Ένα απ’ τα πιο όμορφα πράγματα μέσα σε μια σχέση είναι αυτή η μαγική στιγμή που το timing είναι σωστό, οι πλανήτες ευθυγραμμίζονται κι εσείς αποφασίζετε να συγκατοικήσετε. Δεν έχει σημασία αν οι μήνες που τάχα ορίζουν τον χρόνο κατάλληλο συμπληρώθηκαν κι έπρεπε κάπως να ολοκληρωθεί η σχέση. Το νιώσατε και το κάνατε. Μαγκιά σας.
Όταν αποφασίζεις να μείνεις με τον σύντροφό σου, γνωρίζεις πως δεν μπορείς να κρυφτείς, θα σε δει όπως και να ‘σαι. Εσωτερικά κι εξωτερικά. Δε σε νοιάζει που θα τον αντικρίσεις με μισόκλειστα μάτια να αναζητάει τον καφέ σαν ζόμπι ή μισοκοιμισμένο στον καναπέ σαν συνταξιούχο, να προσπαθεί να συγκρατήσει τα βλέφαρά του για να ακούσει πώς ήταν μια ζόρικη μέρα σου. Δε σε νοιάζει κι εσένα να ‘σαι σ’ αυτή τη φάση, να τσαλακώνεσαι. Όσο αστείο κι αν ακούγεται, κι όσες αφορμές για πειράγματα κι αν δίνει αυτό το τσαλάκωμα, τον έρωτά σου δε θα τον δεις ποτέ άσχημο. Είναι απλά αυτές οι μικρές στιγμές που διαφοροποιούν την εικόνα. Άλλες θα τον δεις και θα χαμογελάσεις κι άλλες θα δακρύσεις απ’ τα γέλια.
Σίγουρα, όμως, –κι ειδικά στην αρχή– οι στιγμές που αντικρίζεις το αμόρε σου να βγαίνει απ’ το μπάνιο, είναι οι αγαπημένες σου. Τότε που με την πετσέτα τυλίγει το σώμα του, καλύπτοντας ελάχιστα, που τα νερά να τρέχουν σε κάθε σημείο του σώματός του κι απ’ τη μία θέλεις να βάλεις τις φωνές, γιατί μόλις σφουγγάρισες και φέρνει την καταστροφή στο διάβα του, κι απ’ την άλλη, θες να παρατήσεις ό,τι κι αν κάνεις και, κρυφά, να παρακολουθήσεις κάθε βήμα του.
Είναι οι σκέψεις που κάνεις εκείνη τη στιγμή. Είναι η θέα του γυμνού σώματος. Αυτή η ακατέργαστη ομορφιά, που χαζεύεις απ’ την κορυφή μέχρι τα νύχια. Κοιτάς τις κινήσεις που κάνει. Δεν έχει σημασία αν είναι μηχανικές, εσύ έχεις μάθει να τις αγαπάς. Άλλες φορές τρέχει να ετοιμαστεί, κι άλλες χαλαρά περιποιείται βασιλικά την αφεντιά του.
Δίνεις χρόνο στον εαυτό σου να παρατηρήσει κάθε λεπτομέρεια του κορμιού του, κάθε μικρό ή μεγάλο σημάδι. Χαμογελάς, καθώς χαζεύεις τον άνθρωπό σου να ντύνεται και τον κοιτάς λες και δεν έχει ξαναβάλει μπλούζα. Μερικές φορές, είναι ξεχωριστός ο τρόπος που μπορεί να κάθεται ένα ρούχο πάνω σε ένα σώμα. Κοιτάζεις κάθε γωνία του κορμιού και προσπαθείς να ανακαλύψεις κι άλλα μέρη, που μέχρι τώρα δεν έχεις βρει.
Προσπαθείς να κρυφτείς πίσω από κάθε κίνησή σου, να ξεκλέψεις μερικά δευτερόλεπτα, γιατί ο χρόνος δε φτάνει. Πιάνεις τον εαυτό σου να κοιτάει κάθε πτυχή του ανθρώπου με τον οποίο είσαι ερωτευμένος. Σε κάθε ματιά σου φαίνεται αυτή η σπίθα, η ανάγκη να τον ανακαλύψεις ακόμα περισσότερο. Γιατί ποτέ δε θα σου φτάσει.
Ό,τι κι αν ακουμπήσει πάνω του, δεν είναι αρκετό για να κρύψει την ομορφιά του. Τσακώνεσαι με τα σεντόνια, που έχουν τυλιχτεί γύρω του και σε εμποδίζουν απ’ το να τρέξεις με τα μάτια σου κάθε εκατοστό του σώματός του. Απ’ τα λακκάκια στο πρόσωπό του, μέχρι τα σημάδια στα χέρια του. Κάθε σημείο και μία ιστορία, που χαίρεσαι να ακούς να στην εξιστορεί.
Αυτές οι στιγμές που νομίζει πως κανείς άλλος δε βρίσκεται στο δωμάτιο και κινείται με τόση ανεπιτήδευτη χάρη. Δεν μπορεί να αντιληφθεί πως όσο εσύ τον χαζεύεις, ερωτεύεσαι ακόμα περισσότερο. Γιατί είναι το χαμόγελό του, ο τρόπος που περπατάει, ο τρόπος που σε κοιτάζει όταν νομίζει πως δεν καταλαβαίνεις. Είναι αυτή η ομορφιά όταν μαγειρεύει μόνο με τα εσώρουχα και την ποδιά, όταν στέκεται μες στη γύμνια ψάχνοντας νευρικά την ντουλάπα για να δει τι θα βάλει, όταν μπαίνει σπίτι και βγάζει όλα τα ρούχα για να μπει για μπάνιο, όταν βγαίνει μόνο μ’ ένα μπουρνούζι ή τα πετάει όλα για να βάλει πλυντήριο, όταν μόνο μ’ ένα μπλουζάκι διαβάζει στο κρεβάτι το αγαπημένο του βιβλίο. Μια ομορφιά που δε θα μπορέσει ποτέ να αντιληφθεί και που δε θα βαρεθείς ποτέ να παίρνεις, τάχα κρυφά, μάτι.
Είναι αυτή η ομορφιά που σε έκανε να ερωτευτείς. Κάθε φορά που τον αντικρίζεις, έτσι νιώθεις. Διψάς να αναζητήσεις κάτι καινούργιο πάνω του και τα βάζεις με τον εαυτό σου, γιατί κάθε φορά που σε ρωτάει, δεν μπορείς να του εξηγήσεις για ποια ομορφιά μιλάς. Γιατί είναι απλά ο άνθρωπός σου και τα μάτια σου δε θα τον χορτάσουν ποτέ, όσο οφθαλμόλουτρο κι αν κάνουν.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη