Απαραίτητη η κοινή γραμμή στο μεγάλωμα των παιδιών

Το να έχει δημιουργήσει κάποιος τη δική του οικογένεια είναι ευτυχία μεγάλη και ένα δώρο πραγματικά μοναδικό. Ξέρεις πως τα πλασματάκια σου έχουν «φτιαχτεί» από εσένα, αποτελούν κομμάτι σου και όνειρό σου είναι να τα δεις να φτάνουν πολύ ψηλά, να τα καμαρώνεις, αλλά προπάντων να είναι ευτυχισμένα.

Δεν υπάρχει εγχειρίδιο που σου λέει τι να κάνεις για να ανταποκριθείς στο ρόλο του γονιού όσο καλύτερα γίνεται. Και λάθη θα κάνεις, άλλα θα θες να περάσεις στο παιδί και άλλα θα καταλήξεις να του δίνεις να καταλάβει, και θα το χάσεις στην πορεία ανήμπορος να χειριστείς καταστάσεις, και θα τσακωθείτε, και θα κλάψετε και όλα θα γίνουν, είτε το θέλεις, είτε όχι. Άλλωστε όταν κάποιος γίνεται γονιός, γίνεται βάσει ενστίκτου και ενεργεί με το βιωματικά με βάση το πώς έχει μεγαλώσει και το τι έχει εισπράξει από την οικογένειά του. Ορισμένοι τον τρόπο με τον οποίο έχουν μεγαλώσει στην οικογένειά τους δε θέλουν να μεγαλώσουν το παιδί τους.

Εδώ είναι, λοιπόν, και το κρίσιμο σημείο που οι γονείς για να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά τους πρέπει να έχουν μια προσυμφωνημένη κοινή γραμμή, την οποία θα ακολουθούν κατά γράμμα και δε θα παρεκκλίνουν της πορείας αυτής. Δεν πρέπει να λέει ο ένας «άσπρο» και ο άλλος «μαύρο», και ακόμα κι αν σε κάποια θέματα διαφωνούν δεν πρέπει να το αντιληφθεί ο παιδί. Πρέπει να συμφωνούν εξαρχής τι θα δεχτούν και θα ανεχτούν, τι  θα επιτρέψουν και τι παραχωρήσεις και υποχωρήσεις θα κάνουν, σκεπτόμενοι τα αποτελέσματα και ποια στάση θα μπορούσε πιθανόν να γυρίσει μπούμερανγκ. Δε γίνεται ο ένας γονιός να βγαίνει πάντα ο καλός λόγω του ότι δε θέλει να χαλάσει χατίρι στο παιδί και ο άλλος ο κακός.

Κάπου εκεί, λοιπόν, είναι που αναλόγως του τι έχει βιώσει ο καθένας, κάνει τις επιλογές του, πέρα από το ένστικτό για το πώς να είσαι μάνα ή πατέρας, για το πώς να μεγαλώσει τα παιδιά του και το ποιος είναι ο ιδανικός τρόπος.

Εμείς όταν ήμασταν παιδιά μπορεί να είχαμε μόνο ένα παιχνίδι και να θέλαμε να έχουμε κι άλλα τρία παιχνίδια που όταν δεν μπορούσαμε να τα έχουμε και τα βλέπαμε σε άλλα παιδάκια, μπορεί να αισθανόμασταν άσχημα. Το παιδί σου, λοιπόν, θα το μεγαλώσεις δίνοντάς του κάθε φορά πάνω από δύο παιχνίδια, επειδή ήταν κάτι στερήθηκες εσύ και σου έχει μείνει αυτή η ανάμνηση; Δε θα είναι λάθος η πράξη σου αυτή, να μη θέλεις να το στερήσεις απ’ το παιδί σου κάτι που στερήθηκες εσύ. Έχε όμως στο πίσω μέρος του μυαλού σου πως όταν έχουν πολλά τα παιδιά συχνά δεν τα εκτιμάν, και αυτό γιατί έχουν τόσα πολλά ερεθίσματα που αφήνουν στην άκρη το λιγότερο εντυπωσιακό για να ασχοληθούν με το πιο λαμπερό και πομπώδες. Οπότε αν ήσουν γονέας μαζί με την γυναίκα σου ή τον άντρα σου, θα έπρεπε να βάλεις ένα όριο στο τι θα αγοράζετε στα παιδιά σας. Έτσι δεν είναι;

