Ακούς καθημερινά το δελτίο των ειδήσεων και το μόνο που σκέφτεσαι είναι σε τι κόσμο γεννήθηκες. Η διαρκής κι έντονη περιγραφικότητα των δυστυχών γεγονότων που σε κάνουν ν’ ανατριχιάζεις, τα φυσικά φαινόμενα που συμβαίνουν καθημερινά ανά τον κόσμο, η πανδημία που εδώ και δύο χρόνια δε μας έχει αφήσει στην ησυχία μας και δεν έχει επαναφέρει την κάποτε όμορφη ρουτίνα μας.

Όλα αυτά μαζί μπορούν να συνθέσουν το πιο όμορφο σκηνικό για να αναπτυχθεί η δουλειά και του πιο άτυχου ψυχολόγου που δεν είχε αποκτήσει τα τελευταία χρόνια την ιδανική πελατεία για εκείνον. Και κάπου εκεί, σου χτυπάει την πόρτα ή σε παίρνει τηλέφωνο κάποιος από το στενό εργασιακό ή οικογενειακό σου περιβάλλον για να σε γεμίσει γιρλάντες αισιοδοξίας- μια παρέμβαση την οποία δε σε ρώτησε κανείς αν γουστάρεις να λάβεις.

 

 

Και να σου τα «μην ανησυχείς, όλα θα πάνε καλά» ή τα «να σκέφτεσαι θετικά, δεν αντιμετωπίζουμε τη ζωή με το να το βάζουμε κάτω» ή ακόμα και τα «όταν κλείσει μια πόρτα ανοίγει μια άλλη» κι είναι ατελείωτη τελικά αυτή η λίστα. Κι εκεί που θέλεις ν’ απαντήσεις ότι τίποτε δεν πηγαίνει καλά, ότι σ’ έχει καταπιεί η «μαυρίλα» σου, ότι βασανίζεσαι, ότι κανείς δε σε καταλαβαίνει, ότι είσαι λίγο πριν τη μελαγχολία με όσα συμβαίνουν στη ζωή σου και σε προσωπικό επίπεδο αλλά και σε γενικότερο πλαίσιο, ο αισιόδοξος ομιλητής σου δε θέλει με τίποτα να κατανοήσει τ’ αρνητικά σου συναισθήματα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να σε πυρπολεί με περισσότερες δόσεις αισιοδοξίας και να σε αντιμετωπίζει ως άρρωστο που χρειάζεσαι κάποιου είδους ένεση θετικής σκέψης. Υπεραισιόδοξοι άνθρωποι που ταυτόχρονα δεν επικοινωνούν με το περιβάλλον τους.

Ρεαλιστικά πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται η ζωή, σύμφωνοι, κι αν μπορούσε μια φράση να το περιγράψει αυτό θα ήταν το «ό,τι βρέξει, ας κατεβάσει». Πρέπει να βάζουμε τη λογική μας να δουλέψει σε πραγματικές συνθήκες κι όχι να ονειροπολούμε· η υπεραισιοδοξία βλάπτει μερικές φορές το ίδιο με την κατήφεια. Το τώρα ζούμε, στο παρελθόν έχει μπει ήδη η τελεία, το μέλλον είναι πάντοτε αβέβαιο. Και το τώρα δεν είναι πάντα ένα γιγαντιαίο ροζ φραουλένιο παγωτό με σταγόνες σοκολάτας.

Δε χρειάζεται να την αντιμετωπίζουμε αυστηρά, βέβαια, ή να είμαστε σκληροί με τους ίδιους μας τους εαυτούς όταν στην πορεία της ζωής υποκύψουμε σε λάθη κι αδυναμίες. Όμως αν τη στιγμή που εμφανιστεί ένα στραβοπάτημα ή μια κακιά συγκυρία, κλείσεις αυτιά και μάτια κι είσαι στην κοσμάρα σου, το πιθανότερο είναι να σου τα σκάσει πολύ πιο βαρβάτα αργότερα. Ένα μειονέκτημα των υπεραισιόδοξων ανθρώπων είναι ακριβώς αυτό, ότι έχουν υψηλές προσδοκίες και στόχους γι’ αυτό και πολύ συχνά απογοητεύονται. Αντίθετα, οι ρεαλιστές έχουν μια προσγειωμένη στάση απέναντι στη ζωή κι αν τους έρθει το καλό, το καλοδέχονται.

Ναι, η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας αλλά όχι για να οδηγηθούμε στην κατάθλιψη ή να πετάμε στα σύννεφα. Ίσως ο στόχος είναι εκεί για να αποδείξουμε στους εαυτούς μας ότι μπορούμε να προσπαθήσουμε να τον πιάσουμε. Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος στον τρόπο που κάποιος επιλέγει να βλέπει τη ζωή, υπάρχει όμως ο περισσότερο χρήσιμος, εκείνος που θα φέρει αποτέλεσμα. Οι υπεραισιόδοξοι ή οι απαισιόδοξοι λειτουργούν βάσει συναισθήματος, απλώς για τη δική τους προσωπική επιβίωση διαλέγουν να βαδίσουν στον ένα ή στον άλλο δρόμο. Αν μια θεώρηση σε κάνει να εθελοτυφλείς, τότε πολύ απλά δε σε εξυπηρετεί, αυτός είναι ο κανόνας.

Η ισορροπία λογικής κι αισιοδοξίας μέσα μας είναι ίσως το τέλειο κοκτέιλ. Άλλωστε δεν ωφελεί καθόλου ένα άτομο να είναι απόλυτο, με γνώμες κι απόψεις πακτωμένες ή μονοδιάστατες. Ας μην υψώνουμε τοίχους προς τους άλλους και στα πιστεύω τους, ας τους κοιτάξουμε με κατανόηση. Απλώς να, λίγο εκνευρίζουν αυτοί οι υπεραισιόδοξοι, πώς να το κάνουμε. Ίσως γιατί καταφέρνουν πάντα να βρίσκουν το καλύτερο τραπέζι σε ένα φίσκα μαγαζί χωρίς κράτηση, Σάββατο βράδυ. Κι αυτό είναι λιγάκι σπαστικό. Εκτός κι αν είστε στην ίδια παρέα.

 

Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!

Συντάκτης: Βασιλική Ασλόγλου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου