Μερικές φορές είναι δύσκολο να χρησιμοποιήσεις λέξεις για να εξηγήσεις πώς νιώθεις. Και κάπως έτσι τρυπώνει η μουσική στις ζωές μας, λύνοντάς μας τα χέρια και περιγράφοντας τις στιγμές που ζούμε με στίχους και νότες.
Η μουσική είναι φάρμακο. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, είναι μερικά τραγούδια που μένουν σταθερά χαραγμένα στο μυαλό μας. Τραγούδια που έχουμε τραγουδήσει χίλιες φορές και δεν τα έχουμε βαρεθεί. Τραγούδια που έχουμε συνδέσει με ανθρώπους και καταστάσεις, με στιγμές και περιόδους της ζωής μας που μας σημάδεψαν.
Το δίχτυ. Ποίημα του Γκάτσου που μιλάει για τα δίχτυα της ζωής. Είναι αυτές οι καταστάσεις που μας αιχμαλωτίζουν τόσο εύκολα, σχεδόν με τη δική μας συγκατάθεση. Αυτή η αδυναμία του ανθρώπου να κάνει ό,τι θέλει χωρίς το φόβο της κριτικής απ’ την κοινωνία. Πως ο άνθρωπος πρέπει ν’ αγωνιστεί για την ελευθερία του και τις περισσότερες φορές βρίσκεται μόνος του σε δύσκολες καταστάσεις.
Το φιλαράκι. Είναι αυτό το τραγούδι, που άσχετα αν αναφέρεται σ’ έναν έρωτα που ακολουθείται από εγκατάλειψη, στην πραγματικότητα είναι ωδή στη φιλία. Γιατί εκεί που είσαι χάλια, νιώθεις μόνος, ο σωστός ο φίλος, θα είναι εκεί να σε στηρίξει και να σου πει πόσο σ’ αγαπάει.
Παλιές αγάπες. Σίγουρα από τα πρώτα τραγούδια που σκέφτεσαι όταν ακούς Πυξ Λαξ. Τραγούδι που ανοίγει πληγές του παρελθόντος, ακόμη κι αν τις έχεις κλείσει καλά και μιλάει για τον πόνο του έρωτα. Πως μερικές φορές ακόμα και οι μεγάλες αγάπες και τα πολλά συναισθήματα δεν είναι αρκετά για ν’ αντέξουν την πραγματικότητα.
Τσιγάρο. Κότσιρας, ένας απ’ τους βασιλιάδες των ερωτικών τραγουδιών. Old time classic τραγούδι, χιλιοτραγουδισμένο, συνήθως σε κάποια παραλία, παρέα με μια κιθάρα και μια φωτιά. Τραγούδι που μιλάει για έναν έρωτα που θα ζήσει μέχρι το ξημέρωμα και θα σβήσει μέχρι να καεί το τσιγάρο. Εντάξει, όλοι έχουμε ρίξει κλάμα μ’ αυτό το τραγούδι.
Τι να θυμηθώ. Αν και τραγούδι με ελάχιστους στίχους, καταφέρνει να μιλήσει για όλους εκείνους, που πνίγηκαν στον έρωτά τους κι έμειναν να περιμένουν κάποιον που στο τέλος δεν ήρθε. Έψαξαν αρκετά και στο τέλος έμειναν με τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις.
Πάρτι. Χατζηγιάννης. Το όνομα και μόνο σίγουρα λέει πολλά. Τραγούδι που πρωτοακούσαμε στο δημοτικό και κλαίγαμε γιατί ο έρωτάς μας ήταν δοσμένος αλλού. Μέχρι να φτάσουμε στο γυμνάσιο και να ερωτευτούμε για πρώτη φορά. Αυτό το τραγούδι είναι όλοι οι εφηβικοί έρωτες της τότε εποχής και είναι ικανό να σε συγκινήσει και δέκα χρόνια μετά.
Μέλισσες. Μοναδική εκτέλεση εκείνη της Βελεσιώτου. Μιλάει για εκείνους τους έρωτες που δε βρήκαν ποτέ ανταπόκριση. Βαρύ τραγούδι που ζητήσαμε άπειρες φορές ν’ ακούσουμε, αλλά λίγες είχαμε την τύχη.
Βυθός. Χατζηγιάννης για δεύτερη φορά. Τι να πεις, ο άνθρωπος γεννήθηκε για να βγάζει τραγούδια που χαράσσονται στο μυαλό σου και σε ακολουθούν παντού. Μιλάει για τον ανιδιοτελή έρωτα, εκείνο χωρίς όρια και ενδοιασμούς. Τον έρωτα που είναι ικανός να καταφέρει το ακατόρθωτο και είναι έτοιμος να θυσιαστεί για την ευτυχία. Είναι γνωστό άλλωστε ότι ο Χατζηγιάννης είχε ένα θέμα με τον έρωτα.
Να μ’ αγκαλιάζεις για να σε αισθάνομαι. Κότσιρας και πάλι Κότσιρας. Ύμνος της αγάπης που μιλάει γι’ αυτές τις ώρες που έχεις ανάγκη μια αγκαλιά που θα σε κάνει καλά, κάποιον που σε νοιάζεται και σ’ αγαπάει όπως τον αγαπάς εσύ. Λατρεμένο τραγούδι, που συνήθως το θυμάσαι με τη βοήθεια του αλκοόλ.
Το τραγούδι της ερήμου. Όποιος λέει ότι δεν έχει κλάψει μ’ αυτό το τραγούδι λέει ψέματα. Απ’ τα πιο συγκινητικά τραγούδια που αναφέρεται στο ότι ακόμη κι αν δυο άνθρωποι χωριστούν, η αγάπη πάντα θα τους ενώνει και δεν έχει σχέση αν βρίσκονται στην άλλη άκρη του κόσμου.
Όταν έχω εσένα. Αγαπημένος Μητροπάνος. Τραγούδι που μιλάει για τη δύναμη που σου δίνει η αγάπη για να κάνεις πράγματα που φαίνονται απίθανα, αλλά όταν αγαπάς κάποιον μπορείς να τα κάνεις. Όταν ξέρεις ότι έχεις τον άνθρωπο σου, είσαι ανίκητος.
Γράφοντας με δυσκολία αυτή τη λίστα, γιατί δε γίνεται να μη συγκινηθείς, αναφέρομαι σε τραγούδια που μας συντρόφευσαν σε κάθε δύσκολη ή εύκολη στιγμή. Είναι τραγούδια που τραγουδήσαμε μέσα απ’ την καρδιά μας, χωρίς να μας ενδιαφέρει αν η φωνή μας είναι χάλια. Τραγούδια που ακούσαμε και σιγοψιθυρίσαμε, τόσες και τόσες φορές, αλλά θα το κάνουμε άλλες τόσες και περισσότερες.
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου