Έλα, εντάξει, παραδέξου το! Σ’ άρεσε κι εσένα. Τι εννοείς πως εσύ δεν κάνεις τέτοια πράγματα; Από πότε; Αααα, από πάντα. Καλά, τι να κάνουμε τώρα. Ό,τι έγινε, έγινε. Δεν μπορούμε να το αλλάξουμε.
Συμβαίνουν αυτά καμιά φορά, ξέρεις. Πώς είπες; Ποτέ δε σου έχει κάτι τέτοιο συμβεί μέχρι σήμερα; Ναι, θυμάμαι που το συζητούσαμε πριν από μία εβδομάδα. Ναι, ξέρω πόσο χρονών είσαι. Ε, καλά τώρα, δε σε πήραν και τα χρόνια. Χαλάρωσε.
Ναι, το ξέρω ότι είσαι άνθρωπος καθώς πρέπει και με αρχές. Βέβαια! Το συζητάς; Μεταξύ μας θα μείνει. Τι; Πιστεύεις ότι σε είδε η κυρία από την απέναντι μονοκατοικία; Οπωσδήποτε εσένα περίμενε να γυρίσεις, ξημερώματα στο σπίτι, για να βγάλει το έκτακτο παράρτημα, χρυσό μου.
Τι εννοείς, όταν λες «τι κάνουμε τώρα;». Τίποτα απολύτως. Αν χρειάζεται να πας να εξομολογηθείς; Μπα, άστο καλύτερα, μην κολάσεις και τον παπά απογευματιάτικα. Άσε που θα ‘χει και σοβαρότερα αμαρτήματα ν’ αντιμετωπίσει ο χριστιανός από τη δική σου παρέκκλιση από τα πιστεύω και τα κουτάκια σου.
Δίκιο έχεις! Σε ψυχολόγο να πας καλύτερα, για να σου εξηγήσει κι επιστημονικά για ποιο λόγο χρειάζεται να λειτουργείς και χωρίς πρόγραμμα και στεγανά στη ζωή σου καμιά φορά.
Καλά, δε σε κοροϊδεύω άλλο. Πάντως να ξέρεις, πως όταν κυκλοφορείς στο δρόμο δε σε δείχνουν όλοι με το δάχτυλο. Ούτε κι αναβοσβήνει πάνω από το κεφάλι σου ταμπέλα από ροζ νέον που να λέει: «Αυτή πηδήχτηκε χθες βράδυ με κάποιον που τον ήξερε κάτι περισσότερο από δύο ώρες».
Shit happens, και κοίτα να τ’ απολαύσεις όσο μπορείς, αφήνοντας τις περιττές ενοχές στην άκρη του κρεβατιού. Εντάξει, δε σε πειράζω άλλο.
Τι σημασία έχει που δε γνωριζόσασταν από πριν. Δηλαδή, τι; Έπρεπε να είχατε πάει πρώτα για τσάι, να σε γνωρίσει και στην οικογένεια, να ‘χατε αλλάξει βέρες κι έπειτα να βγάλετε τα μάτια σας; Α, εγώ είμαι η υπερβολική στην όλη υπόθεση.
Ναι, καλό μου, το ξέρω ότι έχεις προ πολλού περάσει τα είκοσί σου χρόνια, που νομίζεις ότι αυτό είναι το όριο για να δικαιολογηθεί κάθε τρέλα και κάθε ατόπημα. Δε στα ‘χουν πει καλά, μου φαίνεται. Ναι το ξέρω, πως εσύ δεν πάς με τον πρώτο τυχόντα και πως δεν κάνεις one night stand. Ηρέμησε, το ξέρω πως δεν είσαι τέτοιος τύπος, αλλά έλεος πια! Το ξεκοκάλισες το γκομενάκι, όμως!
Προς τι ο πανικός στο μάτι σου;
Όχι, δε χρειάζεται να πάρεις τη θεία Νεκταρία να σε διαβάσει. Κανένας δαίμονας δε σ’ έχει καταλάβει. Συμβαίνει στη ζωή μερικές φορές να αυτοαναιρούμαστε με τον πιο αστείο τρόπο. Έτσι είναι. Η ζωή όλη είναι μια πλάκα. Όσο πιο σοβαρά την παίρνεις, τόσο αυτή θα σου σκάει τα πιο παράλογα σκηνικά, έτσι, για να σε ταρακουνήσει. Να σε δει να πανικοβάλλεσαι, να χάνεις τον έλεγχο κι αυτή να τρώει pop corn, καθισμένη στον καναπέ και να γελάει μαζί σου.
Κι η ειδικότητά της είναι αυτή ακριβώς: να χώνεται σ’ όλα εκείνα τα «εγώ ποτέ» και να στα κάνει «πώς έγινε αυτό τώρα;».
Γι’ αυτό σου λέω, αφού το απολαύσατε κι οι δύο. Φαίνεται από το χαμόγελό σου, κάθε φορά που το σκέφτεσαι, σε προδίδει το κοκκίνισμα στο μάγουλο, όταν διηγείσαι τα κατορθώματά σας.
Πιες μια γουλιά από τον καφέ σου, λοιπόν, πάρε μια βαθιά εισπνοή και πάμε παρακάτω. Άσε τη ζωή να συμβεί και να κάνει την πλάκα της, όπως μόνον εκείνη γνωρίζει το πώς. Απόλαυσε τη διαδρομή και μην προβληματίζεσαι άλλο. Σβήσε και τον αριθμό του από το κινητό σου κι όλα καλά. Αν θα σε ξαναπάρει; Μα γι’ αυτό το λένε one night stand, μάνα μου. Διότι προβάλλεται άπαξ η παράσταση.
Σ’ όλες τις ξεπέτες μπορεί να υπάρξει και συνέχεια άλλωστε, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία.
Επιμέλεια Κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Νατάσα Χατζηαντωνίου
