Σεβόμαστε τα όρια εκείνου που σέβεται τα δικά μας

Τα όρια πολλοί τα αγάπησαν, λίγοι όμως τα έβαλαν στις σχέσεις τους. Οι περισσότεροι τρομάζουν, νομίζουν πως άπαξ και τα βάλουν, τελείωσαν όλα. Τα συνδυάζουν με θηλιά που μπαίνει στον λαιμό, νομίζοντας πως όποιος οριοθετεί σωστά τη σχέση του καταλήγει να χάνει την ατομικότητά του και την ελευθερία του να πράξει όπως θέλει.

Γι’ αυτό ξεκινάνε σχέσεις, με μια ελευθερία που θα ζήλευε ο οποιοσδήποτε, κι όποιον πάρει ο Χάρος. Είναι αυτή η χαλαρότητα που τις χαρακτηρίζει, γιατί είναι κι αυτός ο φόβος που κομπλάρει και παγώνει. «Άμα ξεκινήσω από τώρα και πω δέκα πράγματα, δε θα τρομάξει ο άλλος;». Και κάθεσαι σαν χαζός και περιμένεις πότε θα έρθει η κατάλληλη στιγμή να μιλήσεις.

Μερικοί, πιστεύοντας πως δε μοιάζουν με τους προηγούμενους, μ’ αυτήν την έπαρση ότι δε θα κάνουν λάθη κι όσα κορόιδευαν, δηλώνουν με μεγάλη χαρά ότι τα όρια σε μια σχέση μπαίνουν μόνα τους όταν πρέπει. Τώρα, δηλαδή, μιλάμε για μικροπράγματα. Πού να βρουν το χρόνο να ασχοληθούν; Αλλά μόλις δουν κάτι που τους ενόχλησε, το δωμάτιο γίνεται Κοσσυφοπέδιο.

Και να σου τα μούτρα κι οι τσακωμοί και «αυτά δε μας τα είπε, κύριε πρόεδρε» και τρέχεις να μαζέψεις τα ασυμμάζευτα. Η σχέση χωρίς όρια είναι σαν ένα μπαλόνι που δε σταματάει να φουσκώνει. Άμα βάλεις ένα όριο και πεις θα το φτάσω μέχρι εκεί, θα έχεις ένα όμορφο διακοσμητικό για το δωμάτιό σου -για όσο. Άμα το αφήσεις όμως ανεξέλεγκτο, θα σκάσει κι όχι τίποτα άλλο αλλά θα σκάσει και στα μούτρα σου κι ο πόνος του να ‘χεις αποτύχει στη σχέση σου είναι αρκετός από μόνος του, χωρίς το «μπαμ».

Τα όρια είναι για να μπαίνουν απ’ την αρχή. Οι δικαιολογίες του τύπου «μα τώρα ξεκινήσαμε, θα τρομάξει» κι ο φόβος του να μιλήσεις για όσα σε ενοχλούν και δε δέχεσαι στη σχέση σου, δε χωράνε -άμα θες να δημιουργήσεις κάτι υγιές που θα κρατήσει. Δε γίνεται, βέβαια, λόγος για ζήλιες, απαγορεύσεις κι ανασφαλή πείσματα. Αυτά τα τάχα απόλυτα τα λουστήκαμε στο γυμνάσιο. Τώρα μεγαλώσαμε και μάθαμε να σεβόμαστε τον εαυτό μας και τον άλλον.

Στη σχέση πρέπει να υπάρχει σεβασμός κι αλληλοκατανόηση. Θες να λύσεις κάτι; Συζήτησέ το. Κάτσε κάτω και πες «εμένα αυτό δε μου αρέσει, θέλω να το αλλάξουμε» ή «αυτό με στεναχωρεί και νευριάζω». Πες αυτό που σε ενοχλεί, για αρχή, και μετά θα δεις πως θα αλλάξουν όλα. Είμαστε άνθρωποι και κουβαλάμε όρια κι αντοχές. Θα καταφέρουμε να επικοινωνήσουμε και να συμπορευθούμε με κάποιον αν δεν πατήσουμε πάνω σ’ αυτά;

Τελεσίγραφα, τσακωμοί και μούτρα δεν τιμούν καμία ενήλικη σχέση. Τι είναι το «άμα δε γίνει αυτό, χωρίζουμε»; Αν είναι να χτίζεις σχέσεις πάνω στο γινάτι, πήγαινε στο καλό και τέλος. Το να απειλείς το ταίρι σου ή να μαλώνεις κάθε τρεις και λίγο, δε σας βγάζει πουθενά. Φουσκώνεις όλο και περισσότερο εκείνο το συναισθηματικό μπαλόνι κι είναι πια θέμα χρόνου να σκάσει.

Γι’ αυτό τα όρια πρέπει να εμπνέονται μέσα απ’ τον αμοιβαίο σεβασμό και την αυτοκυριαρχία του καθενός, χωρίς κανείς να προσπαθεί να επιβληθεί. Απ’ τη στιγμή που έχεις όρια εσύ ως άνθρωπος, μην τα αποκρύψεις απ’ τη σχέση σου αλλά μην απαιτήσεις και την κατανόησή τους. Δείξε πώς θες να σου φερθούν με την ανάλογη δική σου συμπεριφορά. Πες όσα θες να πεις, δείξε όσα σε ενοχλούν, άκου τον άλλον, κάνε μια προσπάθεια να καταλάβεις και να σε καταλάβουν.

Δεν είναι αναξιοπρέπεια να κάνεις λίγο πίσω, αγάπη είναι, εκτίμηση απέναντι στον άνθρωπο που διάλεξες. Δεν αρέσει στο ταίρι μου κάτι; Δεν το ξανακάνω. Κι αν τύχει να το κάνω, ζητάω συγγνώμη κι ειλικρινά κάνω προσπάθεια να το σταματήσω. Δεν κρατάμε σκορ ποιος έκανε τα περισσότερα, ούτε προσπαθούμε να ισοφαρίσουμε. Προσπαθούμε να αποφύγουμε τσακωμούς, όχι να τους δημιουργούμε.

Άμα δε σεβαστώ τον άλλον, δε θα με σεβαστεί ούτε εκείνος, και με το δίκιο του.  Συζητάω κι ακούω για το καλό της σχέσης μου. Προσπαθώ να την κάνω καλύτερη.

Αυτό θα ‘πρεπε να ‘ναι δεδομένο.