5 τεχνικές για να μάθετε στο παιδί σας να διαχειρίζεται τον θυμό του

O θυμός είναι ένα από τα πιο φυσιολογικά συναισθήματα που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος. Εκ πρώτης όψεως είναι ένα «αρνητικό» συναίσθημα ωστόσο το να θυμώνεις όταν αδικείσαι ή όταν ο άλλος σε φέρνει σε δύσκολη θέση ή ακόμα και όταν τα πράγματα θεωρείς ότι δεν πάνε όπως επιθυμείς, είναι λογικό, αναμενόμενο και θα ήταν μάλλον αρνητικό αν δεν ένιωθες έτσι. Όταν θυμώνεις γιατί υπάρχει όντως λόγος δείχνεις πως σέβεσαι κι οριοθετείς τον εαυτό σου, κινητοποιήσαι, υποστηρίζεις τα «πιστεύω» σου, εξελίσσεσαι και δε σε «παρασέρνει» η προσωπικότητα των άλλων γιατί έχεις και εσύ τη δική σου. Κι αν οι μεγάλοι έχουν το δικαίωμα να θυμώνουν, γιατί όχι και τα μικρά παιδάκια?

Και τα μικρά ανθρωπάκια λοιπόν πρέπει να εξωτερικεύουν τον θυμό τους όταν κάτι τα ενοχλεί- εννοείται. Άλλωστε σε αισθήματα ζήλιας ή πόνου ή ακόμα και φόβου ο θυμός είναι η καλύτερη απάντηση -άμυνα θα πρόσθετα εγώ. Το θέμα είναι όμως πως μερικές φορές τα μικρά ανθρωπάκια δεν μπορούν και δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν όλο αυτό που νιώθουν μέσα τους και μπορούν να φτάσουν ακόμα και σε σημείο να φωνάξουν υστερικά ή να γίνουν επιθετικά προκειμένου να εισακουστούν. Ας δούμε λοιπόν παρακάτω κάποιους τρόπους διαχείρισης του θυμού των παιδιών ώστε να τα βοηθήσουμε να διαχειριστούν καλύτερα το συναίσθημα αυτό που νιώθουν -χωρίς να το παίρνουν μέσα τους, χωρίς να κάνουν ακρότητες και χωρίς να τ’ απασχολεί παραπάνω από την επόμενη ημέρα.

1. Δε γελάμε

Όταν ένα παιδάκι θυμώνει κι εσύ βλέπεις ένα γλυκό μουτράκι ξαφνικά να ζαρώνει και να αρχίζει να μιλά με θυμό, θέλεις να γελάσεις. Ποτέ όμως δεν πρέπει να γελάσεις γιατί αυτομάτως θα δείξεις ότι δε σέβεσαι τον λόγο που θύμωσε -που εδώ που τα λέμε μπορεί να έχει και δίκιο αλλά δεν ξέρει με ποιον άλλον τρόπο να το εξωτερικεύσει ή να το ελέγξει. Αντιθέτως πρέπει να το αντιμετωπίσεις σαν έναν ενήλικα, να κατέβεις στο επίπεδό του και να το ακούσεις για το τι έχει να σου πει, να το συζητήσετε, να επικοινωνήσετε. Να προσπαθήσεις να εκμαιεύσεις από το το παιδί για ποιο λόγο θύμωσε και να του εξηγήσεις ότι πρέπει να το αντιμετώπιζε διαφορετικά -για παράδειγμα να έκανε μια βόλτα με το ποδήλατό του για να του περάσει ο θυμός πριν μαλώσει με τον φίλο του τον Νικολάκη. Επιπρόσθετα, ποτέ μα ποτέ να μη φωνάξεις σε ένα θυμωμένο παιδί για να το «συνετίσεις» για τη συμπεριφορά του. Τα πράγματα θα μπορούσαν να πάρουν άλλη τροπή με αυτό τον τρόπο και να γίνουν χειρότερα.

2. Ο θυμός δεν είναι αρνητικό συναίσθημα

Ένας ακόμα κανόνας. Ο θυμός δεν είναι αρνητικό συναίσθημα. Μας μαθαίνει να γνωρίζουμε τους άλλους κι οι άλλοι εμάς, να πηγαίνουμε μαζί πιο πέρα, να έχουμε το θάρρος της γνώμης μας, να εξελισσόμαστε και να συνυπάρχουμε με άλλους. Πρέπει όμως να διδάσκουμε τα παιδιά μας να έχουν τον άλλον απέναντί τους και να του εξηγούν τους λόγους για τους οποίους έχουν θυμώσει μαζί, να έχουν αυτοέλεγχο και να κοιτάζουν τον άλλον άνθρωπο στα μάτια. Η ειλικρίνεια χτίζει και ειλικρινείς σχέσεις. Θα το καταλάβουν αργότερα αρκεί να το διδαχτούν πρώτα.

