Τα παιδιά μου, το παράδειγμά μου

Το να δημιουργείς τη δική σου οικογένεια είναι από τα πιο όμορφα όνειρα που έχουμε οι περισσότεροι από εμάς από τη γέννησή μας. Το να μεγαλώνεις τα δικά σου όμορφα πλασματάκια είναι κάτι το οποίο μόνο ευλογία μπορείς να το θεωρήσεις. Το να πρέπει να διδάξεις τα παιδιά σου διάφορες αξίες της ζωής είναι πραγματικό μεγαλείο και αν το καταφέρεις και μεγαλώνοντας ακολουθήσουν και τιμήσουν αυτές τις αξίες, τότε σίγουρα έχεις πετύχει ως γονέας.

Πολλές φορές ένας γονέας -ο δάσκαλος μέσα στο σπίτι- θεωρείται πως είναι υπεύθυνος να διδάξει τα παιδιά του και το «σωστό», αλλά και το «λάθος», να τα βάλει στο δρόμο  τον ίσιο και το σωστό, να είναι δίπλα τους, κολόνα να στηριχτούν και να ακολουθήσουν τα βήματά του, να τα περιβάλλει με ασφάλεια -όποια ερμηνεία και αν δοθεί στη λέξη ασφάλεια, είτε στο σπίτι είτε ψυχική ή οτιδήποτε. Τι γίνεται όμως όταν μια μέρα αντιστρέφονται οι ρόλοι και ο μαθητής γίνεται δάσκαλος; Τι γίνεται όταν μια ωραία μέρα ξυπνάω και βλέπω πως τα παιδιά μου έχουν πολλά περισσότερα και μπορούν να με διδάξουν πιο πολλά απ’ όσα εγώ στην τελική;

Κάθε φορά που κοιτάζω τα παιδιά μου συγκινούμαι. Τα παρατηρώ μερικές φορές και χαίρομαι για την ανιδιοτέλειά τους, για την ηρεμία στο πρόσωπο τους, για το πόσο εύκολα ξεπερνάνε το άγχος τους, για την καρδούλα τους που χτυπάει πιο δυνατά και πιο γρήγορα και από τη δική μου. Ακόμα και όταν είναι άρρωστα αναρρώνουν σαν «αστραπή» γελώντας και χοροπηδώντας ολόκληρη την ημέρα. Σκέφτομαι πως είναι παιδιά, αλλά εκείνα ακόμα και αν αρρωστήσουν δε θα πούνε «Θεέ μου τι μου συνέβη;» Συνεχίζουν να χοροπηδάνε και ξέρουν πολύ καλά και βαθιά μέσα στην ψυχούλα τους πως αυτό είναι το φάρμακό τους. Και εγώ ξέρω πως το να κάνω τραμπολίνο είναι το φαρμακό μου, αλλά «όχι» εγώ είμαι ενήλικας. Μήπως, όμως, πρέπει να ξαναγίνω παιδί;

Πηγαίνω με τα παιδιά μου μέσα σε ένα κατάστημα. Δεν έχει σημασία αν αυτό το κατάστημα έχει παιχνίδια ή ρούχα ή παπούτσια. Για εκείνα αυτό που έχει σημασία είναι πώς είναι στοιβαγμένα ή κρεμασμένα, τα χρώματα, η υφή τους, η μυρωδιά τους. Τα ουρλιαχτά, τα γέλια τα δυνατά, το παιχνίδι και το τρέξιμο ανάμεσα στους διαδρόμους, το κρυφτό και το πείραγμα σε ό,τι βρίσκουν μπροστά τους, είναι μοναδικά. Δε χρειάζεται κάτι να είναι καν παιχνίδι για να παίξουν. Την αξία του παιχνιδιού θα τη βρουν παντού, γιατί για εκείνα όλα είναι μαγικά, όλα είναι πομπώδη, όλα έχουν τη σημασία τους, όλα κάτι σου διδάσκουν και όλα μπορούν να συντελέσουν στη διασκέδασή τους. Ούτε το πιο μεγάλο, φαντασμαγορικό και με πολλά φωτάκια λούνα-παρκ δε συγκρίνεται με τον ενθουσιασμό που μπορεί να προσφέρει ένα μεγάλο ή μικρό σουπερμάρκετ. Έχουν τόσα πολλά πράγματα να αγγίξουν, να μυρίσουν, να πειράξουν. Γιατί να πάνε στο λούνα-παρκ;

