Τυπικά παρών ουσιαστικά απών

Δεν ξέρω γιατί περιμένω ακόμα. Κοιτάω το κινητό μου, το ρολόι στον τοίχο και προσπαθώ με τόση λύσσα να σπρώξω την ώρα. Πιστεύω ακόμα πως κάτι θα συμβεί. Κάτι καλό, έτσι για να ‘χω να λέω.

Σβήνω τσιγάρο, ανάβω τσιγάρο. Η ίδια συνήθεια που εδώ κι ώρες δε λέει να τελειώσει. Λες κι όλο αυτό που νιώθω μέσα μου θα φύγει τη στιγμή που ξεφυσάω τον καπνό και βγαίνει απ’ τα πνευμόνια μου. Ακόμα και τότε πιστεύω πως θα συμβεί κάτι.

Βλέπεις, είμαι καλή στο να παραμυθιάζω τον εαυτό μου. Όπως και το τσιγάρο, έτσι κι αυτό, είναι μια συνήθεια που δεν μπορώ να κόψω. Στο τέλος μπορεί και να μη θέλω, ποιος ξέρει; Ποτέ δε με κατάλαβα.

Ακούω μουσική, διαβάζω βιβλία για χιλιοστή φορά, στριφογυρνάω στο κρεβάτι. Τίποτα δεν αλλάζει, τίποτα δεν έρχεται και τίποτα δε γυρνάει πίσω. Ούτε καν εσύ. Το αστείο, όμως, ξέρεις ποιο είναι; Ότι εσύ είσαι στη ζωή μου. Μπορεί όχι στην καθημερινότητα μου, αλλά έχεις μια μικρή θέση σ’ αυτήν.

Την έχεις εδώ και χρόνια. Άλλωστε, με τόσα που έχουμε περάσει θα ήταν παράλογο να μη σε είχα τόσο ψηλά. Πολλές φορές αναρωτήθηκα αν έκανα σωστά, άλλες ήμουν σίγουρη ότι έκανα λάθος, αλλά κοίτα να δεις που είμαστε εδώ κι εσύ ακόμα κατέχεις αυτή τη θέση. Δε σε αδικώ, έχεις κάθε δικαίωμα να ζητάς, μιας που εγώ ήμουν εκείνη που σου έδωσα την πλήρη ελευθερία να κάνεις ό,τι θέλει η καρδούλα σου.

Μόνο που κάπου εκεί μ’ έχασα. Έδινα τόσα που στο τέλος δεν έμεινε τίποτα για μένα. Και ξέρεις, αγάπη μου, τι είναι να μη σου μένει τίποτα; Φυσικά κι όχι. Εσύ είχες πάντα, τα πάντα. Άλλες φορές τα έπαιρνες με το ζόρι κι άλλες, με τις μαγικές σου ικανότητες, έκανες τους ανθρώπους να στα δίνουν απλόχερα χωρίς να έχουν ιδέα πού έχουν μπλέξει τον εαυτό τους.

Κάπου εκεί παραμυθιάστηκα κι εγώ. Κι άντε μετά να μαζέψω όσα μου έμειναν και να πάρω την απόφαση να φύγω. Όσο και να πρέπει, δυσκολεύομαι να πω το αντίο. Η αλήθεια είναι ότι δε σου αξίζει ούτε κι αυτό, αλλά επειδή όταν κλείνω ένα κύκλο θέλω να τον κλείνω σωστά, οφείλω να το πω. Έστω και για μένα.

Απλά όταν φτάνεις σε ένα σημείο και κάνεις έναν μικρό απολογισμό, δυσκολεύεσαι να συνειδητοποιήσεις ότι ανθρώπους που ήθελες να κρατήσεις στη ζωή σου, πλέον δεν μπορείς. Ακόμα και κακό να σου ‘χουν κάνει, εσύ τους θέλεις. Πες το μαλακία, πες το μαζοχισμός.

