Κι όχι, δε μιλάω για τις περιπτώσεις ανθρώπων που γυρνάς επειδή έχουν πάει όλα σκατά, η σχέση σου δεν προχώρησε και σκέφτηκες θα πάω στο σιγουράκι, την καβάτζα. Όσον αφορά τις καβάτζες, δεν ήμουν ποτέ υπέρμαχος κι όσο περνάει ο καιρός βλέπω να μη γίνομαι. Το να βάζεις έναν άνθρωπο σ’ αυτή την κατηγορία είναι σαν να τον κάνεις αντικείμενο με σκοπό την ευχαρίστησή σου. Κι είναι κάτι που δεν αξίζει σε κανέναν, ό,τι και να σου έχει κάνει.
Στην πορεία της ζωής μας γνωρίζουμε ανθρώπους κι ανάλογα τη φάση που περνάμε, βάζουμε ταμπέλες. Αυτός θα ήταν καλός φίλος, ο άλλος πιθανός εραστής, εκείνος απλά γνωστός. Δε ξέρω αν το να βάζεις ταμπέλες είναι κάτι καλό, τουλάχιστον σε βοηθάει να ξεχωρίζεις ανθρώπους. Ποιους θέλεις να κρατήσεις κοντά σου, ποιους δε σε ενδιαφέρει και τόσο και τέλος ποιους, ακόμη κι αν έφευγαν σιωπηλά από τη ζωή σου, δε θα το παρατηρούσες καν. Ο καθένας σου κάνει κι ένα διαφορετικό κλικ.
Και υπάρχει βέβαια και μία ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων που γνωρίζεις, εκείνους που δε μπορείς να τους βάλεις ταμπέλα γιατί πολύ απλά δεν ξέρεις πώς να τους χαρακτηρίσεις. Οι σκέψεις αμέτρητες και το ερωτηματικό πάνω απ’ το πρόσωπο τους να υπάρχει, υπενθυμίζοντας σου ότι κάτι πρέπει να μπει εκεί. Η περιέργεια σε κάνει να θέλεις να έρθεις πιο κοντά τους, να τους γνωρίσεις. Θέλεις να το πεις ενδιαφέρον; Θέλεις επιμονή μέχρι να βρεις αυτό που αναζητάς; Όποιος και να είναι ο λόγος, απλά μπαίνεις στη διαδικασία του να τους γνωρίσεις, δίνοντας τους περισσότερη προσοχή απ’ ότι θα έδινες κανονικά.
Ο καιρός προχωράει, ένα φλερτ μεταξύ σας μπορεί να υπάρχει, που συνήθως έτσι πάει ενώ συγχρόνως το ενδιαφέρον είναι αμείωτο κι απ’ τις δύο πλευρές. Περνάτε χρόνο μαζί, γνωρίζεστε. Καθώς όμως βλέπεις τη σχέση σας να προχωράει συνειδητοποιείς ότι ακόμα δεν έχει μπει η ταμπέλα. Φίλος; Πιθανή σχέση; Οι σκέψεις σου σε τρώνε. Στο τέλος βέβαια καταλήγεις να το αφήσεις στη μοίρα του, γιατί πολύ απλά δε γίνεται να το κυνηγάς άλλο. Ό,τι είναι να έρθει, θα έρθει εξάλλου.
Μπορεί η ζωή να σας έχει πετύχει σε περίεργες φάσεις, ίσως να έχετε κάνει και κάτι μεταξύ σας αλλά ποτέ κανείς σας δεν παραδέχτηκε τα αισθήματα του προκειμένου να μη χαλάσει αυτό που έχετε, άσχετα αν δεν ξέρετε τι είναι αυτό. Είναι και μερικά πράγματα που ο ανθρώπινος νους αρνείται να τα συλλάβει. Κάποια στιγμή ο ένας από τους δύο αποφασίζει να σοβαρευτεί με αποτέλεσμα η μεταξύ σας σχέση να διακόπτεται. Τρελαίνεσαι στη σκέψη ότι δε θα μιλήσετε, δε θ’ αράξετε μαζί να πιείτε μπίρες και να κάνετε όλ’ αυτά τα όμορφα πράγματα που κάνατε μαζί. Κι εκεί είναι που καταλαβαίνεις τι νιώθει ο ένας για τον άλλον.
Τότε συνειδητοποιείς πως ό,τι και να γίνει πάντα ο ένας θα γυρνάει στον άλλον. Όχι γιατί δεν έχεις τίποτα άλλο να κάνεις αλλά επειδή πάντα ο ένας θα αναζητάει τον άλλον. Ξέρεις ότι εκεί είναι το «σπίτι» σου και σε περιμένει. Είναι απ’ αυτές τις περιπτώσεις που δύο άνθρωποι δεν μπορούν να είναι μαζί, άσχετα αν ο ένας μπορεί να πεθαίνει για τον άλλον. Είναι τότε που λέμε ότι η ζωή είναι άδικη. Γιατί είναι γκαντεμιά να μη μπορείς να είσαι μ’ έναν άνθρωπο που αγαπάς τόσο πολύ. Είναι σαν να στερείσαι το δικαίωμα της ευτυχίας.
Γιατί κανένας δε θα είναι σαν εκείνον. Άσχετα που σου σπάει τα νεύρα κάθε φορά που θα συζητάτε κάτι και θα είναι τόσο ισχυρογνώμων, ενώ εσύ θα τον ειρωνεύεσαι με το πιο ξινό σου πρόσωπο. Είναι πεισματάρης, οξύθυμος κι εσύ ξεροκέφαλη και πνεύμα αντιλογίας. Είστε δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι αλλά εσύ τον θέλεις γι’ αυτό που είναι και το ίδιο ακριβώς και εκείνος .
Δεν είστε ονειρικά πλασμένοι ο ένας για τον άλλον, αλλά μ’ ένα μαγικό τρόπο ταιριάζετε. Ταιριάζετε τόσο πολύ που δεν αντέχετε χωρίς ο ένας να είναι στη ζωή του άλλου. Νιώθετε ότι κάτι λείπει, ακόμα κι αν σας χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα. Το θέμα είναι ότι δεν ξέρεις η ζωή πώς τα φέρνει. Μπορεί να καταλήξετε μαζί, μπορεί και όχι. Άλλωστε, ποιος μπορεί να τα βάλει με το σύμπαν;
Επιμέλεια κειμένου Χριστίνας Νικολοπούλου: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Χριστίνα Νικολοπούλου
