Στη συγχώρεση ο ένας πλησιάζει κι ο άλλος απομακρύνεται

Βαρύ πράγμα η συγγνώμη. Μία λέξη που ισούται με χίλιες κινήσεις. Γιατί έτσι πάει. Άμα δεν έχεις σκοπό να την τιμήσεις, μην τη χαραμίζεις. Εξάλλου, το ποιος την κρατάει και ποιος όχι, θα φανεί στο χειροκρότημα κι εκεί που νομίζεις πως την έβγαλες καθαρός, το παιχνίδι έχει χαθεί απ’ τα αποδυτήρια.

Δεν είναι εύκολο πράγμα ούτε η συγχώρεση. Δεν ξυπνάς μια μέρα και λες «αφού δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω, ας συγχωρήσω πέντε-δέκα μαλακίες» και ξεκινάς απ’ την αρχή. Μια συγχώρεση ισούται με ένα ρίσκο. Δίνεις στον άλλον μια δεύτερη ευκαιρία να πράξει αναλόγως. Ποτέ δεν ξέρεις αν θα τη χρησιμοποιήσει για καλό ή για να σου κάνει ξανά μαλακία. Γι’ αυτό και δε βγαίνει εύκολα απ’ το στόμα. Κάθεται εκεί στην άκρη των χειλιών, να σε βασανίζει κάθε φορά που τη σκέφτεσαι.

Μετά από ατελείωτες ώρες σκέψης, τη δίνεις τελικά. Δεν πάει στο καλό, αφού μια ζωή την έχουμε, βρε αδερφέ. Λίγο να σε πιάσει το συναίσθημα, λίγο κι εκείνο το «όλοι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία». Κάνε το καλό και ρίξ’ το στο γιαλό, που λένε. Είναι κι αυτή η ριμάδα η καρδιά, που δεν ακούει ποτέ καμιά επιφυλακτική λογική και κάνει τα δικά της.

Έτσι έρχεται η εκτίμηση απ’ την απέναντι μεριά κι η προσπάθεια για αλλαγή συμπεριφοράς. Δεν είναι ανάγκη να κάνει παπάδες, αρκεί να μη βολευτεί μετά τη συγγνώμη. Το γεγονός ότι ο άλλος σε δέχτηκε πίσω δε σημαίνει πως μπορείς να συμπεριφέρεσαι λες και δεν έχει συμβεί τίποτα. Εξάλλου, θα δεις κι εσύ ο ίδιος πως όσο κι αν θέλεις τα πράγματα να γυρίσουν στο πώς ήταν πριν, είναι σχεδόν αδιανόητο. Μπορεί το γυαλί να ξανακολλάει –γιατί δεν είμαστε και τίποτα απόλυτοι–, αλλά ποτέ δεν είναι το ίδιο, όσο καλή προσπάθεια κι αν κάνεις. Πάντα θα υπάρχει μια ρωγμή που θα σου θυμίζει τη ρήξη.

Οπότε είναι σχεδόν αναπόφευκτη η αλλαγή συμπεριφοράς κι απ’ τις δύο μεριές. Ο ένας έρχεται πιο κοντά κι ο άλλος σχεδόν απομακρύνεται. Όταν ταράζεται η ισορροπία μιας σχέσης, η ζυγαριά δε βρίσκεται ποτέ στα ίσια. Μία θα γέρνει απ’ τη μία, μία απ’ την άλλη.

Η απομάκρυνση ποτέ δε γίνεται σκόπιμα. Όταν είσαι πληγωμένος και δίνεις στον άλλο μια δεύτερη ευκαιρία, αυτομάτως, δίνεις μία και σε ‘σένα. Μία ευκαιρία να δεις μέχρι πού πάει η υπομονή σου, η ανάγκη να βρεις την ευτυχία. Οπότε είναι λογικό να κάνεις ένα βήμα πίσω και να δεις με διαφορετικό μάτι τη σχέση σας.

Μέσα στον πόνο του ο άλλος δε θα σκεφτεί πώς θα σου ρίξει τη γεμάτη κακία σπόντα, ούτε θα ασχοληθεί με το πώς θα σου σπάσει τα νεύρα. Αυτά είναι μικρότητες που δε χωρούν στις ενήλικες σχέσεις. Εξάλλου, ας πει αυτό που θέλει ή ας σκάσει. Καλό είναι να συζητά ανοιχτά τι τον ενοχλεί κι όχι να πετά μπηχτές σε ανύποπτες στιγμές, προκειμένου να χαλάσεις τη διάθεσή σου. Δεν είναι, όμως, και τόσο εύκολο να το ελέγξει. Γιατί ναι μεν μπορεί να συγχώρεσε, αλλά μην ξεχνάς πως κάτι μένει μέσα του να του θυμίζει το λάθος σου.

Προφανώς και δε θα κοπούν κεφάλια. Όταν συγχωρείς κάποιον, αυτομάτως αποδέχεσαι το όποιο σφάλμα του. Είσαι έτοιμος να κάνεις μια δεύτερη προσπάθεια, γιατί πάνω απ’ όλα εσύ το θέλεις. Δε σε υποχρεώνει κανείς να το κάνεις, είναι ξεκάθαρα δική σου απόφαση.

Μην ταράζεσαι όταν βλέπεις τη ζυγαριά να πηγαινοέρχεται. Μπορεί να φαίνεται τρομακτικό, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Η προσπάθεια γίνεται κι απ’ τις δύο μεριές, απλά κάποιος θα το πάρει περισσότερο πάνω του. Άμα είσαι ο θύτης, κάνε ό,τι καλύτερο μπορείς για να δείξεις τη μεταμέλειά σου. Άμα, απ’ την άλλη, είσαι το θύμα, πάρε τον χρόνο σου και δες τι θέλεις.

Όταν ο ένας πλησιάζει, ο άλλος απομακρύνεται. Κάποιος παλεύει περισσότερο, κάποιος λιγότερο.  Στο παιχνίδι των σχέσεων πάντα υπάρχει το ισοβαρές στην τραμπάλα. Προσέξτε μόνο την πτώση. Εκεί θα υπάρξει αυτός που θα κάθεται στην άκρη της τραμπάλας κι εκείνος που θα μετράει τις πληγές στα γόνατά του.