Ήθελα να σε κρατήσω στη ζωή μου κι όσο κι αν δεν το πιστεύεις, έκανα αμέτρητες προσπάθειες. Όταν ήσουν λάθος κι εγώ έπαιρνα την ευθύνη. Όταν έκανα τον μαλάκα ενώ σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε. Όταν όλα μου έλεγαν να φύγω, αλλά εγώ έμενα εκεί. Ακίνητη σαν άγαλμα. Προφανώς και φταίω. Αλλά ούσα υπομονετική ως άνθρωπος περίμενα να δω μία αλλαγή. Που φυσικά ποτέ δεν ήρθε.

Γιατί όσο και να παραμυθιάζω τον εαυτό μου, όσο κι αν δε θέλω να το παραδεχτώ, δε θα αλλάξεις. Εσύ δε θα αλλάξεις κι εγώ θα βρω ποτέ τα αρχίδια για να σου πω ότι φεύγω. Δε θα καταλάβεις ποτέ πως μερικές σχέσεις πεθαίνουν όσο και να προσπαθείς να τις κρατήσεις στη ζωή. Θα ξεψυχάνε το δευτερόλεπτο που θα πάρεις το βλέμμα σου. Και θα είναι μάταιη η προσπάθεια να τις επαναφέρεις πάλι. Γιατί οι άνθρωποι φεύγουν ενώ φαινομενικά μπορεί να είναι ακόμα στη ζωή σου κι εγώ βαρέθηκα εθελοτυφλώ.

Ξέρεις ότι σ’ αγαπάω. Αλλά αν αυτός είναι ένας λόγος για να μείνω, έχω άλλους χίλιους για τους οποίους πρέπει να φύγω. Κάποια στιγμή θα το κάνω, να το θυμάσαι. Μπορεί η απουσία μου να σου στοιχίσει, μπορεί να μην το πάρεις καν είδηση. Αλλά θα φύγω με το κεφάλι ψηλά. Θα ξέρω ότι το πάλεψα με νύχια και με δόντια και τελικά έχασα. Αλλά δε θα είναι δική μου η ήττα. Γιατί εγώ ξέρω ν’ αγαπάω, να νοιάζομαι, να προσπαθώ. Γιατί έμαθα πως με τα παιχνιδάκια δεν κρατάς τους ανθρώπους στη ζωή σου. Πρέπει να παλεύεις κάθε μέρα για όσους αγαπάς.

Κι εσύ δεν ξέρεις τίποτα απ’ αυτά κι αμφιβάλλω κι αν θα μάθεις. Κι αν δε βρεις κανένα κορόιδο σαν και μένα, δύσκολα θα μείνει άνθρωπος στη ζωή σου. Κι ο λόγος είναι ότι τους αρρωσταίνεις χωρίς να το καταλάβουν. Μέρα με τη μέρα.

Τους κάνεις να πιστεύουν πως η αγάπη πάντα πονάει κι όποιος κλαίει είναι ευτυχισμένος. Τους κάνεις να φοβούνται όποια κίνηση αγάπης δεχτούν από άλλους κι άντε να εξηγήσεις μετά γιατί φοβάσαι. Τους γεμίζεις με ανασφάλειες και μιζέρια. Να μην μπορούν να χαρούν, να κοιμηθούν. Τους βασανίζεις, λες και είναι πειραματόζωα. Κι όταν βαρεθείς τους πετάς σαν παλιά παιχνίδια και τρέχεις να τους αντικαταστήσεις. Κι όλα αυτά επειδή κάποια στιγμή πληγώθηκες και συμπεριφέρεσαι λες κι οι άλλοι δεν είναι άνθρωποι και δεν έχουν αισθήματα.

Κάποια στιγμή, όμως, πρέπει να σκεφτείς πως δε φταίνε οι επόμενοι για τα λάθη των προηγούμενων. Κι ακόμα κι αν μπροστά σου είμαι το κοριτσάκι που ήμουν πριν λίγα χρόνια, θα βρω τη δύναμη να σε αντιμετωπίσω σαν τη γυναίκα που είμαι τώρα. Γιατί η σχέση τελείωσε κι εγώ βαρέθηκα να κλαίω πάνω από ένα πτώμα.