Μια ερώτηση που κάνουμε πολλές φορές μέσα στην ημέρα. Και δυστυχώς δεν παίρνουμε καμία απάντηση, όσο ανάγκη κι αν την έχουμε. Είναι μερικές φορές που σε κάποιες ερωτήσεις δε χωράνε απαντήσεις, όσο κι αν καιγόμαστε εμείς να μάθουμε. Γιατί μεταξύ μας τώρα, μια απάντηση είναι κάτι που επιθυμούμε τόσο πολύ.
Εμείς οι άνθρωποι έχουμε μάθει όταν κάτι συμβαίνει στη ζωή μας και δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε με κάποιο τρόπο, αυτομάτως να κατηγορούμε κάτι ανώτερο από εμάς. Άσχετα με το γεγονός ότι μπορεί οι συνθήκες να μην ήταν ευνοϊκές ή ότι ίσως δεν το θέλαμε με όλο μας το «είναι». Κι αυτή η ανώτερη δύναμη λοιπόν, είναι το σύμπαν.
Ενώ συνήθως επιλέγουμε να ζούμε μια ζωή που τα περισσότερα πράγματα τα οποία την επηρεάζουν περνάνε απ’ το χέρι μας, είναι και μερικά συμβάντα που εμφανίζονται απ’ το πουθενά. Άλλοι το χαρακτηρίζουν ως το «αλάτι» της ζωής που σε βγάζει απ’ τη ρουτίνα και σε κάνει να ζεις κάτι εντελώς διαφορετικό απ’ τα κλασικά που υποτίθεται πως έχεις βαρεθεί. Κι είναι κι οι άλλοι, από την αντίθετη όχθη, που βρίζουν την ώρα και τη στιγμή που ταρακουνιέται η ήρεμη ζωή τους.
Νομίζω είναι δύσκολο να καταλήξουμε σε ποιανού το μέρος βρισκόμαστε, ίσως επειδή έχουμε βρεθεί και στις δύο φάσεις κι απλώς δεν ξέρουμε ακριβώς τι μας εκφράζει. Όλοι όμως φτάσαμε στο σημείο που το μόνο πράγμα που έβγαινε απ’ το στόμα μας ήταν ένα μεγάλο κι απεγνωσμένο «γιατί;».
Ερωτήσεις όπως «γιατί σε εμένα;» ή «γιατί να μην πηγαίνει τίποτα έτσι όπως ακριβώς το θέλω, έστω και για μια φορά;» μας βομβαρδίζουν το κεφάλι, χωρίς να παίρνουμε καμία απολύτως απάντηση. Κι αντικειμενικά, αυτό είναι το γαμώτο όλης της υπόθεσης. Την έχουμε ανάγκη αυτήν την απάντηση, πρέπει να τη μάθουμε. Το θέμα όμως είναι πως ακόμα και αν ψάξουμε όσο καλύτερα μπορούμε, τα ερωτήματά μας θα παραμείνουν αναπάντητα.
Είναι μερικές φορές που έχουμε κουραστεί πάρα πολύ. Κουραστήκαμε να ψάχνουμε τον έρωτα σε μέρη που δεν υπήρχε καν, κουραστήκαμε να προσπαθούμε να βρούμε έναν άνθρωπο που θα μας στηρίξει, κουραστήκαμε να προσπαθούμε για έναν στόχο μας. Όλοι έχουμε όρια κι αρκετές φορές τα ξεπερνάμε, αλλά δυστυχώς θα έρθουν και φορές που απλώς θα τα παρατήσουμε, επειδή δε μας παίρνει άλλο, δεν έχουμε άλλες αντοχές. Και ναι, θα ακούσω την άποψη ότι ο άνθρωπος για να κατακτήσει αυτά που θέλει, θα πρέπει να μοχθήσει, να ξεπεράσει τον εαυτό του αλλά πραγματικά είναι ώρες-ώρες που θέλεις να ακουμπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο και να αναρωτηθείς για άλλη μια φορά «γιατί;».
Γιατί μάθαμε πλέον πως στη ζωή πρέπει να αγωνίζεσαι και να ανταγωνίζεσαι. Να παράγεις και να καταναλώνεις αγάπη. Να επενδύεις σε ανθρώπους και να χάνεις ή να κερδίζεις. Να πουλάς και ν’ αγοράζεις. Να γνωρίζεις τους κανόνες της ζωής και να τους σέβεσαι, να τους τηρείς, να τους αγαπάς και να τους έχεις ανάγκη. Να δέχεσαι αυτά που σου συμβαίνουν, να συμφωνείς ότι υπάρχει κάποιος λόγος άσχετα αν δεν τον μάθεις ποτέ. Να παλεύεις και να θυσιάζεσαι.
Πλέον μάθαμε πως η ζωή είναι ένας ακόμα αντίπαλος του σύμπαντος σε έναν αγώνα που δεν τελειώνει ποτέ και εμείς είμαστε οι θεατές. Αποφεύγουμε καταστάσεις μόνο και μόνο επειδή φοβόμαστε ότι δεν μπορούμε να τις αντιμετωπίσουμε. Αλλά ποιος το καλλιέργησε όλο αυτό; Ποιος καλλιέργησε το «φόβο» προς το σύμπαν; Κανείς άλλος πέρα από εμάς. Στον μοναδικό αγώνα της ζωής μας, αποφασίζουμε να δεχτούμε την ήττα και να κατηγορήσουμε το σύμπαν, μόνο και μόνο επειδή αφήνουμε τον εαυτό μας στη δίνη της ζωής. Αφήνουμε καταστάσεις στη μέση επειδή βαρεθήκαμε να προσπαθούμε για το καλύτερο και στο τέλος συμβιβαζόμαστε με το μέτριο. Κι όλα αυτά, εξαιτίας μιας ανώτερης δύναμης που εμείς έχουμε επιλέξει να αποκαλούμε «σύμπαν».
Είναι χαζό από μεριάς μας να πιστεύουμε πως κάτι τέτοιο επηρεάζει τη ζωή μας. Αντικειμενικά το σύμπαν έχει τα δικά του προβλήματα να λύσει, δε θα ασχοληθεί με τα δικά μας. Οπότε ακόμα και αν νομίζεις ότι ο Νόμος του Μέρφι γράφτηκε ξεκάθαρα για εσένα, όταν κοιτάς ξαπλωμένος το ταβάνι κι αναρωτιέσαι τι είχε πιει ο Κοέλιο, απλώς παράτα τα. Μη σε νοιάζει αν το σύμπαν συνωμοτεί και γαμιέται τελικά. Η ζωή είναι δική σου και δεν πρέπει να κρύβεσαι πίσω από δικαιολογίες. Ο καθένας παίζει το δικό του παιχνίδι με το σύμπαν κι αναλόγως ρίχνει τα χαρτιά του.
Επιμέλεια Κειμένου Χριστίνας Νικολοπούλου: Ελίνα Ανδρεάδου.
Συντάκτης: Χριστίνα Νικολοπούλου
