Ο φίλτατος κ. Coelho είχε γράψει, πριν από αρκετά χρόνια, στο εξαίρετο βιβλίο «Ο Αλχημιστής» τη φράση-κλειδί: «όταν κάποιος θέλει κάτι πάρα πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να γίνει πραγματικότητα».
Οι περισσότεροι από εμάς μεγαλώσαμε με αυτήν τη φράση, η οποία έχει μείνει χαραγμένη με ανεξίτηλο μελάνι στο μυαλό μας και την έχουμε αναπαράγει με θρησκευτική ευλάβεια ουκ ολίγες φορές.
Υπήρξε η προσευχή μας κάθε φορά που επιθυμήσαμε κάτι πάρα πολύ και έγινε πραγματικότητα. Ή η δικαιολογία μας για εκείνα που θελήσαμε και δεν ήρθαν ποτέ, καθώς και για όλα αυτά που ακόμα περιμένουμε να ‘ρθουν.
Πιστέψαμε αβασάνιστα ότι το συμπάν όντως συνωμοτεί για όλες τι επιθυμίες μας να γίνουν πραγματικότητα. Και τι είναι το σύμπαν, μαντάμ; Θαρρείς, πώς είναι μηχάνημα, από εκείνα που λειτουργούν με κέρματα; Ότι ρίχνεις ένα ευρώ, λες την ευχή σου και σε δέκα λεπτά αυτή έχει γίνει πραγματικότητα;
Σκατά στα μούτρα μας. Το σύμπαν όχι μόνο δε συνωμοτεί γι’ αυτά που θέλουμε, αλλά μπορώ να σας πω ότι μας σαμποτάρει κιόλας.
Κι αν θέλετε, μπορούμε να το αναλύσουμε.
Θυμάσαι τότε που γνώρισες τον Μπάμπη; Ναι, εκείνο το καστανόξανθο αγόρι με τα μάτια τα μελιά, εκείνο το καλοκαίρι στη Σέριφο. Που πριν από κάνα δίμηνο είχες χωρίσει με τον Κώστα και πίστευες ότι δεν πρόκειται να ερωτευτείς ξανά. Κι όμως! Ο έρωτας ήρθε και σε βρήκε, μαυρισμένη, αδυνατισμένη και πιο όμορφη από ποτέ! Κι εσύ πίστεψες ότι το σύμπαν ολόκληρο συνωμότησε και κίνησε τα αόρατα νήματά του, για να γνωρίσεις εσύ τον Μπάμπη κι ο Μπάμπης εσένα.
Πόσο μικρή και ανόητη είσαι!
Και εσύ, Μπάμπη μου, μικρός και ανόητος είσαι. Που όταν γνώρισες τη Χριστίνα, ψιλοέπαιζες και με τη Μαρία, αλλά η Χριστίνα σε κέρδισε με την ανεμελιά και το εκλεπτυσμένο της χιούμορ. Και πίστεψες και εσύ, δύσμοιρε, ότι επιτέλους το σύμπαν μετά από πολλές συναπτές χυλόπιτες και ανιαρές καταστάσεις, αποφάσισε να σε ανταμείψει με αυτό που αξίζεις!
Χα! Ας γελάσω!
Διότι, το σύμπαν απλώς έπαιζε μαζί σας.
Όλα αυτά που εμείς, οι καλοπροαίρετοι και αδαείς κοινοί θνητοί, ονομάζουμε καλό timing, χημεία και άλλα πολλά και διάφορα, το σύμπαν μάς τα ταΐζει σαν ψίχουλα, έτσι για να μας καλοπιάσει και να μας μπλέξει στα δίχτυα του. Να το θεοποιήσουμε και έπειτα να μας τα σκάσει στα μούτρα.
Θυμάσαι, Χριστίνα μου, τι έγινε τελικά με τον Μπάμπη; Έφυγε, μετά από δύο μήνες για να κάνει το διδακτορικό του στην Αυστραλία. Ναι, ναι! Στην Αυστραλία! Εδώ, δίπλα.
Και εσύ, Μπάμπη μου, όμως, που χασκογελάς, μην ξεχνάς ότι την αίτηση την είχες στείλει από σπόντα δύο μήνες προτού φύγεις για το νησί. «Σιγά μη μου απαντήσουν» είχες σκεφτεί. Και όχι μόνο σου απάντησαν θετικά, αλλά σου προσέφεραν και υποτροφία με όλα τα έξοδα πληρωμένα. «Είμαστε τώρα για να χάνουμε τέτοιες ευκαιρίες;» κατέληξες και αποφάσισες να ακολουθήσεις τ’ όνειρο.
Και για πείτε μου, βρε παιδιά, τελικά εσείς οι δύο που είχατε βρει τον απόλυτο έρωτα, πώς αισθανθήκατε, όταν αποχαιρετιστήκατε κλαίγοντας στο αεροδρόμιο και δίνοντας υποσχέσεις ο ένας στον άλλο ότι δε θα χαθείτε;
Πόσο πολύ καταραστήκατε το σύμπαν εκείνη τη στιγμή που είπε να σας ανταμείψει με ένα τέτοιο σενάριο επιστημονικής φαντασίας; Με το χέρι στην καρδιά απαντήστε μου πώς συνωμότησε το σύμπαν εκείνη τη στιγμή για να είστε μαζί;
Όταν αρχίζει να σου κάνει πλάκα μέχρι και ο Θεός, καταλαβαίνεις ότι κάποιου είδους πρόβλημα υπάρχει. Ότι, τελικά, όλα αυτά περί συμπαντικών συνωμοσιών είναι ένα τεράστιο αστείο, καμιά φορά και κακόγουστο, μη σου πω.
Προσωπικά, πιστεύω ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο και πως η ζωή μας τα φέρνει έτσι, γιατί έτσι πρέπει. Παρ’ όλ’ αυτά, έχω βάσιμες υποψίες ότι το σύμπαν μας τρολάρει και μας τα σκάει στα μούτρα σε ανύποπτο χρονικό διάστημα. Τότε ακριβώς που έχεις καταπιεί την πίκρα (ασχέτως, εάν τελικά κατάλαβες, γιατί κάτι έγινε ή όχι), τα ‘χεις βρει με τον εαυτό σου, έχεις εκλογικεύσεις τις καταστάσεις, το ‘χεις μαντρώσει, εν πάσει περιπτώσει, το πράγμα.
Τότε, έρχεται το σύμπαν και σου κάνει την ανατροπή. Σε κάνει να πιστέψεις ξανά στα θαύματα και, τσουπ! Πάρε να ‘χεις!
Και σε αυτό το σημείο, τίθεται το εύλογο ερώτημα. Αν υποθέσουμε ότι θες κάτι πάρα πολύ να συμβεί, το κυνηγάς ή εμπιστεύεσαι το σύμπαν και το αφήνεις να κάνει τη δουλειά του;
Συνήθως, βέβαια, το σύμπαν κάνει τον Κινέζο, οπότε είναι δύο τα τινά: ή αυτό που θες δεν έρχεται ποτέ, άρα προχωράς παρακάτω, ή το κυνηγάς με νύχια και με δόντια, μέχρι να το κάνεις δικό σου.
Η επιλογή είναι δική σας!
Και μη μασάτε! Εμείς θα το τρολάρουμε το σύμπαν!
(Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι τυχαία και η παραπάνω ιστορία αποτελεί προϊόν φαντασίας.)
Συντάκτης: Νατάσα Χατζηαντωνίου