3. Πρέπει να τα βοηθήσεις να βρουν κάπου να διοχετεύουν τ’ αισθήματά τους

Στο διαδίκτυο για εμάς τους ενήλικες θα βρεις 1002 άρθρα που θα αναφέρονται στο πώς να κατευνάσουμε τον θυμό μας για κάποιον που μας έβγαλε για παράδειγμα ανίκανους στη δουλειά, προτού αρχίσουμε ν’ αντάλλασουμε όλο αυτό το «λεξιλόγιο» -αργκό λέγεται- που γνωρίζουμε σε άπταιστα ελληνικά ή να επιδείξουμε συμπεριφορά η οποία πρωτίστως θα μας φέρει σε δύσκολη θέση αλλά και θα μας έχει κάνει έρμαιο του θυμού μας. Πόσες φορές δεν έχεις διαβάσει να πάρεις 5 ανάσες ή να μετρήσεις μέχρι το 10 προτού μιλήσεις ή να διοχετεύσεις τον θυμό σου αλλού, σε μποξ, σε ζωγραφική, σε μπάσκετ, σε γιόγκα- ό,τι αρέσει του καθένα; Το ίδιο πρέπει να μάθουν και τα μικρά ανθρωπάκια, να «διοχετεύουν» τον θυμό τους σε κάποιο άθλημα, σε κάποιο χόμπι, σ’ έναν περίπατο, στη φύση. Με αυτοέλεγχο, με συζήτηση με τον εσωτερικό μας εαυτό με ψυχραιμία στη σκέψη μας. Δεν είναι δύσκολο να το εξηγήσουμε αυτό στα παιδιά, αρκεί να χρησιμοποιήσουμε απλές λεξούλες.

4. Δίνουμε χώρο και χρόνο 

Ποτέ μα ποτέ δεν επιμένουμε αν το παιδί δε θέλει να μας μιλήσει τη στιγμή του θυμού του και εξαφανίζεται στο δωμάτιό του γιατί δε θέλει να βλέπει κανέναν. Ακόμα και αν μας βγάζει εκτός προγράμματος, ακόμα και αν δεν έχουμε τον απαραίτητο χρόνο ν’ ακούσουμε, πρέπει να βρούμε λίγο χρόνο όταν θα είναι έτοιμο να μας μιλήσει. Η ασφάλεια που χτίζεται ανάμεσα σε γονέα και παιδί είναι το πιο σημαντικό απόκτημα που θα μπορούσαμε να έχουμε με το παιδί μας.

5. Ας ελαφρύνουμε το κλίμα

Πολλές φορές το να διακωμωδούμε μια κατάσταση ίσως και να «ελαφρύνει» λίγο την έντασή της ή το πώς βλέπουμε έναν άνθρωπο, για να μας φύγει έστω και για λίγο ο θυμός μας μαζί του και να δούμε τα πράγματα διαφορετικά ώστε να μπορέσουμε να τα αντιμετωπίσουμε καλύτερα. Για παράδειγμα είναι μια καλή λύση να ζητήσουμε από το παιδί μας να σκεφτεί κάτι που το κάνει να γελάει ή να χαίρεται, αν είναι θυμωμένο. Εγώ πάντως ακόμα και τώρα, με όποιον κι αν θυμώσω τον σκέφτομαι να χορεύει σε latin ρυθμούς ή χορό zumba. Ειλικρινά δεν τσακώνομαι με κανέναν.

Όπως και να έχει είναι ένα υγιές συναίσθημα ο θυμός ακόμα αι αν ερχόμαστε σε αντιπαράθεση με τον άλλον, ακόμα και αν νιώθουμε άβολα ή εκτός εαυτού. Αρκεί να το αντιμετωπίζουμε και να μην παίρνουμε τίποτα μέσα μας. Όλα αυτά πρέπει να διδάξουμε τα παιδιά μας. Άλλωστε τα παιδιά είναι από τη φύση τους ειλικρινή και ακόμα και αν βγάλουν θυμό σήμερα, στην επόμενη ώρα έχουν τεράστιες «αναρρωτικές» ικανότητες, ξεπερνάνε πολλά πράγματα πολύ πιο εύκολα από εμάς. Ας γίνουμε παράδειγμα εμείς για τα παιδιά αλλά και εκείνα για εμάς.