Εξιδανικεύουμε τους πρώην μπροστά στους νυν

Ανεξαρτήτως προσώπου που έχουμε δίπλα μας αυτή τη στιγμή της ζωής μας, όλοι μας έχουμε βιώσει έναν μεγάλο έρωτα στο παρελθόν. Έχουμε ερωτευτεί –πολλές φορές και παράφορα, σε τέτοιο βαθμό ώστε να εθελοτυφλούμε– κι έχουμε αγαπήσει έναν άνθρωπο τον οποίο θεωρούσαμε ιδανικό, μοναδικό, την τελειότητα προσωποποιημένη, μέχρι που η σχέση αυτή έφτασε στον χωρισμό, η αυλαία έπεσε κι ο καθένας πήρε τον δρόμο του, ύστερα από πολύ κλάμα, στεναχώρια, ατελείωτα ποτά, μεθύσια και δε συμμαζεύεται. Οι καλύτεροί μας φίλοι θριάμβευσαν στον ρόλο του παρηγορητή. Γκρεμίστηκε το άγαλμα του ιδανικού συντρόφου και μπήκε μια καινούργια προτομή στη θέση του που ονομάστηκε «πρώην»

Κι εκεί, μέσα στην απόγνωσή μας, τα ξενύχτια και την τρέλα να αποδείξουμε στο πρώην αμόρε αλλά και σε όλους πως είμαστε καλά και πως προχωρήσαμε στη ζωή μας, γνωρίζουμε έναν άλλο υπέροχο άνθρωπο ή ενδίδουμε σε κάποιον που ήδη μας πολιορκεί εδώ και καιρό κι αρχίζουμε και ζούμε τη ζωή μας μαζί. Στο ευτυχές σενάριο, καταλήγει να ‘ναι άλλη μια υπέροχη σχέση, να περνάμε όμορφα και συνεχίζουμε χωρίς να σκεφτόμαστε για το αν θα πάει καλά ή όχι στο μέλλον. Οι μήνες περνάνε κι εμείς είμαστε στην καλύτερη φάση μας. Έχει ανέβει η αυτοπεποίθησή μας, βλέπουμε το ενδιαφέρουν του νυν ανθρώπου μας και πίσω, στο υποσυνείδητό μας, ίσως και να νιώθουμε μια μικρή ικανοποίηση και να απευθυνόμαστε με τις σκέψεις μας στον πρώην λέγοντας «Εσύ με έχασες!».

Και ξαφνικά, μέσα σε όλη αυτή την πανέμορφη ιστορία, όπου εσύ έχεις αφήσει πίσω τα παλιά, έχεις ανασυγκροτηθεί και το «εγώ» σου έχει απογειωθεί, έχοντας έναν άνθρωπο δίπλα σου να σου δείχνει το ενδιαφέρον που αποζητούσες τόσο καιρό και που στην προηγούμενη σχέση σου σταδιακά ένιωθες πως είχε χαθεί, αρχίζεις και παρατηρείς. Βλέπεις πως το νυν αμόρε δεν πίνει τον καφέ του/οδηγεί/ξενυχτάει/καπνίζει/κοιμάται/κάνει μπάνιο στη θάλασσα/σου μιλάει τρυφερά/ερωτεύεται/σε κοιτάει/σε φιλάει/σε αγκαλιάζει όπως το πρώην ταίρι σου. Κι εκεί είναι που έρχεται η αγιοποίηση του πρώην.

Πέφτεις στη σύγκριση, χωρίς να το θέλεις. Σαφώς, τίποτα δεν είναι το ίδιο όπως ήτανε με το παρελθόν σου και ποτέ δε θα ‘ναι. Κι όσο αντιλαμβάνεσαι αυτή τη διαφορά μ’ όσα είχες συνηθίσει κι ενδεχομένως αγαπήσει, τρελαίνεσαι, απογοητεύεσαι, ίσως και να εκνευρίζεσαι που ο νυν άνθρωπός σου δε θυμίζει σε τίποτα τον παλιό.

Μέχρι να ‘ρθεις στα λογικά σου και να καταλάβεις πως τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα σκέφτεσαι. Έχει μπει, ίσως ξαφνικά κι αναπάντεχα, ένας άνθρωπος στη ζωή σου, πριν καν να ξεπεράσεις κάποια βαθύτερα συναισθήματα που σου δημιούργησε η πρώην σχέση σου, κι αυτή η αλλαγή έχει φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή σου αλλά κυρίως μέσα σου. Χωρίζοντας, η εξιδανίκευση κάνει πάρτι κι εσένα σου έρχονται στο μυαλό μόνο οι καλές στιγμές που ζήσατε μαζί, διαγράφοντας τις δυσάρεστες.

