Ένα ταξίδι χωρίς εισιτήριο επιστροφής

Η ζωή θεωρείται από μόνη της ένα ταξίδι, το πιο όμορφο, το πιο μοναδικό, παρ’ όλα τα εμπόδια που πρόκειται να συναντήσεις στον δρόμο σου και θα κληθείς να τα αντιμετωπίσεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, παρ’ όλες τις περιπέτειες που θα δοκιμάσουν τις αντοχές σου και θα σου αποκαλύψουν τη δύναμη που κρύβεις μέσα σου. Με όλες τις αποφάσεις που θα χρειαστεί να πάρεις, επιστρατεύοντας τη λογική σου, αλλά παρατηρώντας συνάμα πως η τρέλα είναι που τελικά μετράει και πόσο μάλλον η τόλμη να πάρεις μια ασυνήθιστη απόφαση και να την υλοποιήσεις.

Σε συνάρτηση όλων αυτών, λοιπόν, για το ταξίδι της ζωής θα πρέπει να επιστρατεύσεις την τρέλα σου για να το ζήσεις και την τόλμη σου για να το πραγματοποιήσεις. Κι αν μετά σου έλεγα πως επιβάλλεται τουλάχιστον μία φορά να κάνεις ένα ταξίδι χωρίς σχέδιο, χωρίς πρόγραμμα και κυρίως χωρίς εισιτήριο επιστροφής και κυριολεκτούσα, τι θα μου απαντούσες;

Υποθέτω σε πρώτη φάση θα ήθελες να μάθεις για ποιο λόγο να πραγματοποιήσεις ένα τέτοιο ταξίδι. Μα φυσικά για τη μικρή σου αλλά πολύβουη επανάστασή σου. Για να ξεφύγεις απ’ τη ρουτίνα της ζωής, απ’ τα τετριμμένα, να πεις «όχι» σε αυτό που σιγά-σιγά καταστρέφει την καθημερινή σου πανέμορφη ύπαρξη, που σου μοιάζει πια δεδομένη. Κινήσεις αυτοματοποιημένες, όνειρα μικρά, στόχοι εφικτοί. Πάει πολύς καιρός από όταν έπιασες για τελευταία φορά τον εαυτό σου να κάνει το αδύνατο, δυνατό. Κάπου, όμως, κρυφά μέσα σου γνωρίζεις πως η ζωή είναι για τους τολμηρούς.

Να πάρεις το πρώτο αεροπλάνο και να πας να ξεκινήσεις μια καινούργια ζωή σε ένα γραφικό παραθαλάσσιο χωριουδάκι της Ιταλίας, στο Πορτοφίνο, για παράδειγμα. Να πας για όσο κι ίσως να αποφασίσεις, τελικά, να μείνεις εκεί για όλο το υπόλοιπο της ζωής σου. Οι γύρω στους 500 κάτοικοί του κι εσύ, 501 σύνολο. Να μένεις σε ένα πέτρινο και μικρό σπίτι με θέα τη θάλασσα στην μπροστινή πλευρά, να ‘χεις μια δουλειά που να καλύπτει τα βασικά και να αρκεί για να περνάς τις ώρες σου και τις μέρες σου διαβάζοντας βιβλία, κάνοντας βόλτες, γνωρίζοντας καινούργιο κόσμο, φυτεύοντας λαχανικά στο περιβολάκι σου.

Ίσως σκεφτείς ότι είχες μια δουλειά στη χώρα σου. Μια θέση με τρομερή πίεση και πολλές απαιτήσεις που ζητούσε τον περισσότερο χρόνο σου κι όλα αυτά γιατί σε προόριζες για μεγάλο στέλεχος. Κι ίσως και να γινόσουν, τελικά, αλλά αυτό θα αρκούσε να σου αλλάξει πραγματικά τη ζωή; Αυτό κάτσε να σκεφτείς. Τι αξίζει; Τι ζητάς; Να χτίζεις χρόνια μια καριέρα, με εξαντλητικά ξενύχτια και ψυχοφθόρες συναντήσεις, μόνο για να αυξήσεις τον μισθό σου ή να πάρεις την απόφαση να φύγεις μακριά από όλους κι από όλα για να βρεις τον εαυτό σου, ακολουθώντας το εσωτερικό σου κάλεσμα σε αυτή τη ζωή;

