“It is both a blessing and a curse to feel everything so deeply.”
Τι είναι τα συναισθήματα τελικά; Το πώς αντιλαμβάνεται κανείς τον κόσμο στηριζόμενος, όχι στη λογική, αλλά σε διάφορα ερεθίσματα και ψυχολογικές καταστάσεις. Είναι το σύνολο των αυθόρμητων κλίσεων ενός ατόμου που δε δύναται να ερμηνευθεί ή να αιτιολογηθεί με βάση τη λογική.
Τα συναισθήματα είναι ύπουλα καμιά φορά. Πάνε και κρύβονται σε καθημερινά πράγματα και σκάνε μύτη εκεί που δεν το περιμένεις. Φωλιάζουν στο μαξιλάρι σου. Σε συντροφεύουν σ’ ό,τι κι αν κάνεις και μερικές φορές σου σκουπίζουν τα δάκρυα, ενώ άλλες πάλι σου χαρίζουν το πιο φωτεινό χαμόγελό τους.
Πρόκειται για επισκέπτες. Τους ανοίγουμε το σπίτι μας, βγάζουμε το καλύτερο σερβίτσιο μας, μαγειρεύουμε το αγαπημένο τους φαγητό κι άμα τύχει τους φιλοξενούμε και κάνα βράδυ. Δε δενόμαστε, όμως, μαζί τους. Δεν ήρθαν όλοι για να μείνουν στη ζωή μας, ούτε οι καλοί ούτε οι κακοί. Όταν έρθει η ώρα, τους ανοίγουμε την πόρτα και τους αποχαιρετάμε. Ευχόμαστε τα καλύτερα και μόλις χαθούν στη στροφή του δρόμου, κλείνουμε την πόρτα βγάζοντας έναν μικρό αναστεναγμό: «Πάει κι αυτό».
Κάποιες φόρες εμφανίζονται από το πουθενά στην τακτοποιημένη ζωούλα σου και σ’ αναστατώνουν. Σε μπερδεύουν και σε ταλαιπωρούν, άλλοτε ευχάριστα κι άλλοτε δυσάρεστα.
Το θέμα με τα συναισθήματα είναι ο τρόπος που τα διαχειριζόμαστε. Πώς τα αξιοποιούμε.
Ένα θετικό συναίσθημα είναι καλό να το αξιοποιούμε εποικοδομητικά. Να παίρνουμε το μέγιστο απ’ αυτά που μπορεί να μας προσφέρει. Η αναβίωση ενός θετικού συναισθήματος που κάποτε νιώσαμε, μπορεί να διαφοροποιήσει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την καθημερινότητά μας και διαχειριζόμαστε τις καταστάσεις και τους ανθρώπους γύρω μας, πάντοτε προς το καλύτερο.
Δε χρειάζεται, όμως, να προσκολλούμαστε στ’ αρνητικά συναισθήματα, όσο εθιστικό κι αν είναι αυτό μερικές φορές.
Βιώνουμε το κάθε συναίσθημα στο έπακρο. Δε δημιουργούμε εμμονές και προπάντων δεν προσπαθούμε επί ματαίω να τ’ αναβιώσουμε μέσα από ξεχασμένες καταστάσεις και σβησμένες φωτιές. Δε γινόμαστε εμείς το συναίσθημα, είμαστε μάρτυρες, το αποδεχόμαστε, το ζούμε κι έπειτα τ’ αφήνουμε να φύγει, όπως ήρθε. Απροσδόκητα. Έχοντας κερδίσει, όμως, κάτι. Μία εμπειρία. Μία εικόνα ή μία ανάμνηση. Έναν άνθρωπο. Έχουμε κάνει ένα βήμα ακόμα πιο μπροστά κι ίσως να ‘χουμε να διηγηθούμε και μια ιστορία. Ευχάριστη ή θλιβερή, δεν έχει και τόση σημασία, άλλωστε.
Τα συναισθήματα είναι σημάδια ότι ζούμε, ότι συμβαίνουν πράγματα γύρω μας, ότι υπάρχουν άνθρωποι και καταστάσεις που μας πυροδοτούν και μας εφοδιάζουν μ’ υλικό. Είναι η εξέλιξή μας και το καύσιμο που θα μας πάει παρακάτω.
Είναι μικροσκοπικά κομματάκια που αποτελούν το παζλ που είναι ο καθένας από μας. Μικροί καθρέφτες που αντανακλούν φως και ελπίδα ή απελπισία και μια καταχνιά. Στο χέρι μας είναι το τελικό αποτέλεσμα.
Τα συναισθήματα μπορεί να μη βγάζουν πάντοτε νόημα. Μπορεί να μην τα καταλαβαίνεις κάθε φορά. Μπορεί να σε μπερδεύουν. Μπορεί να σε κλέβουν για να σε παρασύρουν στο πιο τρελό ταξίδι, να σε γυρίσουν στα πιο απίθανα μέρη κι ύστερα να σ’ αφήσουν εκεί ακριβώς απ’ όπου σε πήραν, χωρίς να ‘χεις καταλάβει τι έχει συμβεί. Δεν μπορείς να εκλογικεύσεις το συναίσθημα. Δε χρειάζεται κιόλας να το κάνεις, εδώ που τα λέμε. Ν’ ακολουθείς το συναίσθημα, όπως ακολουθούμε το ένστικτό μας, αλλά μην υποδουλώνεσαι σ’ αυτό.
Ίσως τα συναισθήματα να μοιάζουν με κύματα. Δεν μπορείς ν’ αναχαιτίσεις ένα κύμα. Δε χρειάζεται να σε πνίξει ή να σε παρασύρει. Μπορείς, απλά, να μάθεις να σερφάρεις.
Επιμέλεια Κειμένου: Κατερίνα Κεχαγιά
Συντάκτης: Νατάσα Χατζηαντωνίου
