Οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν ως βάση την αλληλοεκτίμηση, το σεβασμό και το χώρο που δημιουργεί ο καθένας μας στη ζωή του για να χωρέσει ο άλλος. Αυτό είναι ένα αξίωμα, το οποίο βρίσκει εφαρμογή σ’ όλων των ειδών τις σχέσεις.
Ιδιαίτερα, τους σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μας τους έχουμε θέσει σ’ ένα πολύ συγκεκριμένο σημείο και στην καρδιά μας, αλλά και στην καθημερινότητά μας. Αποτελούν μια προτεραιότητα και, ίσως, αρκετές φορές μας βοηθούν στο να ξεπερνάμε τα όρια μας ή τα εσκαμμένα μας.
Οι άνθρωποι που είναι σημαντικοί στη ζωή μας λειτουργούν σαν διακόπτες. Όταν τους γυρίζεις στο on, γίνονται όλα πολύ καλύτερα, πιο φωτεινά. Και πολλές φορές διατηρούν την ιδιότητα να φωτίζουν τη ζωή μας και τις στιγμές που δεν είμαστε μαζί τους, καθώς αναπαράγουμε στο μυαλό μας όσα είπαμε, όσα κάναμε, όσα, ενδεχομένως, μάθαμε απ’ αυτούς.
Αποτελούν το πρότυπό μας ή και το πιο καλά φυλαγμένο μυστικό μας. Σε κάθε περίπτωση, είναι οι άνθρωποι εκείνοι που μας δίνουν ενέργεια. Γίνονται το σημείο αναφοράς της ημέρας μας και το εφαλτήριο για κάθε μας πράξη. Αποτελούν έμπνευση για κάθε δημιουργικό μας βήμα και κινητήριο δύναμη για κάθε νέο εγχείρημα ή ακόμα και την αφορμή γι’ όλα εκείνα που επιλέγουμε ή όχι να κάνουμε ή να γίνουμε.
Για κάποιους από εμάς, ίσως και ν’ αποτελούν το κέντρο του σύμπαντός μας. Να περιστρεφόμαστε, δηλαδή, σαν πλανήτες σε τροχιά γύρω τους. Σαν ετερόφωτα σώματα. Ωστόσο, όσο σημαντικός κι αν είναι κάποιος άνθρωπος για μας, δεν πρέπει να παύουμε να είμαστε αυτόφωτοι οργανισμοί. Εμείς οφείλουμε να είμαστε το κέντρο στο γαλαξία μας και κανένας άλλος. Δύο αστέρια μαζί μπορεί να εκπέμπουν ένα εκτυφλωτικό φως, αλλά κάθε αστέρι εξακολουθεί να διατηρεί τη δική του λάμψη, όταν απομείνει μόνο.
Όπως εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε τα φαντάσματα στη ζωή μας και τ’ αφήνουμε να μας στοιχειώνουν, έτσι ακριβώς θέτουμε πολύ ψηλά στο βάθρο της ζωής μας κάποια άτομα και τους αποδίδουμε τιμές και δάφνες.
Σίγουρα αναγνωρίζουμε τα σημαντικά άτομα στη ζωή μας και τους συμπεριφερόμαστε ανάλογα, αλλά δε δημιουργούμε σχέσεις απόλυτης εξάρτησης. Και κάπου εκεί, βρίσκει εφαρμογή η φράση: «σημαίνεις πολλά για μένα, αλλά δεν είσαι τα πάντα».
Το γεγονός, ότι κάποιος σημαίνει πολλά για εμάς, μπορεί να προκαλέσει και μία χιονοστιβάδα πράξεων, εάν δεν το διαχειριστούμε σωστά.
Ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω από ένα άτομο μόνο, κι αν αυτό συμβαίνει, τότε το άτομο αυτό οφείλει να ‘ναι αποκλειστικά ο εαυτός μας. Είναι σημαντικό, ο καθένας από μας να διατηρεί στο ακέραιο την ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα του και την ατομικότητά του. Να μην εξαρτάται, δηλαδή, από κανέναν άλλο.
Χρησιμοποιούμε εποικοδομητικά τη θετική επίδραση που ‘χουν αυτοί οι άνθρωποι πάνω μας, αλλά ό,τι κι αν συμβαίνει εμείς είμαστε η μηχανή που κινεί τα νήματα κι οι υπόλοιποι αποτελούν είτε το καύσιμο είτε τον προορισμό. Σαφώς κι όλα είναι αλληλένδετα, αλλά παίζουν μεγάλο ρόλο οι δεσμοί εξάρτησης.
Ας αναλογιστούμε, όμως, τι συμβαίνει όταν γυρνάμε το αυτόν το διακόπτη στο off; Τις στιγμές που δεν είμαστε μαζί τους, γίνονται όλα μαύρα, χάνεται κάθε προηγούμενο θετικά φορτισμένο στοιχείο; Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η παγίδα που πρέπει ν’ αποφύγουμε. Διότι, όταν αυτοί οι άνθρωποι εκλείψουν από τη ζωή μας, εμείς που έχουμε μείνει; Κατεβάζουμε τα ρολά και το κλείνουμε το μαγαζάκι; Περιμένουμε τον επόμενο ενοικιαστή για ν’ ανάψει τα φώτα;
Προφανώς και όχι! Άρα ο διακόπτης στη ζωή μας, τελικά, είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Η καθημερινότητά μας δεν αποτελείται από ένα μόνον πράγμα ή από ένα μόνον άνθρωπο. Είναι ένα ψηφιδωτό με πολλές διαφορετικές και πολύχρωμες ψηφίδες και ανάλογα με τον τρόπο που επιλέγουμε να τις τοποθετήσουμε και να τις ενώσουμε, αυτές συνθέτουν την τελική εικόνα. Με τον ανάλογο φωτισμό, προκύπτει και το αντίστοιχο αποτέλεσμα.
Εμείς οι ίδιοι, δεν είμαστε μόνον ένας άνθρωπος. Είμαστε μια πολυδιάστατη οντότητα, είμαστε πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι που συνυπάρχουν αρμονικά μέσα στο ίδιο σώμα και περιμένουμε τη στιγμή που θα κλιθούμε να παρουσιάσουμε κι από ένα διαφορετικό κομμάτι.
Οπότε, προσοχή ποιον αφήνετε ν’ αναβοσβήνει τους διακόπτες…
Επιμέλεια Κειμένου Νατάσας Χατζηαντωνίου: Κατερίνα Κεχαγιά
Συντάκτης: Νατάσα Χατζηαντωνίου
