Σκίζοντας φωτογραφίες κανείς δεν ξέχασε

Χωρισμός. Όταν δύο άτομα αποφασίζουν να τραβήξουν διαφορετικούς δρόμους και να λήξουν τη σχέση τους. Μια διαδικασία κατά την οποία μαζεύεις τα ρουχαλάκια σου, τις όμορφες κι άσχημες αναμνήσεις, τα σπασμένα σου κομμάτια και πηγαίνεις στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Αν κι είμαι υπέρμαχος του να διακωμωδείς άσχημες καταστάσεις, στη συγκεκριμένη περίπτωση ούτε εγώ μπορώ να το κάνω. Ο χωρισμός είναι μεγάλο πακέτο.

Είναι αυτό το αίσθημα της μοναξιάς που έρχεται καταπάνω σου με τόση μανία και λυσσά μέχρι να πέσεις κάτω. Να συνειδητοποιήσεις ότι πλέον δε θα ακούς μια συγκεκριμένη «καλημέρα» να σου σπάει τη ρουτίνα. Θα πρέπει να μάθεις να ζεις χωρίς εκείνο το άτομο, χωρίς τις ιδιοτροπίες του και τα καλά του. Να μάθεις να ζεις ολόκληρος, ακόμα κι αν νομίζεις εσύ πως χωρίστηκες στη μέση.

Δεν αντιλέγω. Όσες φορές κι αν έχω ακούσει πως ο άνθρωπος ζει κι επιβιώνει ολόκληρος, χωρίς την ανάγκη να υπάρχει μαζί με κάποιον άλλον, υπάρχει μια φωνή που μου ψιθυρίζει πως ο άνθρωπος μόνο ολόκληρος δεν είναι. Όσο αποφασισμένος κι αν είσαι, όσο κι αν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου, είναι σχεδόν αδύνατο να αντεπεξέλθεις μόνος σου. Όχι γιατί το έχεις ανάγκη, αλλά επειδή το χρειάζεσαι κι αυτό είναι κάτι που μπερδεύουμε πολύ συχνά. Άλλο το «έχω ανάγκη», άλλο το «χρειάζομαι».

Βλέπεις, όμως, μερικές φορές, ο φόβος του χωρισμού σε αποτρέπει απ’ το να κάνεις οποιαδήποτε σχέση. Ακόμα κι αν το θεωρώ λιποψυχία, μπορώ να καταλάβω πως ο πληγωμένος άνθρωπος αποφεύγει τις σχέσεις όπως ο διάολος το λιβάνι. Το σκέφτεσαι λίγο, το ξανασκέφτεσαι, λες «πού να μπλέκω» και τα παρατάς. Δεν είναι όλα για όλους.

Αλλά τι να κάνεις; Κάποια στιγμή θα την πατήσεις. Κάπου εκεί μες στους έρωτες και τα φιλιά, θα τη χάσεις την μπάλα κι άντε τώρα να τρέξεις να τη βρεις. Γιατί τα πράγματα είναι καλά όταν έχεις την μπάλα και παίζεις. Άπαξ και τη χάσεις, ζήτω που καήκαμε.

Όταν καλείσαι να αντιμετωπίσεις έναν χωρισμό δεν έχεις κανέναν να σου μάθει τον τρόπο, ούτε ο άλλος φεύγει αφήνοντας πίσω του οδηγίες προς ναυτιλλόμενους. Κι ενώ εγώ μπορεί να κλαίω και να ωρύομαι τραγουδώντας «γύρνα πίσω, θα πεθάνω, έχω αρχίσει και τα χάνω», εσύ μπορεί να είσαι ήδη στο δεύτερο μήνυμα προς τον πρώην λέγοντας «μωρό μου, sorry, μα έχω βρει καλύτερο αγόρι».

Ο χωρισμός είναι κάτι εντελώς προσωπικό, γι’ αυτό μην μπεις ποτέ στο τρiπάκι να κρίνεις κάποιον για τον τρόπο που τον αντιμετωπίζει. Αν εκείνον τον ευχαριστεί, εσύ ποιος είσαι που θα κρίνεις; Ένα, όμως, να είναι το σίγουρο: Με το να σκίζεις φωτογραφίες και να πετάς πράγματα δεν ξεχνάς. Κι’ αυτό γιατί το να πετάξεις όλα αυτά που σου θύμιζαν τι είχες και τώρα έφυγε, δε σου εγγυάται την απώλεια μνήμης, ακόμα κι αν εσύ το χρειάζεσαι επειγόντως. Μακάρι να έκλειναν τόσο εύκολα τα κεφάλαια στη ζωή μας.

Δυστυχώς, όσα και να πετάξεις, όσα και να σκίσεις, πάλι στο μυαλό σου θα είναι και θα σε βασανίζουν συνέχεια. Αν δεν τα βρεις με σένα, αν δεν κλείσεις τις μισάνοιχτες υποθέσεις, αν δε μάθεις τους λόγους, αν δεν πάρεις εξηγήσεις, αν δεν ξεσπάσεις, εκεί θα μείνουν και θα σου υπενθυμίζουν την παρουσία τους, δίνοντάς σου στα νεύρα.

Με το να σκίζεις φωτογραφίες και να πετάς πράγματα καταφέρνεις μόνο να ξεχνάς πλασματικά. Πιστεύεις πως μόλις τα κάνεις όλα αυτά θα ηρεμήσεις και δε θα θυμάσαι πια. Ότι πάλεψες με τις αναμνήσεις σου και βγήκες νικητής κι ότι δε θα σε βασανίσουν ποτέ ξανά. Αρνείσαι να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα που έρχεται με ταχύτητα πάνω σου και πιστεύεις ότι θα τη σταματήσεις με μια απλή διαγραφή γεγονότων. Σε γελάσανε.

Ό,τι και να γίνει να ξέρεις πως έτσι δεν ξεχνάς κι όποιος το λέει, κοροϊδεύει πρώτα τον εαυτό του. Είναι κρίμα να ξεσπάς σε αντικείμενα, να σκίζεις φωτογραφίες σας, να πετάς διάφορες μαλακίες, επειδή χώρισες. Όλα αυτά είναι αναμνήσεις κι οφείλεις να τις φυλάξεις. Όχι για τον άλλον, περισσότερο για εσένα. Να ξέρεις με ποιον ήσουν, να μπορείς να θυμάσαι όσα ζήσατε κι ας μην είναι εδώ.

Οι τωρινές επιλογές μας δε διαγράφουν το παρελθόν μας κι οποιοδήποτε τέλος δεν αναιρεί μια ωραία διαδρομή. Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις με όλα αυτά τα ενθύμια είναι να τα κρύψεις –γιατί το χέρι πάει και τα σκαλίζει από μόνο του μερικές φορές, δε φταίμε εμείς– και όταν νιώσεις έτοιμος να τα κατεβάσεις απ’ το πατάρι. Οι φωτογραφίες και τα αντικείμενα είναι παρελθόν κι εκεί πρέπει να ανήκουν, ένα παρελθόν που ήταν επιλογή σου κι οφείλεις να σέβεσαι.

Μην μπερδεύεσαι και μη ζητάς να πας πίσω. Για κάποιο λόγο ζεις το τώρα. Φρόντισε να το ζήσεις όσο καλύτερα μπορείς.