Σαν έφηβη δεν κατάφερα ποτέ να ταυτιστώ μ’ έναν συγκεκριμένο τραγουδιστή ή έστω μ’ ένα συγκρότημα. Εάν με ρωτήσει κάποιος να του πω ποιος είναι ο αγαπημένος μου ηθοποιός, δε θα μπορέσω να απαντήσω ικανοποιητικά μ’ έναν μόνο υποψήφιο ή υποψήφια. Δεν περίμενα ποτέ στα καμαρίνια του θεάτρου ή σε συναυλίες για ένα αυτόγραφο. Δε με αφορούσε.
Κι ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω όλες εκείνες τις κοπέλες που τρέχουν πανικόβλητες σε καμαρίνια και παρασκήνια γι’ ένα αυτόγραφο ή για μία φωτογραφία με το ίνδαλμά τους. Που στριμώχνονται σε διαδρόμους και σπρώχνονται σε πίστες νυχτερινών κέντρων για μία selfie ή έστω ένα photobombing δίπλα από τον αοιδό, ο οποίος πανικόβλητος κοιτάει προς τη μεριά της κάμερας, με ύφος «έκλεισα το θερμοσίφωνα ή όχι;».
Και να ‘ναι ο άλλος μεγάλος και τρανός αστέρας του Hollywood, εντάξει, να το καταπιώ. Είναι μία κάποια καταξίωση, μία ένδοξη στιγμή στην καριέρα σου, ένα διαπιστευτήριο, ότι αν μη τι άλλο, πράγματι έμεινες σ’ εκείνο το επτάστερο ξενοδοχείο στη Μύκονο, όπου εθεάθη να παίρνει τα μπάνια του κι ο εν λόγω σταρ και κανείς δε σε πίστευε. Παίρνει έναν άλλο αέρα η δυναμική της κοινωνικής σου ζωής. Αναβαθμίζεται, όσο να πεις κι έχεις να λες και μία ιστορία στα εγγόνια σου στο μακρινό μέλλον.
Αν, όμως, μιλάμε για το Μήτσο από την Πέρα Ραχούλα, προς τι η κάψα να φωτογραφηθείς μαζί του; Εκτός πια κι αν είσαι η αδερφή/γκόμενα/τρίτη ξαδέρφη του. Προς τι ο τόσος ενθουσιασμός; Ας μου εξηγήσει κάποιος.
Θα μου πεις, μπορεί ο Μήτσος αύριο-μεθαύριο να γίνει τρανό αστέρι του ελληνικού ή και του διεθνούς πενταγράμμου, εσύ να ‘χεις προβλέψει σωστά κι ένα αυτόγραφό του να κοστίζει σε δημοπρασία στον οίκο Sotheby’s εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ. Συμβαίνουν κι αυτά.
Πόσο ψυχαναγκαστικό μπορεί να είναι, όμως, για μερικούς ανθρώπους ν’ ανήκουν σε ομάδες ή fan clubs τραγουδιστών κι ηθοποιών; Ν’ ακολουθούν το ίνδαλμά τους με θρησκευτική ευλάβεια σε κάθε εμφάνισή του από την πιο μεγάλη πίστα μέχρι το τελευταίο πανηγύρι και να το διαλαλούν, όπου βρεθούν κι όπου σταθούν;
Σαφώς και δε μιλάμε για τον ειλικρινή κι αμέριστο θαυμασμό απέναντι στο έργο ενός καλλιτέχνη, οποιουδήποτε βεληνεκούς κι οποιασδήποτε τέχνης αυτός ή αυτή εκπροσωπεί, καθώς και για την έκφραση αυτού του θαυμασμού. Αναφέρομαι περισσότερο, στη μανιώδη εμμονή κάποιων ν’ αυτοπροσδιορίζονται μέσα από μία ομάδα «λατρείας» ενός καλλιτέχνη κι αυτό ν’ αποτελεί το απόγειο κέντρο της κοινωνικής και προσωπικής τους καταξίωσης.
Οι συζητήσεις να περιστρέφονται πάντοτε γύρω από το ποιο είναι το καινούργιο σουξέ ή η νέα ταινία με bonus ανάλυση των στίχων και των διαλόγων, καθώς και τα γκρο πλαν στον καλλιτέχνη και πολλαπλά εγκεφαλικά κύτταρα να καίγονται στην προσπάθεια να φανταστεί μία κοινή ζωή μαζί του.
Κι αν, εκ πρώτης, δεν ακούγεται και τόσο τρομερό, πού πας κουκλίτσα μου, τριανταπέντε χρονών γαϊδάρα σαν την έφηβη groupie σε λαϊκή πίστα με την ανάλογη αμφίεση και το θεωρείς και κοσμοϊστορικό γεγονός, ώστε να χρειάζεται να το μαθαίνουμε κι οι υπόλοιποι από κάθε διαθέσιμο κοινωνικό μέσο δικτύωσης, βομβαρδίζοντάς μας με εκατοντάδες φωτογραφίες και ανανεώσεις σε φωτογραφίες προφίλ και status;
Και μιλάμε μόνο για το εγχώριο star system, διότι πού να προλάβεις να εξαπλωθείς και στο διεθνές; Αν και με σωστή οργάνωση και σύστημα, όλα γίνονται! Σκέψου το. Sky is your limit.
Συντάκτης: Νατάσα Χατζηαντωνίου
