Ο πιο συναρπαστικός μύθος ακούει στο όνομα βρικόλακες

Βρικόλακες. Αυτά τα μυστήρια σαγηνευτικά πλάσματα, οι νεκροί που όμως είναι ζωντανοί -όπως εμείς τους ξέρουμε από τον κινηματογράφο-, που τρέφονται μόνο με αίμα ζώντων -κυρίως ανθρώπων καθώς το αίμα τους είναι πιο γευστικό- που συνδέονται άμεσα με το κακό, που κυκλοφορούν μόνο τη νύχτα, ενώ όλη υπόλοιπη ημέρα αναπαύονται στο σκοτάδι και στα φέρετρά τους μακριά από το φως του ήλιου που μπορεί να τους σκοτώσει. Στη θέα τους τρομάζεις, δεν μπορείς να αντισταθείς, δεν μπορείς να τρέξεις. Έχουν κυνόδοντες, που χρησιμοποιούν για να κάνουν οπή στο δέρμα του θύματός τους και να του ρουφήξουν το αίμα, είναι ευάλωτοι στο σκόρδο, στο ασήμι, στον αγιασμό και στα θεία αντικείμενα, όπως ο σταυρός. Και φυσικά μπορούν να πεθάνουν με παλούκωμα από ξύλο στην καρδιά τους.

Και κάπως έτσι το Hollywood πήρε την έννοια βρικόλακας, την έπλασε και της έδωσε διαφορετική διάσταση. Κάπως έτσι βγήκανε ταινιάρες που κοσμούν πλέον την ταινιοθήκη του σπιτιού των περισσοτέρων από εμάς. Τι να πρωτοαναφέρει κανείς; Με τον Τομ Κρούζ και φυσικά τον Μπραντ Πιτ να αποτελούν τους πιο γοητευτικούς βρικόλακες όλων των εποχών, μπορούμε να πάρουμε τα μάτια μας από την οθόνη; Θυμηθείτε και τον Blade που ήταν κυνηγός βρικολάκων και ήταν και ο ίδιος μισός βρικόλακας και μισός άνθρωπος, αλλά απαρνιόταν τη μισή φύση του για την προστασία των ανθρώπων. Τον Κόμη Δρακουλα, φυσικά, -ταινία σταθμός το 1958 με τον Christopher Lee- ως τον επιβλητικό δράκουλα που στο άκουσμα του ονόματός του και μόνο είχες ανατριχιάσει. Πολλοί θα ξέρουν το Underworld με την αγαπημένη μας ηθοποιό Kate Beckinsale. Μπορούν τόσες πολλές ταινίες να αναφερθούν, που ένα άρθρο πραγματικά δε θα φτάσει.

Αλήθεια όμως πώς ξεκίνησε η όλη ιστορία με βρικόλακες; Υπάρχουν δημοσιεύματα που αναφέρουν πως όλα άρχισαν από έναν ξακουστό ηγεμόνα της Βλαχίας, μίας ιστορικής και γεωγραφικής πόλης της σημερινής Ρουμανίας, που λεγόταν Βλαντ Ντράκουλα ή αλλιώς Κόμης Δράκουλας. Ο κόμης Βλαντ, λοιπόν, είχε τη φήμη πως ήταν πολύ γρήγορος και δυνατός στο να σκοτώνει τους αντιπάλους του σε μια μάχη και πως σκότωνε τα θύματα του με τη μέθοδο του παλουκώματος.

Στις μέρες μας το θρυλικό κάστρο του Βλαντ δεν είναι το πολυδιαφημιζόμενο  Μπραν, σε ένα χωριό της βόρειας Τρανσυλβανίας που έχει πολύ μεγάλη τουριστική κίνηση, καθώς αυτό θεωρείται πως ήταν ένα προσωρινό ορμητήριο του μεγάλου κόμη για επιδρομές στην Τρανσυλβανία. Ούτε το κάστρο Χουνιάντ, όπου και φαίνεται να φυλακίστηκε για επτά χρόνια, μετά την εκθρόνισή του το 1462, είναι το κάστρο του Δράκουλα. Η πραγματική κατοικία του Βλαντ φαίνεται να είναι το κάστρο Ποιενάρι σε μια δύσβατη περιοχή της Βλαχίας. Σύμφωνα με τους μύθους, ο πρίγκιπας Βλαντ αιχμαλώτισε σε αυτό τους κατοίκους μιας εχθρικής πόλης και τους έβαλε να χτίσουν αυτό το κάστρο για εκείνον και αργότερα το έκανε μόνιμη βάση του. Η πρόσβαση σε αυτό είναι τόσο δύσκολη ώστε ακόμη και όσοι γνωρίζουν την ύπαρξη του, ακόμα και εκείνοι που διακαής τους πόθος είναι να το δουν από κοντά, τελικά δεν επιλέγουν να το επισκεφτούν.

Ο Ιρλανδός συγγραφέας Μπραμ Στόκερ πήρε αυτούς τους μύθους και με την πένα του δημιούργησε ένα μύθο που εδώ και πάρα πολλά χρόνια έχει εμπνεύσει τον κινηματογράφο και την παγκόσμια κοινή γνώμη και φυσικά απογείωσε όλες αυτές τις τουριστικές πλέον περιοχές της Ρουμανίας δίνοντάς τους μοναδική αξία.

Μη νομίζετε επίσης πως δεν υπάρχουν μύθοι για βρικόλακες και στην Αρχαία Ελλάδα. Οι Αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως η ψυχή αυτού που πέθαινε με αναπάντεχο και βίαιο τρόπο γυρνούσε διψώντας για αίμα. Ένας απ΄τους πρώτους μύθους για βρικόλακες αναφέρεται και στη Λάμια, η οποία πριν μεταμορφωθεί σε βρικόλακα ήταν η πανέμορφη βασίλισσα της Λιβύης.

Αυτό που είναι πραγματικά εντυπωσιακό είναι με πόση ευχαρίστηση βλέπουμε τέτοιες ταινίες, που είναι δημιουργήματα της φαντασίας, και γοητευόμαστε και από το ίδιο το έργο, αλλά και από τους χαρακτήρες. Τα τελευταία χρόνια οι ταινίες αυτές έχουν αποκτήσει φανατικό κοινό και όλο και περισσότεροι επιλέγουν να τις δουν και να περιμένουν με ανυπομονησία να κυκλοφορήσει ένα επόμενο έργο με ήρωα ένα νέο βρικόλακα. Και αν ο ήρωας αυτός αγγίζει μια διαφορετική έννοια του βρικόλακα -την ανθρώπινη πλευρά του-, αν έχει και συναισθήματα, ίσως τελικά να μας γοητεύει λίγο παραπάνω.

Γι’ αυτό το λόγο αγαπήσαμε τον Edward Cullen από το Twilight- μια ταινία σταθμός επίσης για τα «βαμπιρικά» δεδομένα που ερωτεύτηκε από την πρώτη στιγμή την Bella, σε τέτοιο βαθμό που να απαρνηθεί ακόμα και τη φύση του, για να προστατέψει τη δική της ανθρώπινη υπόσταση. Ένας πανέμορφος βρικόλακας, σε μια παλιά εκδοχή ιππότη, με εξωπραγματική ομορφιά, ανθρώπινα συναισθήματα που το μόνο που θέλει είναι να προστατέψει με κάθε κόστος την ανθρώπινη ζωή της αγαπημένης του, ακόμα και θυσιάζοντας την αθανασία του. Μια υπερφυσική αγάπη με αναφορές σε έναν σύγχρονο Ρωμαίο και μια απλή κοινή θνητή Ιουλιέτα.