Το δράμα του καλού παιδιού

«Να κάνεις το καλό και να το ρίξεις στο γιαλό». Κάπως έτσι μεγαλώσαμε όλοι πάνω-κάτω, με τους δικούς μας να μας λένε πως ο άνθρωπος προκόβει στη ζωή του μόνο όταν κάνει σωστές πράξεις. Να μιμηθούμε το παράδειγμα του καλού παιδιού, που άλλες φορές ήταν το παιδί κάποιου γείτονα, άλλες φορές ήταν κάποιος φίλος μας, κι άλλες ήταν απλώς ένα παιδάκι που έβλεπαν οι γονείς μας στο δρόμο.

Το καλό παιδί. Αχ, αυτό το καλό παιδί. Ήταν η κατηγορία εκείνου του παιδιού που έτρωγε όλο του το φαγητό, πήγαινε στην ώρα του για ύπνο, δεν αντιμιλούσε στους γονείς του και στο σχολείο ήταν ο καλύτερος μαθητής.

Ήταν το παράδειγμα του παιδιού, που στοίχειωσε τα παιδικά μας χρόνια, γιατί όλοι μας έλεγαν πως πρέπει να γίνουμε σαν κι αυτό, αλλά εμείς ποτέ δεν τα καταφέραμε.

Για μερικά χρόνια μας άφησε στην ησυχία μας, ώσπου μεγαλώσαμε και συνειδητοποιήσαμε πως το καλό παιδί πάντα θα υπάρχει. Μπορεί να είναι ένας συμμαθητής μας, ένας συμφοιτητής μας, ένας συνεργάτης στη δουλειά. Και μεταξύ μας, άμα συγκρίναμε ποτέ αυτούς τους τρεις ανθρώπους, το μοναδικό πράγμα που θα άλλαζε θα ήταν οι ηλικίες τους.

Κάτι σαν αυτόν το μακρινό ξάδερφο κάποιου απ’ την παρέα μας, που είχε ταξιδέψει σ’ όλες τις χώρες πριν γίνει δεκαπέντε, που είχε πάρει μαύρη ζώνη στο καράτε πριν απ’ τον πρώτο του αγώνα, που είχε κολλητό το Μαραντόνα, που είχε κάνει μακροβούτι τόσο βαθιά που είδε τη χαμένη Ατλαντίδα. Αυτός ο ξάδερφος που είχε καταφέρει ό,τι δεν είχαμε καταφέρει εμείς. Αυτός ο φοβερός ξάδερφος που τα είχε κάνει όλα πάρα πολύ σωστά.

Και κάπως έτσι μεγαλώνεις και συνειδητοποιείς τι έχει μεγαλύτερη σημασία. Να είσαι καλό παιδί ή επαναστάτης;

Μπορείς να ζήσεις το όνειρο της μαμάς σου, που σε θέλει παντρεμένο και να μείνεις σε μια αποτυχημένη σχέση επειδή φοβάσαι ότι θα την απογοητεύσεις. Μπορείς να ζήσεις με το όνειρο του μπαμπά σου να σε δει με μια πετυχημένη καριέρα και μια ζωή γεμάτη, ενώ εσύ θέλεις μια δουλειά που απλώς να την αγαπάς. Μπορείς να μείνεις σε ξεφτισμένες φιλίες χρόνων μόνο και μόνο για μη γυρίσει να πει κανείς ότι τα παράτησες μετά απ’ όσα περάσατε.

Ναι, μπορείς να τα κάνεις όλα αυτά, αλλά τι σημασία έχουν; Στο τέλος της ημέρας νομίζεις ότι θα ζεις ευτυχισμένος και χαρούμενος με τις επιλογές που έκαναν οι άλλοι για σένα; Κι όλα αυτά για να μη στενοχωρήσεις, να μην απογοητεύσεις.

Κι άμα συμβιβαστείς, τι; Θα κάνεις τα χατίρια στους άλλους για να μη γυρίσουν να σε πουν εγωιστή; Θα μείνεις με το μισό ενώ αξίζεις το ολόκληρο και θα γίνεις αρεστός σ’ όλους εκτός από σένα. Κανένας δε θα έχει να πει κακό λόγο για σένα. Το καλό παιδί που προσπαθεί να ευχαριστεί πρώτα τους άλλους και μετά τον ίδιο.

Και τη ζωή που ζεις για τους άλλους και όχι για σένα, την σκέφτηκες; Τι μαλακίες θα έχεις να λες στους φίλους σου; Είναι κρίμα να περνάς μια ζωή προσπαθώντας να ευχαριστήσεις μόνο τους άλλους. Είναι κρίμα να προσπαθείς να γίνεις αυτό το καλό παιδί που μας μεγάλωσαν για να γίνουμε.

Μα εσύ δε θέλεις να γίνεις καλό παιδί. Εσύ θέλεις να ζήσεις τη ζωή σου με βάση τις δικές σου επιλογές. Να κάνεις τα δικά σου λάθη και να υποστείς τις συνέπειες των δικών σου πράξεων. Να κάνεις τα δικά σου όνειρα χωρίς να νιώθεις τύψεις ότι θα στενοχωρήσεις κάποιον. Θέλεις να ζήσεις ελεύθερος χωρίς να φοβάσαι να πεις «όχι». Πες το, το γαμημένο. Λέξη είναι. Μην κάνεις τη χάρη σε κανέναν να σε βάλει σε καλούπια για το τι θα πει ο κόσμος, οι γονείς σου, οι φίλοι σου κι η σχέση σου. Δε ζεις γι’ αυτούς.

Ζεις και γι’ αυτούς, αλλά πρώτα για σένα. Για να μπορείς στο τέλος της ημέρας, του μήνα, του χρόνου να πεις ότι έζησες, όπως ακριβώς ήθελες, χωρίς να χρειαστεί να συμβιβαστείς με τίποτα. Για να μπορείς να νιώσεις περήφανος για τις επιλογές που έκανες, ακόμη κι αν ήταν λάθος.

Αλλά θα είναι η δική σου ζωή, αυτή που επέλεξες εσύ να ζήσεις. Αυτή που δε θα σε κατηγορήσει κανείς ότι δεν έζησες, όπως ακριβώς ήθελες.