Έτσι απλές θα 'πρεπε να είναι οι σχέσεις των ανθρώπων

Και στην τελική τι είναι αυτό που αναζητάμε περισσότερο;

Μια αγκαλιά να χωράμε μέσα και τη ζέστη ενός άλλου κορμιού δίπλα στο δικό μας. Ν’ ακουμπάς πάνω στον άλλο και να αισθάνεσαι πως ανήκεις κάπου. Έστω και για λίγο.

Ανάγκη για συντροφικότητα; Ίσως.

Ανάγκη για ένα όμορφο περιτύλιγμα σε μία κατάσταση που ειδάλλως θα ήταν πολύ ωμή; Περάστε, ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε. Μπορεί.

Ίσως τελικά να μην το αντέχουμε όλοι το ωμό. Θέλουμε και το παραμυθάκι μας. Την ψευδαίσθηση, ότι όλο αυτό που πρόκειται να συμβεί ανάμεσά μας ή που έχει μόλις έχει συμβεί αποτελεί κομμάτι μιας πραγματικότητας.

Παρένθεση σε μία καθημερινότητα, που κάπως αλλιώς την έχεις μορφοποιήσει, για να σε βολεύει καλύτερα.

Αναζητάμε την κουβεντούλα, τις μηχανικές, καθημερινές συνήθειες που θα κάναμε με το “significant other” μας, όπως θα έλεγαν και οι φίλοι μας οι Άγγλοι. Ένα φιλί πριν πέσουμε για ύπνο, μία αγκαλιά λίγο πριν σηκωθούμε το πρωί από το κρεβάτι, λίγο spooning μέσα στη νύχτα. Χαζά, νυσταγμένα βλέμματα το πρωί που βουρτσίζουμε τα δόντια μας, γέλια και κουβέντες, λίγο πριν μας πάρει ο ύπνος.

Δημιουργούμε σκηνές οικειότητας και κοινών αναφορών, για να αισθανθούμε καλύτερα. Και, ειλικρινά, αναρωτιέμαι, σε τι μας εξυπηρετεί όλο αυτό;

Είναι πολύ πιθανό, εν τέλει, να έχουμε την τάση να ωραιοποιούμε τα πάντα. Ζούμε σε μία εποχή που όλα τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Έχουμε συνηθίσει να μιλάμε, να γνωρίζουμε ανθρώπους και να φλερτάρουμε πίσω από την οθόνη ενός υπολογιστή ή ενός κινητού. Να κρυβόμαστε πίσω από πληκτρολόγια και όταν συναντιόμαστε πια με τον άλλον να μας φαίνεται περίεργη η επαφή.

Να μας φαίνονται όλα περίεργα. Το πόσο καλά μπορεί να κουμπώνουν δύο άνθρωποι. Το πόσα πολλά πράγματα έχεις να συζητήσεις. Το πόσο όμορφο είναι να ανακαλύπτεις κάποιον από την αρχή.

Να μας ξενίζει ακόμα και το ότι είναι πολύ καλύτερο να γελάς παρέα με κάποιον, παρά μόνος σου στην ησυχία του σπιτιού σου, διαβάζοντας τα μηνύματα που ανταλλάσσετε στην οθόνη του κινητού ή του υπολογιστή σου.

Γιατί είναι γαμώ να μπορείς να πειράξεις τον άλλο, να τον αγγίξεις, να μοιραστείς ένα αστείο. Είναι και γαμώ η φυσική παρουσία των ανθρώπων στη ζωή μας.

Όχι, μη βάζεις ταμπέλες. Δε μιλάμε μόνο για εραστές ή για συντρόφους. Αλλά για όλους τους σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μας, τους φίλους μας, την οικογένειά μας.

Ζήσ’ το από κοντά. Έχει άλλη γλύκα! Πώς να το κάνουμε τώρα;

Από την άλλη, πάλι, και το απολύτως ωμό, δεν έχει τίποτα το μεμπτό. Ίσως και να είναι πιο απελευθερωτικό.

Διότι σε αυτήν την περίπτωση είσαι απόλυτα ξεκάθαρος, με τον εαυτό σου και τον άνθρωπο απέναντί σου. Δε χρειάζονται δικαιολογίες ή όμορφα περιτυλίγματα.

Θέλω αυτό. Απλά, λιτά και απέριττα. Χωρίς φιοριτούρες, χωρίς λαμπερά περιτυλίγματα που κάνουν θόρυβο, καθώς ανοίγεις το πακέτο. Μου άρεσε, μαντάμ, αυτό που βλέπω στη βιτρίνα και θέλω να το αποκτήσω. Μη μου το τυλίξετε, θα το πάρω για το σπίτι. Τόσο απλά.

Και, έτσι απλές, θα έπρεπε να είναι οι σχέσεις και οι συναλλαγές των ανθρώπων. Ξεκάθαρες προθέσεις, σταράτες κουβέντες, χωρίς ανούσιους θεατρινισμούς και μεγαλεπήβολα λόγια. Χωρίς να καλλιεργούνται προσδοκίες και να δημιουργούνται αναμονές και ψευδαισθήσεις σε πράγματα που πρέπει να είναι μετρημένα, επειδή είναι πολύ συγκεκριμένα.

Οι σχέσεις ανέκαθεν ήταν δύσκολες και δεν κυκλοφορεί και κάπου ένα εγχειρίδιο με οδηγίες χρήσης. Ακολουθείς το ένστικτο, όπως τα σκυλιά ακολουθούν τη μυρωδιά και ελπίζεις να πετύχεις το σωστό σημείο, όπου είναι θαμμένο το κόκκαλο. Όλα τα υπόλοιπα είναι ένα παιχνίδι. Μαθαίνεις τους κανόνες παίζοντας και όσο πιο πολύ εξασκείσαι, τόσο καλύτερος γίνεσαι.

Ωστόσο, λίγο παραμύθι και λίγο χρωματιστό περιτύλιγμα δεν έβλαψε ποτέ κανένα.

Αν με ρωτάτε, όμως, προτιμώ ένα fair play και μια ωμή αλήθεια και ας με κάνει να χάσω τον ύπνο μου μερικές μέρες, παρά ένα όμορφο παραμύθι που θα αναρωτιέμαι πού πήγαν όλοι αυτοί που έζησαν καλά κι εμείς καλύτερα.