Όταν ένα παιδί φτάσει στην εφηβεία μπορεί να θελήσει να κάνει την επανάστασή του, να είναι κοινωνικό, να είναι αρεστό, να προκαλέσει με ένα τατουάζ ή για παράδειγμα με τρύπα στη μύτη. Να τα κάνει όλα αυτά αρκεί να μην τα κάνει από αντίδραση. Να τα κάνει, αρκεί να μην τα κάνει επειδή πηγαίνει με τις τάσεις της εποχής ή επειδή τα κάνουν οι άλλοι. Να τα κάνει αν το κάνουν ευτυχισμένο. Αυτό όμως που θέλεις εσύ είναι να είσαι δίπλα του, να το στηρίξεις, να το ακούσεις, να το βοηθήσεις να μην οδηγηθεί σε λάθος δρόμους και λάθος αποφάσεις. Οι εξωτερικοί παράγοντες και τα ερεθίσματα που παίρνει παίζουν μεν ρόλο, αλλά αυτό που μετράει περισσότερο είναι το οικογενειακό του περιβάλλον. Δε θα κάνει την επανάστασή του σε μεγάλο βαθμό όταν ξέρει πως δύο γονείς είναι δίπλα του, έχουν κοινή γραμμή και συμφωνούν σε συγκεκριμένα πράγματα, είναι εκεί για να το στηρίξουν και να το αγαπήσουν ακόμα περισσότερο.

Ένα παιδί δεν πρέπει να ξέρει πως θα «ρίξει» στην ουσία τον έναν γονιό ενάντια στο «όχι» του άλλου. Πρέπει να ξέρει πως και οι δύο γονείς έχουν την ίδια στάση και μάλιστα να ξέρει και το λόγο. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υποχωρεί ο ένας γονιός, γιατί χάνεται η αξιοπιστία της οικογένειας και ίσως το εκμεταλλευτεί το παιδί και παραμερίσει τον ένα γονέα. Εξαιτίας αυτού μπορεί οι γονείς να έρθουν ακόμα και σε ρήξη για τη σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους. Γι’ αυτό και πρέπει να λαμβάνονται από κοινού οι αποφάσεις, γιατί άλλωστε δε χωράνε εγωισμοί σε τέτοια θέματα. Πρόκειται για ένα παιδί, που μέχρι τα 18 είναι ανήλικο, που μπορεί εύκολα να παρασυρθεί ή να το παρασύρουν, που είναι υπό την προστασία σου και είσαι υπεύθυνος για τη δική του ασφάλεια.

Τα παιδάκια μας είναι ο πιο ανεκτίμητος θησαυρός μας. Πρέπει να υπάρχει κοινή πορεία για να τα προστατέψουμε, πρέπει να υπάρχει συζήτηση και διάλογος, πρέπει να είμαστε φίλοι μαζί τους, δίπλα τους, κοντά τους και με τις κεραίες μας ανοιχτές και ας μην το ξέρουν. Πρέπει να υπάρχει αγάπη πάνω από όλα και να γνωρίζουν πως η ζεστασιά, η θαλπωρή και η αγκαλιά γεμάτη ασφάλεια είναι «μπαμπαδίστικο» και «μαμαδίστικο» προνόμιο της οικογένειάς τους. Για να μπορούν ό,τι και να συμβαίνει στη ζωή τους, να γυρνάνε πάντα σ’ αυτή όταν χρειάζονται στήριγμα.