Κοιτάζοντας τα παιδιά μου βλέπω πόση αξία δίνουν στα μικρά κι ασήμαντα για εμάς πράγματα. Δε χρειάζεται να τους αγοράσεις κάτι σημαντικό. Αν το περιτύλιγμα έχει γκλίτερ, είναι πολύχρωμο, και φαντασμαγορικό -και ας έχει μια καραμέλα μόνο μέσα- τους αρκεί. Μόνο η χαρά της ανακάλυψης μέχρι να δουν τι ακριβώς υπάρχει μέσα στο μικρό ή μεγάλο δωράκι που κρατάνε με τα χεράκια τους, τους αρκεί. Πολλές φορές έρχονται να σου χαρίσουν μια ζωγραφιά, στην οποία έχουν ζωγραφίσει ολόκληρα κάστρα. Όταν στη δημιουργία τους υπάρχουν κάστρα ξέρουν και πιστεύουν με όλο τους το «είναι» πως μπορούν να γίνουν όλα πραγματικότητα. Η φαντασία τους και η δημιουργία τους οργιάζει, γιατί ένα παιδί στην ψυχή του και σε αυτά που νιώθει δεν έχει περιορισμούς, δεν έχει φραγμούς, δε σκέφτεται μήπως δεν καταφέρει να φτιάξει το «κάστρο του», αφού το έχει ήδη φτιάξει στο μυαλό του, ζει ήδη εκεί άρα όλα είναι πιθανά. Όλα είναι δυνατά στο δικό τους κόσμο και στη δική τους πραγματικότητα.

Όταν κοιτάζω τα παιδιά μου να κλαίνε, στεναχωριέμαι, πονάω λίγο περισσότερο, στρεσάρομαι και θέλω να τα κάνω αμέσως να νιώσουν καλά. Μα γιατί όμως; Άμα τα παρατηρήσω λίγο περισσότερο θα δω πως το κλάμα είναι η εκτόνωσή τους, είναι η κάθαρση του πόνου στην ψυχή τους. Δεν είναι ντροπή να κλαις, μάθε από το παιδί πως το κλάμα είναι ένα μέσο της διεκδίκησης των επιθυμιών τους. Κλαίνε και κάποια στιγμή σταματάνε, και δεν το παίρνουν κατάκαρδα, είτε γίνει είτε όχι αυτό που ήθελαν. Κλαίνε για να εκτονωθούν και μετά είναι χαρούμενα, ευτυχισμένα, δεν κρατάνε κακίες και εγωισμούς, δε έχουν βάρος στη συνείδησή τους και στην ψυχή τους. Εκφράζονται, τα βγάζουν από μέσα τους. Δεν είναι ντροπή να κλαις, είναι λύτρωση, δεν ντρέπονται γι’ αυτό, όπως ένας ενήλικας. Ένα παιδί δε φοβάται όταν πέσει, γιατί ξέρει πως θα σηκωθεί.

Κοιτάζοντας το πρόσωπο των παιδιών μου πάντοτε συγκινούμαι. Σε κάθε παιδί μου βλέπω ένα πεντακάθαρο πρόσωπο, δεν υπάρχουν ατέλειες. Βλέπω κάθε φορά ένα ζευγάρι εκφραστικά και λαμπερά ματάκια. Το βλέμμα του πετάει μικρές σπίθες χαράς, αγάπης και ενθουσιασμού μόνο που σε κοιτάζει. Βλέπω ένα εκφραστικό και φωτεινό χαμόγελο με δοντάκια μικρά να ξεπροβάλλουν, καθόλου πονηρό, καθόλου προσποιητό, αυθεντικό 100% και όλο χαρισμένο σε εμένα. Βλέπω να καθρεφτίζεται στο πρόσωπό του η χαρά, η αγνότητα, η αγάπη και όλα αυτά στο μέγιστο βαθμό. Όμορφα συστατικά μια υπέροχης ύπαρξης που σε διδάσκουν τόσα μα τόσα πολλά. Η αυθεντικότητα και η ειλικρίνεια σε όλο της το μεγαλείο. Πόσα με έχουν διδάξει τα παιδιά μου… Πολλές φορές τα παίρνω στην αγκαλιά μου και εκεί που τα σφίγγω δυνατά ξαφνικά νιώθω πως μέσα στη δική τους μοναδική και υπέροχη αγκαλιά μπορώ να νιώσω ασφάλεια, ζεστασιά, θαλπωρή και σιγουριά. Ξαφνικά νιώθω και εγώ παιδί, νιώθω πως μπορώ να αλλάξω ολόκληρο τον κόσμο και όχι απλώς μια στιγμή. Και αυτή είναι η δική μου πραγματικότητα.

«Όλοι οι μεγάλοι ήταν παιδιά πρώτα… Αλλά λίγοι το θυμούνται.» (Μικρός Πρίγκιπας)