Confession Week κι εφόσον πρέπει να μοιραστώ κάτι πολύ προσωπικό μου, είπα να θυμηθώ κάτι που συνέβη σχεδόν αυτήν την περίοδο πριν από κάποια χρόνια. Χρειάστηκε να ξεθάψω παλιές φωτογραφίες και να θυμηθώ πράγματα που νόμιζα πως είχα ξεχάσει, αλλά άξιζε τον κόπο.
Ας στήσουμε, λοιπόν, το σκηνικό.
Μόλις έχω τελειώσει το πανεπιστήμιο κι είναι κυριολεκτικά το πρώτο καλοκαίρι, από τότε που τελείωσα το σχολείο, που έχω την ευκαιρία να κάνω τις μακροβιότερες διακοπές στη ζωή μου. Τρεις γεμάτοι μήνες, χωρίς καμία υποχρέωση, χωρίς καμία απολύτως έγνοια!
Το Σεπτέμβρη αναχωρώ για μεταπτυχιακό στην Αγγλία κι είμαι αποφασισμένη να ζήσω το απόλυτο ελληνικό καλοκαίρι, διότι δεν ξέρεις τι γίνεται του χρόνου.
Μέσα Ιούνη, που λέτε, και μαζί με το πτυχίο μου είχα αποκτήσει και κάτι ακόμα. Αγόρι!
Ψηλό, μελαχρινό και με γαλανά μάτια.
Συμφοιτητής, που ο έρωτας μας έριξε τα βέλη του σχεδόν τις τελευταίες εβδομάδες πριν από την αποφοίτηση σ’ ένα απογευματινό μάθημα μικροοικονομίας.
Ο έρωτας μας βρήκε αμφότερους εκείνο το καλοκαίρι κι έπειτα από ένα μήνα σχεδόν, συζητώντας τα πλάνα μας για τις καλοκαιρινές διακοπές, αποφασίσαμε να ζήσουμε τ’ όνειρο και να κάνουμε τις πρώτες μας διακοπές μαζί.
Τους μεγάλους έρωτες τους ζούσα τους χειμώνες και τα καλοκαίρια τ’ άφηνα για τα απόλυτα πάθη.
Αυτό το καλοκαίρι, όμως, όλα ήταν διαφορετικά.
Η αγάπη, ο έρωτας και το πάθος, όλα μαζεμένα σ’ ένα πρόσωπο. Και, πώς να το κάνεις; Δε γίνεται ν’ αντισταθείς.
Έπειτα από πολλές συζητήσεις, λοιπόν, καταλήγουμε ότι το ιδανικό σενάριο είναι η Ελαφόνησος.
Τροπικό σκηνικό, γαλαζοπράσινα νερά, ατελείωτη αμμουδιά, η απόλυτη φαντασίωση. Δεν είχε ξαναπάει κανείς από τους δυο μας, άρα δεν είχε «μολυνθεί» η περιοχή από πρώην, άλλες αναμνήσεις και τα σχετικά. Ιδανική αρχή, που λέτε.
Και κάπου πάνω στη συζήτηση για το που θα μείνουμε, δε θυμάμαι ποιος από τους δύο το πρότεινε, αποφασίστηκε να μείνουμε στο γνωστό κάμπινγκ.
Εχουμε προμηθευτεί με τ’ απαραίτητα -σκηνή, sleeping bags, στρωματάκια, ψυγειάκια, αντικουνουπικά και ένα σωρό άλλα συμπράγκαλα- που μπορεί να χωρέσει το πορτ μπαγκάζ ενός συμβατικού αυτοκινήτου.
Έχω πάρει όλα μου τα μαγιό, τα παρεό, τα φουστανάκια μου και την καλή μου διάθεση και είμαι έτοιμη για την περιπέτεια.
Ο δρόμος ατελείωτος. Το playlist περιελάμβανε τα gold hits των Abba λίγη country, άντε και κανένα τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό, όπου έπιανε.
Καθισμένη δίπλα του, να μου κρατάει το χέρι, να τραγουδάω, να τρώμε τα σαντουιτσάκια που είχα φτιάξει και να πίνουμε κρύο καφέ. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα κοίταζε ο ένας τον άλλο, σαν να μην πιστεύαμε αυτό που συνέβαινε εκείνη τη στιγμή. Ευτυχισμένοι, όσο δεν πήγαινε.
Τώρα που τ’ αναπολώ όλα αυτά, τα προσομοιάζω κάπως και με τις διακοπές που κάναμε, όταν ήμουν παιδί με τους γονείς μου. Κάπως έτσι θυμάμαι και τη μαμά μου να κάθεται δίπλα στο μπαμπά μου και συνειδητοποιώ ότι έκανα τις ίδιες κινήσεις.
Μετά από πολλές ώρες οδήγησης και διάφορα ευτράπελα που συνέβησαν κατά τη διαδρομή, φτάσαμε στον πολυπόθητο προορισμό μας. Στήσαμε το «σπιτικό» μας και ξαμοληθήκαμε στην ονειρική παραλία της Ελαφονήσου.
Εκείνο το καλοκαίρι μαύρισα περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Το χαμόγελο δεν άφησε στιγμή τα χείλη μου και οι ξέγνοιαστες μέρες στην παραλία εναλλάσσονταν με καυτά βράδια στη σκηνή. Ξέραμε πως ο Σεπτέμβρης, που θα έφευγα ήταν κοντά και δε χωρίζαμε στιγμή. Μάθαινε σιγά-σιγά ο ένας τον άλλο και κάναμε όνειρα γι’ όλα όσα θέλαμε να κάνουμε στη ζωή μας. Κολυμπήσαμε, κάναμε βουτιές, παίξαμε, γελάσαμε με την καρδιά μας, είδαμε ηλιοβασιλέματα και κάποιες ανατολές.
Ερωτευτήκαμε.
Είναι τόσο ωραίοι και τόσο έντονοι, πάντα, οι πρώτοι μήνες σε μια σχέση κι εκείνες οι διακοπές ήταν το επισφράγισμα σε κάτι που εξελίχθηκε πολύ όμορφα στη συνέχεια.
Σαφώς, οι πρώτες μας διακοπές στην Ελαφόνησο δε θα μπορούσαν να ολοκληρωθούν, παρά μ’ ένα πολύ ρομαντικό βράδυ στη Μονεμβασιά, όπου μετά από τόσες ημέρες αφεθήκαμε στην πολυτέλεια ενός υπέροχου ξενοδοχείου. Σαν δώρο στον εαυτό μας, επειδή «επιβιώσαμε» από το κάμπινγκ.
Θυμάσαι εκείνο το βράδυ στο κάστρο;
Αποστολή εξετελέσθη και, μάλιστα, στέφθηκε μ’ επιτυχία. Έπειτα από λίγες μέρες επιστρέψαμε στην Αθήνα μ’ ένα αμάξι γεμάτο άμμο, πολλά άπλυτα ρούχα, με πολύτιμες αναμνήσεις και χαρούμενες στιγμές και με την πρώτη μας φωτογραφία. Αυτή που βγάλαμε κοντά στο εκκλησάκι. Εκείνη που δύο μήνες αργότερα ήταν το πρώτο αντικείμενο που στόλιζε το δωμάτιό μου στην Αγγλία.
Εκείνος μπορεί να μην είναι πια στη ζωή μου, ωστόσο του χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ γι’ όλα τα πράγματα που έκανα μαζί του για πρώτη φορά. Κυρίως, όμως για εκείνες τις πρώτες μας διακοπές στην Ελαφόνησο.
Συντάκτης: Νατάσα Χατζηαντωνίου