Θέλω να πιστεύω πως όλοι ανεξαιρέτως, σ’ αυτό το δίλημμα, θα ψηφίζαμε την Ιταλία, δηλαδή, το ταξίδι χωρίς επιστροφή, τη νέα αρχή, την επαναδιαπραγμάτευση. Κι όπου «Ιταλία» βάλε εσύ τον προορισμό που γουστάρεις. Κάπου κοντά ή μακριά. Σ’ άλλη ήπειρο ή απλά σ’ ένα νησί της Ελλάδας. Να μπεις στο πλοίο για την Πάρο, και να αγαπήσεις τόσο τον τόπο όσο και την εκδοχή του εαυτού σου που σου βγάζει το μέρος αυτό, που να μη θελήσεις να επιστρέψεις στη βάση σου. Να κάνεις βάση σου το ησυχαστήριό σου. Με το ενδεχόμενο πάντα ανοιχτό για ακόμα μια φυγή, για εκεί που θα αισθάνεσαι ζωντανός.

Το μόνο που πρέπει να κάνεις εσύ είναι να επιλέξεις αυτό τον προορισμό. Όσο πιο «έξω απ’ τα νερά σου» τόσο καλύτερα. Μία είναι η ζωή, φίλε μου, αυτή που διανύεις και μία είναι κι η στιγμή της απόφασης, η σημερινή, τώρα, αυτήν ακριβώς τη στιγμή που μιλάμε, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς αναβολές, χωρίς σχέδιο και δίχτυ ασφαλείας. Αν η σκέψη της φυγής σου κλωθογυρίζει στο μυαλό σου, χρειάζεσαι μόνο μια ανάσα κι ένα λεπτό θάρρους για να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου.

Μη φοβάσαι να εμπιστεύεσαι το ένστικτό σου, δε λαθεύει ποτέ. Οποιοδήποτε εμπόδιο κι αν συναντήσεις θα το αντιμετωπίσεις. Δεν είναι εύκολο να κάνεις μια καινούργια αρχή σε μια ξένη χώρα, πόλη, οικισμό, νησί, ποιος σου είπε, όμως, ότι σου ήταν ήδη εύκολος ο τρόπος που ζούσες μέχρι τώρα; Ένα φρέσκο ξεκίνημα, μια δεύτερη ευκαιρία. Ένα εισιτήριο, χωρίς ημερομηνία επιστροφής, χωρίς πλάνο, χωρίς «πρέπει».

Κι αν αναρωτιέσαι ποια είναι η σωστή απόφαση; Ρώτα τον εαυτό σου. Αν κάθε φορά που σκέφτεσαι εκείνο το μέρος στον χάρτη, πνίγεσαι απ’ τα «αν» και τις θολές σκέψεις, αν όλα σου φαίνονται αρνητικά και παντού συναντάς εμπόδια –αδύνατα, ακόμα και στον νου σου, να τα υπερπηδήσεις– τότε μάλλον δεν είσαι έτοιμος για ένα τέτοιο βήμα.

Αν, όμως, κάθε φορά που μπαίνει στο μυαλό σου το δικό σου «Πορτοφίνο», ο δικός σου ξεχωριστός κι ονειρικός προορισμός, χαμογελάς, παίζοντας στο μυαλό σου εικόνες με ‘σένα να περπατάς στα γοητευτικά του δρομάκια, να τρως στα γκουρμέ του εστιατόρια, νιώθοντας την καρδιά σου να χτυπά τόσο δυνατά, όπου να αισθάνεσαι μια εσωτερική φωνή να σου προστάζει «Φύγαμε», τότε ξέρεις πως έχεις πάρει την πιο σωστή απόφαση.

Είσαι ήδη εκεί κι απολαμβάνεις το απαλό αεράκι να σου δροσίζει το πρόσωπο απ’ την πιο όμορφη βεράντα, τη δική σου, εκείνη που βλέπει στη θάλασσα.  Όταν ολόκληρη η ύπαρξή σου φωνάζει το μέρος της επιλογής σου, τότε μία είναι η λύση. Ένα ταξίδι χωρίς σχέδιο, χωρίς πρόγραμμα και χωρίς εισιτήριο επιστροφής!