Όσο, λοιπόν, είσαι μέσα σε μια καινούργια σχέση και πριν προλάβεις ακόμα να αναπτύξεις συναισθηματικό δέσιμο, είναι απόλυτα φυσιολογικό όσο γνωρίζεις νέα δεδομένα να τα αντιμετωπίζεις καχύποπτα. Δε σου είναι οικεία κι έτσι αντιδράς. Μπορεί να πέρασες χρόνια με τον πρώην σου, να έζησες τόσο βαθιά έναν άνθρωπο που να αφομοίωσες όλες τις συνήθειές του, ίσως κάποιες και να τις υιοθέτησες, βλέποντας το νέο αμόρε ως έναν νέο ανεξερεύνητο κόσμο, που σ’ αγχώνει και βιαστικά τον απορρίπτεις.

Αν δώσεις, όμως, χρόνο ώστε να εμβαθύνεις στα συναισθήματά σου αλλά και να ανακαλύψεις τον νέο έρωτα, θα αναθεωρήσεις. Θα σκεφτείς τα αρνητικά, την αδιαφορία, τους εγωισμούς, το ελλιπές νοιάξιμο, τη διεκδίκηση μόνο όταν σε έχανε, όλα εκείνα που σας οδήγησαν στο φινάλε και σιγά-σιγά θα αρχίσεις να απομυθοποιείς τα παλιά και να εκτιμάς τα νέα.

Αυτός ο υπέροχος άνθρωπος στη ζωή σου, δεν ήρθε μόνο να την αλλάξει και να γιατρέψει τις πληγές σου, ήρθε για να μείνει και να σου αποδείξει πως σε θέλει, σε αγαπάει και σε έχει ερωτευτεί, ακριβώς όπως είσαι.

Είναι σύνηθες φαινόμενο οι πρώην να επιστρέφουν, ειδικά όταν προχωράμε, λόγω ανασφάλειας, εγωισμού, τύψεων ή κι ειλικρινούς μετάνοιας. Το σίγουρο, όμως, είναι πως έχουν χάσει το τρένο. Κι αν έστω περνά απ’ το μυαλό σου η σκέψη πως ίσως και να μην έχουν όλα τελειώσει, βάζοντας πιο πάνω στη ζυγαριά το παρελθόν σου κι επικρίνοντας διαρκώς το παρόν σου, πρέπει να πάρεις μία απόφαση, ποιο απ’ τα δύο κεφάλαια θες να κλείσεις.

Ο νυν έχει μπει δυναμικά στη ζωή σου, ήρθε και θα μείνει. Κι αν μαζί του γελάς κι είσαι ο εαυτός σου, μην τον αδικείς συγκρίνοντάς τον και μην τον αφήσεις να φύγει.

Όλα αυτά τα διλήμματα είναι απόρροια από τον χρόνο που δίνουμε στον εαυτό μας να γιατρέψει μόνος του τις πληγές του μετά από ένα χωρισμό. Το σωστό είναι να περιμένουμε λίγο πριν δημιουργήσουμε την επόμενη σχέση, ώστε να μπούμε πλήρεις σ’ αυτοί. Πρέπει να δίνουμε τον χρόνο να αναρρώνουμε απ’ τα παλιά τραύματα πριν επιτρέψουμε σ’ ένα νέο άνθρωπο να μπει στη ζωή μας. Αλλιώς αν ανοίξουμε την πόρτα σε έναν καινούργιο έρωτα, ενώ ακόμα δεν έχουμε κλείσει τα παράθυρα που βλέπουν στο παρελθόν, ακόμα κι αν το νέο είναι αυτό που επιθυμούμε κι αξίζουμε, ίσως άθελά μας το διώξουμε και το πληγώσουμε.

Από τη στιγμή που ορίζει επίσημα το φινάλε μια σχέση, οι τίτλοι τέλους της έχουν μπει πολύ πιο νωρίς. Όταν, απ’ την άλλη, μια σχέση πρόκειται να κρατήσει και να αντέξει στον χρόνο, φαίνεται απ’ την αρχή και τίποτα και κανένας δεν μπορεί να εισχωρήσει ανάμεσα σε δύο πλάσματα που είναι αποφασισμένα να ζήσουν μαζί.