Ώρες-ώρες σκέφτομαι πόσο πιο εύκολα θα ήταν τα πράγματα αν είχαμε έναν οδηγό επιβίωσης όσο αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις. Τουλάχιστον να γνωρίζαμε ένα-δυο πράγματα πριν πέσουμε με τα μούτρα, βρε αδερφέ. Να μας άφησαν ένα σημείωμα, μια πινακίδα που να γράφει «προσοχή». Αλλά τίποτα.
Ένα πράγμα που νευριάζει και συγχρόνως χαροποιεί είναι το γεγονός ότι οι ανθρώπινες σχέσεις, απ’ την αρχή του κόσμου, δεν ερχόντουσαν με οδηγίες χρήσης, ούτε με το μαγικό ραβδάκι της νεράιδας των ζευγαριών.
Συνήθως οι σχέσεις έχουν το καλό –όπως το πάρει κανείς–, να ξεπροβάλλουν απ’ το πουθενά και να σε χτυπάνε πιο δυνατά κι από καινούργια παπούτσια. Απ’ τη μία, το θεωρείς και καλό. Αν μη τι άλλο οι ερωτικές σχέσεις πάντα ομορφαίνουν τη ζωή, σε κάνουν να βλέπεις τα πράγματα με διαφορετικό μάτι απ’ τη στιγμή που ερωτεύεσαι. Απ’ την άλλη βέβαια σε πιάνουν τόσο απροετοίμαστο που δεν ξέρεις από πού να μαζευτείς.
Οπότε μπαίνεις στο χορό και χορεύεις. Άλλοτε με το δικό σου το ρυθμό, άλλοτε με το δικό τους. Και μερικές φορές αν είστε αρκετά τυχεροί, οι ρυθμοί σας γίνονται μια όμορφη ταιριαστή μελωδία και μπορείτε να την απολαύσετε χορεύοντας.
Αλλά αυτό είναι κάτι δυσεύρετο, όσο κι αν θέλουμε να πιστεύουμε το αντίθετο. Στον πραγματικό κόσμο, τα πράγματα δεν τείνουν να ακολουθούν τόσο πολύ τις ταινίες, που είναι όλοι ερωτευμένοι και χαρούμενοι και στο τέλος τους περιμένει ένα καλό τέλος.
Στη ζωή τα πράγματα είναι πολύπλοκα. Δεν μπορείς να διαβάσεις σκέψεις, δεν μπορείς να δεις το μέλλον. Όλοι μας αναζητάμε μια σχέση, μέσα στην οποία θα υπάρχουμε εμείς και το ταίρι μας και θα λειτουργούμε ισότιμα. Με υποχωρήσεις, συζητήσεις και προπάντων κατανόηση.
Τρεις λέξεις που σε μερικούς όμως είναι τόσο άγνωστες όσο και η ρίζα του π. Είναι κρίμα που ακόμα βρισκόμαστε στη φάση που το να κάνεις μια υποχώρηση στη σχέση είναι λες και πηγαίνεις μετανάστης στην Αμερική. Ακόμα και τώρα θεωρείται τρελή υπέρβαση και προϋποθέτει τρελή αγάπη κι αδυναμία προς τον αγαπημένο μας. Μισό, ρε παιδιά, γιατί θα τρελαθούμε και τα xanax όλου του κόσμου δε θα φτάσουν για να μας κάνουν καλά.
Το να κάνεις υποχωρήσεις στη σχέση σου δεν είναι επειδή είσαι αδύναμος ούτε επειδή δεν μπορείς να επιβληθείς στον άλλον εξαιτίας της παρόρμησης των συναισθημάτων σου. Οι υποχωρήσεις γίνονται επειδή θέλεις να έχεις μια υγιή σχέση και με το να περνάει μόνο το δικό σου, χωρίς να σκέφτεσαι τον άλλον, προφανώς και δε θα σε οδηγήσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα.
Το να προσπαθείς να βρεις τον άλλον στα μισά, «να βάζεις νερό στο κρασί σου» που λένε και οι μεγάλοι προϋποθέτει εξυπνάδα, κατανόηση, αγάπη, ενδιαφέρον και άλλα τόσα και περισσότερα πράγματα που χρειάζεται ο άνθρωπος για να συνυπάρξει και να αντέξει σε μια σχέση.
Δε λέω, θα γίνεις εγωιστής και θα φερθείς σαν ένα κακομαθημένο, πεντάχρονο παιδί που του πήραν το παιχνίδι. Ας μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλο μας. Όλοι έχουμε ανάγκη κάποια στιγμή να το κάνουμε κι όλοι έχουμε το δικαίωμα να το κάνουμε. Αλλά ας μην έχουμε το μονοπώλιο. Στη σχέση δε βρίσκεται μόνο ένα άτομο.
Οπότε μάθε στα συνεχή «όχι» του άλλου, να μην απαντάς με διαρκή «ναι». Δεν είσαι υποχρεωμένος κι ούτε θα υπάρξεις ποτέ. Στις ανθρώπινες σχέσεις πρέπει να κυριαρχεί η λέξη «υποχώρηση» και «συμβιβασμός». Αν δεν υπάρχει, φρόντισε εσύ να τη βάλεις κι άμα δεν μπορέσεις, πίστεψέ με δεν υπάρχει σοβαρός λόγος να μείνεις.
Μάθε να μιλάς για ό,τι σε ενοχλεί, μη σωπαίνεις. Συζήτα τα πάντα χωρίς το φόβο ότι θα κουράσεις και θα κουραστείς. Μην γκρινιάζεις στη σκέψη μιας λογομαχίας που μπορεί να προκύψει, στο τέλος οι άνθρωποι που αγαπιούνται πάντα τα βρίσκουν. Να ξέρεις ότι η υπομονή είναι σαν ένα λαστιχάκι που το τεντώνεις συνεχώς και μια ήσυχη μέρα σου φεύγει απ’ τα χέρια και σκάει στα μούτρα κάποιου άλλου ή και στα δικά σου. Οπότε προφανώς και δε θέλεις κάτι τέτοιο.
Συμβιβάζεσαι γιατί αγαπάς, υποχωρείς γιατί θέλεις ο άλλος να είναι ευτυχισμένος μαζί σου, κλείνεις το στόμα σου όταν μπορεί να μη σου αρέσει κάτι και τόσο πολύ όταν βλέπεις ότι ο άλλος είναι ευχαριστημένος. Έτσι πάει. Λίγο εσύ, λίγο εγώ και θα βρεθούμε κάπου στη μέση.
Κάποια στιγμή θα είσαι μόνο εσύ κι άλλες μόνο εγώ, αλλά ως επί το πλείστον θα βασιλεύει το «εμείς».
Συντάκτης: Χριστίνα Νικολοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
