Εσύ που μεγάλωσες τα δικά σου παιδιά μην κάνεις υποδείξεις σε νέους γονείς

Και έρχεται ξαφνικά και αναπάντεχα κάποια στιγμή στη ζωή σου που ερωτεύεσαι έναν άνθρωπο και το μόνο που κάνεις είναι όνειρα να είστε μαζί για όλο το υπόλοιπο της ζωής σας. Τον σκέφτεσαι και σου έρχεται στο μυαλό να έχετε το δικό σας σπίτι, να φτιάξετε τη δική σας οικογένεια. Η αγάπη σας δυναμώνει ολοένα και πιο περισσότερο και ο γάμος μοιάζει τώρα μονόδρομος. Δεν ξέρετε πού θα σας βγάλει το μέλλον, αλλά επισφραγίζετε αυτή την αγάπη με το μυστήριο του γάμου. Και αργότερα φτιάχνετε τη δική σας οικογένεια.

Κύριό σας μέλημα είναι να προσφέρετε όσα περισσότερα μπορείτε στην οικογένειά σας, να δώσετε ό,τι περισσότερο γίνεται, το 100% του εαυτού σας. Θέλετε να μεγαλώσετε εσείς τα παιδιά σας με τον τρόπο που πιστεύετε πως είναι ο καλύτερος κάνοντας αν θέλετε και λάθη -ουδείς αλάνθαστος- αλλά δίνοντας πάντοτε το καλύτερο σε αυτές τις μικρές ψυχούλες θέλοντας αργότερα να γίνουν εκείνοι οι ενήλικες στην κοινωνία που θα κάνουν τη διαφορά.

Και εκεί που θεωρείς πως τα πηγαίνεις πολύ καλά με το παιδί σου και παρόλο που είσαι για πρώτη φορά γονιός πιστεύεις πως κάνεις το καλύτερο για εκείνο στα πλαίσια της σημερινής εποχής που ζούμε, πολλές φορές στην καθημερινότητά σου θα έρθουν οι γονείς σου, τα πεθερικά σου, ξαδέρφια, φίλοι, γνωστοί -φτιάξε εσύ τη λίστα σου- να σου πουν πως δεν τα κάνεις όπως πρέπει τα πράγματα και ότι ίσως θα έπρεπε να αναθεωρήσεις τις μεθόδους σου,, γιατί μπορεί αργότερα να το μετανιώσεις, αφού θα σου γυρίσει μπούμερανγκ –«κατά τα λεγόμενά τους». Το χειρότερο είναι πως θα αρχίσουν να βάζουν ταμπέλες στο παιδί σου. «Είναι ευαίσθητο, κάνει ή δέχεται bullying, έχει χαμηλή αυτοπεποίθηση, είναι κακομαθημένο, είναι εκμεταλλευτής, είναι ανώριμο»- φτιάξε και τη δεύτερη λίστα σου. Και εκεί που έρχεσαι σε αντιπαράθεση μαζί τους, γιατί εννοείται πως σου έχει ανέβει το αίμα στο κεφάλι -ποιοι είναι αυτοί που μιλάνε για το παιδί σου λες και το ξέρουν καλύτερα από σένα;- έρχονται και σου λένε την κλασική καραμέλα «έχω μεγαλώσει και εγώ παιδιά και όλο και κάτι παραπάνω από εσένα ξέρω» και εκεί είναι που γίνεσαι μπαρούτι και θέλεις να πηδήξεις από το παράθυρο.

Ναι, οκ, μεγαλώσατε παιδιά, αλλά πότε -πριν 30-40 χρόνια; Άλλοι οι κίνδυνοι οι τότε και άλλες οι ανησυχίες. Κάποτε αφήνατε τα παιδιά σας στη γειτονιά μαζί με ένα τσούρμο παιδιά να φεύγουν το πρωί και να γυρνάνε το βράδυ -ήτανε δεν ήτανε στο δικό σας οπτικό πεδίο- τώρα τα δικά μας παιδιά δεν μπορούμε να τα αφήσουμε ούτε στην πυλωτή. Κάποτε το ξύλο και οι τιμωρίες έπαιζαν μεγάλο ρόλο στη διαπαιδαγώγηση του παιδιού και έτσι το έκαναν να μάθει τι είναι σωστό και τι λάθος, πλέον όμως όλο και περισσότερα άρθρα έχουν βγει που αποδεικνύουν πως με αυτό τον τρόπο τσακίζεις την αυτοπεποίθησή και ενισχύεις τη χαμηλή αυτοεκτίμησή του. Κάποτε δεν υπήρχαν κινητά, κι όμως ήξερες πού είναι το παιδί σου, πού θα το βρεις και με ποιον θα παίζει. Τώρα πλέον με τα κινητά δεν μπορείς να ξέρεις ούτε με ποιον μιλάει, ούτε σε ποιες ομάδες έχει γίνει μέλος και πρέπει να είσαι διαρκώς στην τσίτα, να ψάχνεις και να κοιτάζεις τα πάντα για να είσαι σίγουρος πως όλα είναι καλά. Κάποτε η έννοια bullying δεν υπήρχε ούτε καν σαν λέξη. Πόσο μάλλον στις διαστάσεις που υπάρχει σήμερα. Να βλέπεις το παιδί σου σκεπτικό και να βάζεις χίλια δύο κακά με το μυαλό σου. Να ανησυχείς διαρκώς με ποιους κάνει παρέα, αν περνάει καλά, αν προσέχει τον εαυτό του, τι ώρα είπε ότι θα γυρίσει, αν υπάρχουν πράγματα τα οποία αισθάνεται ή το απασχολεί κάτι και δεν σου το εκμυστηρεύεται ούτως ώστε να το βοηθήσεις.

Από την άλλη δεν αντιλέγω ότι μεγάλωσες κι εσύ παιδιά και σίγουρα θα ξέρεις και κάτι παραπάνω, αλλά δε σημαίνει πως οι δικές σου μέθοδοι είναι οι σωστές για τη σημερινή εποχή που διανύουμε. Επίσης θέλω να μεγαλώσω τα παιδιά μου με τον τρόπο που ξέρω μόνο εγώ και αν στην πορεία δυσκολευτώ θέλω να ανακαλύψω εγώ τον τρόπο με τον οποίο θέλω να βελτιώσω την κατάσταση μεταξύ μας ή και γενικότερα για την ανοδική τους πορεία για τη ζωή τους γενικότερα, ούτως ώστε να γίνουν δυνατά, με αυτοπεποίθηση, να σταθούν στα πόδια τους και κάποια στιγμή να αντιμετωπίζουν μόνα τους τις δυσκολίες.

Δεν υπάρχουν συγκεκριμένες οδηγίες στο πώς να μεγαλώνεις τα παιδιά σου, ούτε το ότι κάποιοι έχουν μεγαλώσει παιδιά σημαίνει πως είναι πιο έμπειροι από κάποιους άλλους που τώρα τα μεγαλώνουν ή που θα το κάνουν στο μέλλον. Με τη γέννηση κάθε παιδιού το μόνο που λειτουργεί αλάνθαστα είναι το μητρικό και το πατρικό ένστικτο που ενεργοποιείται. Αυτό που θα νιώσεις με το που πρωτοδείς το παιδί σου και θα το πάρεις αγκαλιά για πρώτη φορά, αυτό είναι και το σωστό συναίσθημα που θα σε κατευθύνει για όλη την υπόλοιπη ζωή και αυτό πρέπει να ακολουθήσεις. Και άσε τους άλλους να βάλουν ένα κάρο ταμπέλες στο παιδί σου. Εσύ θα ξέρεις και εσύ και μόνο θα νιώθεις πού ακριβώς θα φτάσει και θα κάνεις τα πάντα για να βοηθήσεις σε αυτό του το ταξίδι.