Ό,τι μας πόνεσε μας στιγμάτισε ή μας άλλαξε

Φαντάσου κάποια στιγμή στη ζωή σου να βρισκόσουν μπροστά σε ένα μεγάλο κοινό, από ανθρώπους που περιμένουν να ακούσουν τα λόγια σου και να εμπνευστούν από αυτά. Εσύ έχεις προετοιμάσει όλα αυτά που θέλεις να πεις και παρακαλάς τα λόγια σου να μιλήσουν κατευθείαν στην ψυχή τους, να εμπνευσθούν, να βοηθηθούν και να διδαχτούν από εσένα. Φαντάσου τον εαυτό σου ως ένα μεγάλο λέκτορα, έμπειρος αρκετά ώστε να προσπαθήσεις να εμψυχώσεις το κοινό σου εμβαθύνοντας σε δικές σου παρελθοντικές αναζητήσεις και βιώματα που έχουν στιγματίσει τη ζωή σου, ώστε ο ακροατής είτε να μάθει και να αναγνωρίσει δικές του πτυχές είτε να ταυτιστεί με τη δική σου ζωή και η ομιλία αυτή να είναι το πρώτο σκαλοπάτι ώστε να πάρει την απόφαση να βελτιώσει τη ζωή του.

Αν λοιπόν έπρεπε να μιλήσεις για ένα και μόνο σημαντικό κομμάτι της ζωής σου, ποιο θα επέλεγες; Θα μιλούσες για τις μεγάλες αγάπες της ζωής σου για παράδειγμα; Και δεν εννοούμε την αγάπη για την οικογένειά σου αλλά να ξεγυμνώσεις την ψυχή σου μπροστά στο κοινό σου λέγοντας ποιοι ήταν εκείνοι οι μεγάλοι έρωτες που σε στιγμάτισαν. Θα μπορούσες να περιγράψεις πώς δόθηκες ολοκληρωτικά με κάθε λεπτομέρεια, ότι έκανες ολόκληρες θυσίες χωρίς να ξέρεις αν αυτό αργότερα θα εκτιμηθεί μα αφέθηκες γιατί αγάπησες; Μπορείς ακόμα να πεις για όσα έδινες και δεν τα έπαιρνες πίσω ούτε στο ελάχιστο; Θα μιλούσες για εκείνη τη μεγάλη αγάπη που τελείωσε μα παρ’ όλα αυτά σ’ έσπρωξε να βρεις κάτι που θα σου άρμοζε περισσότερο;

Μήπως θα τολμούσες να πεις για τους αντισυμβατικούς σου έρωτες; Λέω για εκείνους που ενώ ήξερες πως δεν πρόκειται να οδηγήσουν πουθενά ήθελες να ζήσεις. Παρόλο που ήξερες ότι αυτοί οι έρωτες θα σου προσέφεραν μόνο λίγες στιγμές, θέλησες να είσαι εκεί να τις χαρείς. Παρόλο που ήξερες πως το «χωρίζω» και το «ξανά είμαστε μαζί», έπρεπε να το περάσετε αρκετές φορές πριν δώσεις εσύ τη λύση με ένα οριστικό και αμετάκλητο φινάλε. Θα μπορούσες να μιλήσεις γι’ αυτούς τους έρωτες χωρίς να ρίξεις έστω ένα δάκρυ στη θύμησή τους;

Κι αν τα λάθη ήταν τελικά αυτά σου προκάλεσαν τον μεγαλύτερο πόνο; Θα μπορούσες να μιλήσεις σε εκατοντάδες ανθρώπους για όλα τα λάθη που έκανες στη ζωή σου; Ο καθένας από εμάς αντιλαμβάνεται διαφορετικά την έννοια του λάθους και δεν ξέρεις πώς μπορεί να αντιδράσει ή πώς θα το εκλάβει ο καθένας. Κάτι που στα μάτια σου φαντάζει καταστροφικό, μπορεί στα μάτια του άλλου να είναι πταίσμα ή και το αντίθετο. Μα όπως και να ‘χει, το να παραδεχτείς όσα έκανες θέλει θάρρος και τόλμη. Θα το έκανες;

Θα έβρισκες τη δύναμη να παραδεχτείς και να μιλήσεις για τα πάθη σου; Ναι σωστά κατάλαβες. Όλα αυτά που δεν μπόρεσες να ξεστομίσεις πόσο μάλλον να παραδεχτείς πως αποτελούν όντως ένα σκοτεινό κομμάτι του εαυτού σου, ή έτσι όπως αλλιώς το έχεις τοποθετήσει στο μυαλό σου. Τα πάθη που ενώ ήξερες πως ήταν λάθος, συνέχισες να κάνεις για να τα κατευνάσεις γιατί ήταν ο μόνος τρόπος που ήξερες να τα αντιμετωπίζεις.

Και από την άλλη, έχουμε τις φιλίες. Θα τολμούσες να μιλήσεις για τις πιο δυνατές σου φιλίες ακόμα και γι’ αυτές που είτε εσύ είτε με το πέρασμα του χρόνου άφησες να χαθούν και σε στιγμάτισαν;  Όπως ακόμα, για εκείνους τους φίλους που λάτρευες και θα έκανες για χάρη τους τα πάντα και ξαφνικά με τον χειρότερο τρόπο, αυτόν της προδοσίας, σε πλήγωσαν όσο τίποτα; Δεν μπορείς να φανταστείς πόσοι άνθρωποι θα ταυτίζονταν μαζί σου.

Τελικά, μπορεί αρχικά το νόημα της διάλεξης να ήταν το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής σου, αυτό που ξεχώρισες από κάθε άλλη εμπειρία κι ανάμνησή σου ώστε να μπορεί ο ακροατής να ταυτιστεί μαζί σου. Μα για σκέψου λίγο, ήταν οι στιγμές που σε στιγμάτισαν ή ήταν τα γεγονότα τα ίδια που καθόρισαν αυτό που είσαι σήμερα;

Για πες μου τώρα λοιπόν. Στην ερώτηση ποιο ήταν το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής σου, για ποιο θα μιλούσες;