Είναι κι εκείνοι που σε άκυρες στιγμές μας λείπουν όσο τίποτα

Κάποιοι λένε πως η ζωή είναι μια ευθεία· ξεκινάς από μια αφετηρία μέχρι τον προορισμό. Άλλοι πάλι πιστεύουν πως κάνει κύκλους με κοινό παρανομαστή, εμάς. Οτιδήποτε κι αν ισχύει, το σίγουρο είναι πως η αγάπη είναι η κινητήριός μας δύναμη σε κάθε τι που κάνουμε. Για να βρούμε λοιπόν αυτή την αγάπη, είτε φτάνοντας σε κάποιο προορισμό είτε κάνοντας κύκλους, τεμνόμαστε με τις γραμμές και τις καμπύλες των ανθρώπων που θα συναντήσουμε σε κάθε μας βήμα.

Είναι δεδομένο πως εδώ που βρίσκεται ο καθένας μας τώρα, έχει κάποιους ανθρώπους στο οικογενειακό, φιλικό, επαγγελματικό του περιβάλλον με τους οποίους συνυπάρχει καθημερινά και ζει τη ζωή του έχοντας τη βοήθειά τους, την αμέριστη προσοχή τους, την ενθάρρυνσή τους, την αγάπη τους. Τι γίνεται όμως με τους ανθρώπους που πέρασαν και μας στιγμάτισαν; Που μπορεί αυτή τη στιγμή να μην υπάρχουν στη ζωή μας γιατί οι δρόμοι μας χώρισαν είτε γιατί χαθήκαμε, είτε γιατί έπρεπε να τελειώσει η σχέση μας, είτε γιατί δεν υπήρχε μέλλον. Που ζήσαμε χρόνια μαζί τους, ακόμα κι αν η επιρροή τους ήταν αρνητική, ή σε περίπτωση που μας άγγιξαν θετικά, τους χρωστάμε κομμάτια της εξέλιξής μας.

Άνθρωποι που έφυγαν κι εμφανίζονται ξανά, σ’ ένα «αδύναμο» φλασμπακ του μυαλού. Μια διαδρομή δευτερολέπτων μέχρι έναν άνθρωπο που πλέον βαφτίστηκε «πρώην» γιατί η σχέση έφτασε στο τέλος της. Τον ίδιο που κάποτε είχες εναποθέσει την καρδιά σου στα χέρια του κι είχες αφήσει να παρεισφρήσει στο μυαλό σου και σε όλο σου το είναι. Μια σκέψη για κάποιο φίλο που κάποτε ήσασταν σαν αδέρφια, αλλά λόγω απόστασης, λόγω καταστάσεων, λόγω «κακής χρήσης» της έννοιας της φιλίας σας χαθήκατε. Τον συνεργάτη εκείνο που υπήρξε μέντορας και που σου έμαθε να αγαπάς αυτό που κάνεις.

Αναπολούμε στιγμές με ανθρώπους που ίσως ξέρουμε πως δεν έχουν θέση πια στη ζωή μας. Θα θέλαμε έστω και για μια στιγμή να τους είχαμε μπροστά μας και να βλέπαμε ξανά το χαμόγελό τους, να κάναμε τα ίδια αστεία όπως τότε, με τα οποία δε μας έμενε στομάχι όρθιο από τα γέλια. Να κλάψουμε με τις ανησυχίες τους, να γελάσουμε με τις χαρές τους, να μας αγγίξουν όπως τότε, να μας κοιτάξουν πονηρά, έτοιμοι να επιδοθούμε στην οποιαδήποτε σκανταλιά. Να μας πάρουν αγκαλιά και να χαθούμε μέσα της.

Πόσα μυστικά τους εκμυστηρευτήκαμε, πόσα έντονα συναισθήματα ζήσαμε μαζί τους, πόσες μοναδικές “πρώτες φορές” που δε θα ξεχάσουμε ποτέ. Ένας κόσμος ολόκληρος που δε θα μπορούσαμε να διανοηθούμε ότι υπάρχει χωρίς κάποιους ανθρώπους που πια δε λέμε ούτε γεια. Ίσως να έπρεπε να τελειώσουν οι σχέσεις μας, ίσως το ξέραμε κι εμείς αυτό. Ίσως θελήσαμε να προχωρήσουμε, ίσως αναγκαστήκαμε από τη φυγή τους. Μα καμιά φορά μας λείπουν. Σε στιγμές αναπάντεχες, εκεί που δεν το περιμένουμε, που δεν το επιδιώξαμε. Σε μια βραδινή βόλτα με το αμάξι, στο ντελίβερι που κάποτε κάναμε μαζί. Ένα βαρετό απόγευμα στον καναπέ, ή σε μια μεγάλη μας στιγμή, μας λείπουν εκείνοι που κάποτε σήμαιναν για μας πολλά. Που κάναμε σχέδια που τώρα πραγματοποιούμε μόνοι.

Η αγία νοσταλγία. Η αναπόληση των στιγμών που μας έκαναν να νιώθουμε ο εαυτός μας, όλα αυτά που έκαναν για εμάς και τα οποία εκτιμήσαμε. Όλες εκείνες οι φορές στις οποίες παραδοθήκαμε χωρίς εγωισμούς. Τα ατελείωτα δάκρυα που ρίξαμε για εκείνους αλλά που είχαν ουσία, υπόσταση και πάνω απ’ όλα αγάπη η οποία δεν έσβησε ποτέ. Οι σφιχτές αγκαλιές που κρατούσαμε την αναπνοή μας για να μη χαλάσει η στιγμή.

Εσύ ποιον αναπόλησες σήμερα;

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!