Έχει ειπωθεί πολλές φορές πως η καθημερινότητά μας κάθε άλλο παρά εύκολη είναι. Ρουτίνα, πολλαπλοί ρόλοι, υποχρεώσεις, άγχος, στρες και πίεση, ένας διαρκής αγώνας να είμαστε τέλειοι ή να τα προλάβουμε όλα. Μέσα σε όλα αυτά που κάνουμε καθημερινά προσπαθούμε να βρούμε ποιος είναι ο ρόλος μας στην κοινωνία, μέσα από πολλούς τομείς όπως για παράδειγμα από τη δουλειά μας. Σε συνάρτηση όλων αυτών και για να υπάρχει ισορροπία στη ζωή μας επιλέγουμε ή έρχονται στο δρόμο μας άνθρωποι οι οποίοι μέσω της αλληλεπίδρασης μαζί τους μας βοηθάνε στην εξέλιξή μας. Η οικογένειά μας και ο τρόπος με τον οποίο έχουμε μεγαλώσει παίζει- αν όχι καθοριστικό- σημαντικό ρόλο στις επιλογές που κάνουμε στην πορεία της ζωής μας. Μέσα από τις διαπροσωπικές μας σχέσεις με άλλους ανθρώπους προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας κι η προσπάθεια αυτή πραγματικά αξίζει.
Το ιδανικό για εμάς είναι να βρούμε ανθρώπους, φίλους, που μας στηρίζουν στις αποφάσεις μας, στα όνειρά μας, στις επιδιώξεις μας, στην ιστορία που γράφουμε στη ζωή μας. Το να εκτιμάς αυτά που σου προσφέρει η ζωή και να είσαι ευγνώμων για εκείνα αλλά και εκείνους που έρχονται είναι η αρχή όλων των όμορφων αλλαγών που πρόκειται να σου συμβούν.
Σε καμία περίπτωση όμως δε θα θέλαμε να βρούμε ανθρώπους που οι συζητήσεις μας μαζί τους θα κατέληγαν πάντα σε αδιέξοδο. Να περιμένεις πώς και πώς να δεις κάποιον που θεωρείς πραγματικό φίλο, να βρεθείτε για καφεδάκι για να τα πείτε όλα και να φτάνεις στο σημείο εκείνος να κοιτάει συνεχώς το κινητό του σαν να μην υπάρχεις και εσύ να προσπαθείς απεγνωσμένα πολλές φορές να γεμίσεις τα κενά της συζήτησής σας. Να νιώθεις ακόμα και ενοχές ή υπαίτιος που δεν ξέρεις ποια πρέπει να είναι η επόμενή σου κουβέντα ώστε να ανάψει η φλόγα της συζήτησης και να σπάσεις την σιωπή, για την οποία εννοείται πως ενδόμυχα έχεις σκεφτεί μήπως έχεις κι εσύ ένα μερίδιο ευθύνης.
Εκείνοι που ανήκουν στην κατηγορία που αποκαλούμε «αληθινοί φίλοι» είναι τα άτομα απ’ τα οποία αναζητούμε τα «βάρβαρα» φιλιά τους που μας πονάνε στο μάγουλο, τα χοροπηδητά τους στις χαρές μας, έναν ώμο να ακουμπήσουμε όταν πονάμε. Είναι εκείνοι που περιμένουμε να γίνουν οι καλύτεροι ακροατές μας στις μαύρες μας αλλά και στις χαρές μας. Θέλουμε αυτή την ατελείωτη στιγμή της δυνατής και σφιχτής αγκαλιάς που μόνο την αναπνοή μας κόβει. που είναι ικανή να μας κάνει να βάλουμε τα κλάματα και να νιώσουμε πιο δυνατοί από ποτέ. Θέλουμε αυτές τις ατελείωτες συζητήσεις μαζί τους είτε με τη συνοδεία ενός ποτού, είτε βλέποντας το κύμα της θάλασσας που σκάει στην αμμουδιά, ενώ εμείς είμαστε καθισμένοι συντροφιά, κι η παρέα μας είναι η πιο ζεστή φωτιά που κοντά της νιώθεις μόνο ζεστασιά και θαλπωρή. Θέλουμε τις ειλικρινείς φωνές τους να μας βάλουν στη θέση μας σε περίπτωση που κάνουμε λάθος, απλώς για να μας ταρακουνήσουν. Και φυσικά τίποτε από όλα αυτά δεν είναι εγωιστικό, είναι η ισορροπία που ψάχνουμε να έχουμε στις ζωές μας και που μόνο με αληθινούς, πραγματικούς φίλους θα τη βρούμε. Είναι η ισορροπία που ψάχνουμε να χαρίσουμε και εμείς σε εκείνους που αγαπάμε με όλη μας την καρδιά και που φυσικά περιμένουμε να εκτιμήσουν ανάλογα.
Όταν καταλήγεις να νιώθεις υπαίτιος που η συζήτηση δε ρολάρει, που δεν έχετε τίποτα άλλο να πείτε και να αναλύσετε, τότε, με απλά λόγια, ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου μάλλον δεν ταιριάζει στη ζωή σου. Δε χρειάζεται να τραβάς τις σχέσεις σου με κάποιους ανθρώπους από τα μαλλιά, για την ακρίβεια τέτοιες σχέσεις δε χρειάζεται καν να υπάρχουν. Αν ο συνομιλητής σου ή ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου σε νοιάζεται πραγματικά και σε εκτιμάει πρέπει από μόνος του να μην αφήνει καμιά συζήτησή σας να βαλτώσει, πρέπει εκείνος να γεμίζει τα συναισθηματικά σου κενά και τις σιωπές σου με την αγάπη του και όχι με τις σκέψεις ότι εσύ φταις ή ότι εσύ πρέπει να φιλτράρεις αυτά που θέλεις να πεις για να είναι αυτά που ο συνομιλητής σου περιμένει να ακούσει, ώστε να μην του προκαλέσεις την οποιαδήποτε δυσαρέσκεια. Όχι. Αυτό δεν είναι φιλία. Και αν κάποιος σε φέρνει σε αυτή τη θέση και σε κάνει να νιώθεις έτσι εξέτασε λίγο προς τα πού γέρνει η ζυγαριά. Μήπως πρέπει να αναθεωρήσεις τη φιλία σας ή της σχέσης σας σε ευρύτερο επίπεδο;
Δεν πρέπει να λειτουργείς ως φάρμακο κάθε φορά που σε χρειάζονται οι άλλοι, να γεμίζεις εσύ τα δικά τους συναισθηματικά κενά και μετά να μένεις εσύ ο ίδιος κενός, γιατί με αυτό τον τρόπο η σχέση είναι μονόπλευρη και όχι υπέρ σου φυσικά.
Όλοι μας έχουμε την ανάγκη να αγαπηθούμε στο μέγιστο βαθμό -που είναι δυνατόν- από όλους τους ανθρώπους που βρίσκονται στη ζωή μας. Το χρειαζόμαστε για να νιώθουμε συναισθηματική κάλυψη, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να φτάσουμε στο σημείο να κάνουμε εκπτώσεις σε αυτά που νιώθουμε εμείς για να ικανοποιήσουμε τους άλλους.
Συντάκτης: Βασιλική Ασλόγλου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
