Ποιος είναι ο προορισμός του ανθρώπου σ’ αυτόν τον κόσμο; Ερωτώ.
Κι απαντώ ευθύς αμέσως. Ο προορισμός του ανθρώπου, όπως λέει κι ο μπαμπάς μου, είναι να παντρευτεί και να κάνει παιδιά. Να φτιάξει μία όμορφη οικογένεια κι άλλα τέτοια.
Δε διαφωνώ επί της ουσίας. Ωστόσο, δε μπορώ και να μη διευκρινίσω, ότι δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι για να κάνουμε παιδιά, για πολλούς και διάφορους λόγους.
Καταρχήν, τα παιδιά αποτελούν δέσμευση. Κι όταν λέω δέσμευση, δεν εννοώ ότι σε κρατούν δεμένο στο σπίτι και δε μπορείς να κάνεις τίποτα, διότι ακόμα κι αυτό έχει να κάνει με τον τρόπο που θα επιλέξεις να τα μεγαλώσεις, εξαρτάται από τη δική σου ιδιοσυγκρασία κι από τα βιώματα που φέρεις από τη δική σου παιδική ηλικία, καθώς και από τα όσα σε δίδαξαν οι γονείς σου.
Αυτό που εννοώ, είναι ότι σαν νοήμων κι ενήλικας άνθρωπος που αποφάσισες να φέρεις ένα παιδάκι στον κόσμο τούτο, έχεις τη δέσμευση απέναντί του να του προσφέρεις το καλύτερο δυνατό, είτε αυτό πρόκειται για πάνες, είτε για την μεταπτυχιακή τους εκπαίδευση. Και πώς είναι κάποιος σίγουρος ότι θα μπορεί να προσφέρει πάντοτε αυτό που πρέπει στα παιδιά του στον μακρινό ορίζοντα μιας ολόκληρης ζωής, όταν με το ζόρι τα βγάζει πέρα κι ο ίδιος;
Έπειτα, υπάρχει και η άλλη παράμετρος: έστω, ότι μπορείς να υποστηρίξεις μια καλή και αξιοπρεπή ζωή για τα παιδιά σου. Ότι έχεις τον τρόπο. Με ρώτησε κανείς εμένα, εάν θέλω να θυσιάσω τη βολή μου και να στερηθώ κάποια πράγματα για να τα προσφέρω κάπου αλλού;
Κι αν στο σημείο αυτό κινδυνεύω να με αποκαλέσουν αρκετοί εγωίστρια, ανώριμη ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο, οφείλω να επισημάνω, ότι όσο όμορφο κι ανιδιοτελές είναι το να μπορείς να προσφέρεις στα παιδιά σου, τη δεδομένη χρονική στιγμή δε γουστάρω να προσφέρω τίποτα σε κάποιον άλλον πέραν από τον εαυτό μου.
Κι εάν αυτό ακούγεται κάπως ωμό, τουλάχιστον είναι ειλικρινές. Υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν να κάνουν οικογένεια, μόνο και μόνο για να καταξιωθούν κοινωνικά ή να βελτιώσουν μία σχέση που δεν επιδέχεται βελτίωσης και να φασκελοκουκουλώσουν κάποια προβλήματα ή από εκείνους που δε ξέρουν τι άλλο να κάνουν και σκαρώνουν ένα στα γρήγορα.
Σαφώς και δεν αναφέρουμε σ’ εκείνους που συνειδητά κάνουν παιδιά, εντός ή εκτός προγράμματος, και σαν επισφράγισμα ή σαν φυσική συνέχεια κι επιθυμία σε μία σχέση, όπου τίποτε άλλο δε φαντάζει πιο φυσιολογικό από ένα μωρό.
Ειλικρινά, τις θαυμάζω απεριόριστα όλες αυτές τις οικογένειες και τις έχω σαν πρότυπα.
Προσωπικά, δε βίωσα ποτέ το σενάριο «εγώ πότε θα γίνω μάνα». Ίσως δε με ενέπνευσαν οι μέχρι σήμερα σύντροφοί μου. Ίσως με χτυπήσει αργότερα το κακό, δεn μπορώ να ξέρω εκ των προτέρων. Ίσως, πάλι, και να μη θέλω να τεκνοποιήσω –ναι, υπάρχει και αυτό το σενάριο.
Δε βλέπω μωράκι στο δρόμο και με παίρνουν τα ζουμιά.
Αγαπώ πολύ τα παιδιά κι έχω καταναλώσει πολύ χρόνο με το βαφτιστήρι μου, τα ανίψια μου και τα παιδιά των φίλων μου. Έχω κάνει τη ντουζιέρα μου διαστημόπλοιο και το μπαλκόνι μου παιδική χαρά. Έχουμε φτιάξει κάστρα στην παραλία κι έχουμε μπουγελώσει όλους τους λουόμενους φίλους μας που έκαναν τη μεσημεριανή τους σιέστα κάτω από την ομπρέλα. Και πραγματικά έχω περάσει υπέροχα, γιατί το έκανα μέσα από την καρδιά μου.
Όλα αυτά, όμως, είναι πολύ ωραία, επειδή δεν έχουν διάρκεια. Μετά από κάθε παιχνίδι, όλα αυτά τα αξιαγάπητα πλασματάκια πάνε στο σπίτι τους και στους γονείς τους. Κι εσύ μπορείς να τα ξαναδείς, από επιλογή, όσο συχνά ή σπάνια θες.
Καλά τα παιδάκια, δε λέω, κι αποτελούν μεγάλη πηγή χαράς κι ευτυχίας. Αλλά θέλει και να το ‘χεις λίγο μέσα σου, βρε παιδί μου. Να το επιθυμείς, εν πάση περιπτώσει.
Τέλος, έχει να κάνει με το κατά πόσο θεωρεί κανείς τον εαυτό του ικανό να δημιουργήσει και να συντηρήσει μια οικογένεια. Μερικές φορές είναι κυρίαρχος ο φόβος για το άγνωστο και το κατά πόσο, τελικά, μπορεί ν’ αλλάξει η ζωή μας μ’ ένα παιδί, ενώ παίζει πολύ κι η ατάκα «δε θα γίνω ποτέ καλός πατέρας ή καλή μητέρα». Ωστόσο, ακόμα κι αυτό τις περισσότερες φορές μαθαίνεται. Πρόκειται για ένστικτο που με τα κατάλληλα ερεθίσματα το αναπτύσσεις και το εξελίσσεις.
Μια φίλη κάποτε μου είχε πει, πως το να κάνεις παιδιά είναι το πιο τέλειο επίτευγμα που μπορεί να καταφέρει ένας άνθρωπος. Πρόκειται για κάτι που δημιουργείται αποκλειστικά από εμάς τους ίδιους. Κι από όσα επιχειρήματα έχω ακούσει, ειλικρινά, αυτό ήταν το πιο καλό για να με αντικρούσει και να με πείσει εν τέλει να δω τα παιδιά με άλλο μάτι.
Συντάκτης: Νατάσα Χατζηαντωνίου
