όταν ήμασταν πιτσιρίκια, δεν είχαμε άλλη επιλογή, περιμέναμε το επόμενο καλοκαίρι, πιστεύοντας τη μαμά μας που μας έλεγε πως θα μας πονέσει ο λαιμός μας –ψέμα– και πως δεν υπάρχουν παγωτά τον χειμώνα –μεγαλύτερο ψέμα–, μέχρι που μεγαλώσαμε κι ανάμεσα σ’ άλλα ψάξαμε κι εδώ την αλήθεια.

Το ξέρατε ότι αν έχεις πονόλαιμο, μία μπάλα παγωτό μπορεί να σε βοηθήσει να τον ξεπεράσεις; Ούτε εγώ το ήξερα, αλλά προσφέρθηκα για πειραματόζωο, το εφάρμοσα και μπορώ πλέον, με χαρά, να το επιβεβαιώσω. Δεν είναι αυθαίρετα τα συμπεράσματα, όχι, έχουν επιστημονική βάση. Όταν βγάλεις τις αμυγδαλές, τι σου λέει ο γιατρός να φας; Παγωτό, φυσικά. Δεν ξέρει αυτός;

Κι είναι ύστερα κι οι άλλοι, οι επικριτές του, που βιάζονται να το χαρακτηρίσουν ως θερμιδική βόμβα με μηδενική διατροφική αξία, γεμάτη σάκχαρα και συντηρητικά. Κακοήθειες. Έχει διατροφική αξία και μάλιστα υψηλή, αφού περιέχει πληθώρα θρεπτικών συστατικών, με υψηλής βιολογικής αξίας πρωτεΐνες λόγω του γάλατος, ασβέστιο, φώσφορο, μαγνήσιο, βιταμίνες κι άλλα, ενώ έχει αποδεδειγμένη κι αγχολυτική δράση. Πού είναι η μαμά μου τώρα να τις δείξω τα πραγματικά στοιχεία;

Μπορεί να νομίζουν πως τα συντηρητικά κάνουν πάρτι ενώ στην πραγματικότητα νομοθετικά απαγορεύονται. Επομένως, αν δεν κάνουμε υπερβολές, και καταναλώνουμε μέτρο, δεν έχουμε κανένα λόγο και καμία πειστική δικαιολογία για να το στερηθούμε. Ακούς, μαμά;

Το παγωτό είναι συναίσθημα και τα συναισθήματα δεν έχουν εποχή. Μας φτιάχνει τη διάθεση, μας γλυτώνει απ’ τη μελαγχολία, μας δίνει ενέργεια, μας γυρίζει σε παιδικά καλοκαίρια, ακόμα κι αν βρισκόμαστε σ’ ένα αυστηρό γραφείο Γενάρη μήνα.

Με λίγα λόγια, του ανήκει και του αξίζει μια θέση στους χειμώνες μας, και δε μας νοιάζει αν έχει έξω μείον δέκα. Ίσα-ίσα που δε θα αγχωνόμαστε να το φάμε πριν λιώσει. Αφού το αγαπάμε και δείχνει να μας αγαπάει, γιατί να χωρίζουμε για τόσους μήνες; Η ζωή είναι μικρή, φάε εκείνο το παγωτό!