Στη ζωή μας έχουμε γνωρίσει ένα σωρό ανθρώπους κι έχουμε μια σχέση που μας χαρακτηρίζει με τον καθένα, είτε συγγενική, είτε οικογενειακή, είτε φιλική, είτε ερωτική, είτε επαγγελματική. Κι όμως, παρ’ όλο που ο κοινωνικός μας κύκλος φαινομενικά δείχνει τεράστιος, δεν έχουμε με κάθε έναν την ίδια σχέση· άλλοι είναι λιγότερο κοντά μας ή δεν ξέρουν το παραμικρό για εμάς κι άλλοι είναι τόσο κοντά μας που ξέρουν με κάθε λεπτομέρεια την κάθε σελίδα του βιβλίου της ζωής μας.
Όποιος γυρίσει και πει πως «έχω τόσους φίλους που όλοι θα τρέξουν για μένα» είναι τουλάχιστον υπεραισιόδοξος. Κάπως έτσι στήνεται και η αντίληψη για πολλές σχέσεις που πιστεύεται πως πρέπει να είναι «δούναι και λαβείν», για να λειτουργήσουν. Για παράδειγμα, σου λέω εγώ τα εσώψυχά μου τώρα και περιμένω από σένα να κάνεις το ίδιο. Αν το κάνεις, είσαι ο καλύτερός μου φίλος, αν δεν το κάνεις, εντάξει δεν είμαστε και κολλητάρια.
Πόσα αμέτρητα παραδείγματα υπάρχουν και μπορούν ν’ αναφερθούν. Συγγένειες οι οποίες δε συμπάθησε ποτέ η μια την άλλη πλευρά και η χολή βγήκε μετά από χρόνια, φιλίες όπου για όσο περνούσαμε καλά γινόσουν θεότητα αλλά στην πρώτη στραβή, έγινες ξαφνικά το κακό παιδί. Λυκοφιλίες που μπροστά σου έχουν το πιο υπέροχο χαμόγελο και πίσω σου κουνάνε ένα «φτυάρι» και το γνωρίζεις, αλλά δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι’ αυτό, οπότε μένεις παρατηρητής στο πώς φέρονται και σ’ άλλους ανθρώπους και πόσα λόγια έχουν ειπωθεί στο παρελθόν πίσω από πλάτες. Με όλους, μια φράση σας ενώνει και δεν είναι άλλη από το «μακριά κι αγαπημένοι».
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ κατά τη διάρκεια της κάθε μας ημέρας σε ποιους ανθρώπους δείχνουμε τον πραγματικό μας εαυτό κι όχι έναν φαινομενικό κλώνο μας; Έχετε σκεφτεί ότι συναντάμε χιλιάδες ανθρώπους καθημερινά αλλά αυτοί που μας γνωρίζουν ακριβώς όπως είμαστε ανήκουν στη μειοψηφία κι είναι μετρημένοι στα δάχτυλα; Κάθε μέρα είναι σαν να φοράμε και μια διαφορετική μάσκα, έτσι για να νιώθουμε λίγο πως μπορούμε να έχουμε ψηλά τις άμυνες, να νιώθουμε πως δε γινόμαστε ευάλωτοι, πως δεν εκθέτουμε πλευρές μας για τις οποίες δεν αισθανόμαστε σίγουροι. Δυστυχώς δεν μπορούμε να επιλέξουμε όλους τους ανθρώπους που έρχονται στη ζωή μας, ευτυχώς όμως κάποιοι έρχονται για να μας δώσουν γραμμή για το πώς είναι να αφήνεσαι να σε γνωρίζει ο άλλος πραγματικά χωρίς τον φόβο του τι θα κάνει με τη γνώση αυτή.
Αναρωτηθήκατε ποτέ ποιοι είναι εκείνοι οι άνθρωποι που μας γουστάρουν ακριβώς όπως είμαστε, που μας γνωρίζουν από την καλή κι από την ανάποδη; Είναι οι ίδιοι που έχουν έρθει σε σύγκρουση μαζί μας, ενώ παράλληλα θέλουν να μας αγκαλιάσουν ή να μας φιλήσουν και να μας πουν πως δε θέλουν να μας χάσουν ποτέ από τη ζωή τους, γιατί της δίνουμε νόημα. Είναι εκείνοι οι οποίοι θα ξαγρυπνήσουν στο πλάι μας. Εκείνοι που ο κάθε μας στεναχωρημένος αναστεναγμός γίνεται ευκαιρία για να μας κάνουν να σκάσουμε χαμόγελο κι αν δεν τα καταφέρουν το παίρνουν προσωπικά. Οι ίδιοι άνθρωποι που θα μας προσφέρουν τον ώμο τους για να κλάψουμε, είτε κλαίμε με δάκρυα λύπης είτε με δάκρυα χαράς.
Γι’ αυτούς τους ανθρώπους εμείς δε φοράμε τη μάσκα μας και δεν υποδυόμαστε έναν άλλο ρόλο πιο δυνατό, πιο αποστασιοποιημένο, πιο ρομαντικό, πολίτικαλι κορέκτ, πιο έξυπνο ή πιο αφελή, πιο σκληρό ή μαλακό. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους πετάμε τους χαρακτηρισμούς που κούρασαν πια και γινόμαστε ανοιχτό βιβλίο να μας διαβάσουν όποτε κι αν εκείνοι επιθυμούν.
«Να τους αγαπάς όλους, να εμπιστεύεσαι λίγους, να μη βλάπτεις κανέναν.» Γουίλιαμ Σαίξπηρ.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Βασιλική Ασλόγλου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
