Θα αποκάλυπτες στα παιδιά σου τι έκανες στα 20;

Σκέφτεσαι μερικές φορές ότι κάποτε η ζωή ήταν «γεννιέμαι- παντρεύομαι σε νεαρή ηλικία- κάνω παιδιά» κι εκεί τελείωνε. Δε νοούνταν πριν το γάμο να συλλέγεις εμπειρίες, να κάνεις καριέρα ή να ζήσεις τη ζωή σου με την επιλογή μετά από κάποια χρόνια να θελήσεις οικογένεια ή γάμο ή τίποτα. Ήταν όλα προκαθορισμένα. Πλέον, αν κάποιος αποκατασταθεί οικονομικά και συχνά μετά τα 30, ίσως ν’ αρχίσει να σκέφτεται τη δημιουργία μιας οικογένειας.

Έτσι, κάποια στιγμή, μπορεί να έρθει όλο το mindset που έχεις στο σημείο να πεις πως θέλεις να κάνεις παιδιά. Μπορεί και να τύχει, μα θα πιάσουμε την πιο συνειδητή περίπτωση. Έρχεται η ημέρα που θα σου χαριστεί απλόχερα ένας υπέροχος ρόλος, αυτός του γονιού. Κι εννοείται θα δώσεις φοβερές ερμηνείες, μοναδικές στο είδος τους. Το challenge θα είναι μεγάλο, γιατί πλέον θα έχεις σκοπό της ζωής σου το μεγάλωμα ενός παιδιού: να του θέσεις όρια, τις βάσεις για να είναι δυνατό στο μέλλον, με αυτοπεποίθηση για να μπορεί και ν’ αντιμετωπίζει την οποιαδήποτε δυσκολία που θα μπορούσε να βρεθεί στον δρόμο του, να του διδάξεις βασικές αξίες, να μεγαλώσει στα χέρια σου, μέχρι να μην τα χρειάζεται πια.

Τα παιδιά από την παιδική τους ηλικία ακόμα, έχουν την τάση ν’ αντιγράφουν ρόλους- πρέπει να ξέρεις πως σε πραγματικούς χρόνους κάνουν αυτό που βλέπουν copy και μετά paste. Και πες ότι εσύ θες να τους θέσεις κάποια όρια και θέλεις ν’ αντιγράψουν τα θετικά από του χαρακτήρα σου. Πώς θα ζητήσεις στο έφηβο παιδί σου να σταματήσει ν’ ασχολείται συνέχεια με το κινητό του, όταν το δικό σου κινητό έχει γίνει προέκταση του χεριού σου;

Ας θεωρήσουμε λοιπόν πως με την ηθοποιία κάτι μπορείς να καταφέρεις, ακόμα και να «κρυφτείς» από το παιδί σου, δείχνοντάς του την καλύτερη συμπεριφορά μες στο σπίτι, παροτρύνοντάς το κι εκείνο να υιοθετήσει αντίστοιχη συμπεριφορά.

Τι θα γίνει όμως όταν το έφηβο παιδί σου θελήσει να μάθει από εσένα και να συλλέξει εμπειρίες ζωής;

Θα του έλεγες όλη την αλήθεια;

Πόσο έτοιμος θα ένιωθες να παίξεις το παιχνίδι «εγώ ποτέ δεν» με το παιδί σου;

Στην προσπάθειά σου να του βάλεις όρια υποδεικνύοντάς του μέχρι ποια ώρα θα κάτσει έως ότου κοιμηθεί, ότι δεν πρέπει να καπνίζει, ότι δεν πρέπει ν’ αφήνει να το θεωρούν δεδομένο -ότι εσύ γνώρισες τον «ένα και μοναδικό» άνθρωπό σου χωρίς ν’ αναλώνεσαι σε άλλες αγκαλιές- ότι δεν πρέπει να οδηγεί μεθυσμένος. Ταυτόχρονα μ’ όλες αυτές τις βάσεις λοιπόν που θέλεις να θέσεις και ρωτώντας σε το παιδί σου τι έκανες εσύ στην ηλικία του, θα του έλεγες για τα ατελείωτα βράδια που έκλεβες το αυτοκίνητο του μπαμπά για να τα πιεις στο δίπλα χωριό; Ή ότι αντί για σχολή άραζες στις καταλήψεις; Θα του έλεγες για τα τσιγαριλίκια στα πάρτι του Πολυτεχνείου και τις κοπάνες για φασώματα; Τα λάθη που έκανες στις σχέσεις σου, στις επιλογές σου, τις χαζομάρες -ή και όχι- που έκανες και τώρα πια ξέρεις ν’ αναγνωρίζεις;

Θυμάσαι τότε που δυσανασχετούσες κι «έγραφες τους γονείς σου» με κάθε κουβέντα που τολμούσαν και ψέλλιζαν; Δεν ήθελες καν να τους ακούς, γιατί θεωρούσες πως δε σ’ άφηναν στην ησυχία σου, είχες κι εσύ τα «δικά» σου, ήθελες τον χώρο σου να σκεφτείς, να κλάψεις, να βρίσεις κι εκείνοι δε σε καταλάβαιναν και σε πίεζαν. Δεν μπορείς όμως να το παραδεχθείς στο παιδί σου και δε θα το παραδεχόσουν ποτέ, γιατί θα του έδινες το «πάτημα» να κάνει τα ίδια.

Θυμάσαι τότε που είχες πει στη μάνα σου ότι θα κοιμηθείς στον κολλητό αλλά εσύ τελικά τραγουδούσες παρέα με τον Φίλιππο Πλιάτσικα το «έπαψες αγάπη να θυμίζεις» σε συναυλία των ΠΥΞ ΛΑΞ; Εσύ τώρα καλείσαι να οριοθετήσεις το παιδί σου για τους ίδιους λόγους που σε προστάτευαν τότε οι γονείς σου κι έρχεσαι σε σύγκρουση για τους ίδιους λόγους. Κι είναι όντως αλήθεια το «δάσκαλε που δίδασκες» στην περίπτωση αυτή.

Άραγε θ’ αντιδρούσες, αν το παιδί σου σού έλεγε πως έχει κάνει πολλές απουσίες, όταν εσύ κόντεψες να ξεπεράσεις τις 100 μια χρονιά του λυκείου κι έκανες τα πάντα για το ποιες θα δικαιολογούσες και το ποιες θα άφηνες αδικαιολόγητες, κινδυνεύοντας να μείνεις; Στο βλαστάρι σου, πόσα θα αποκάλυπτες για την party animal εκδοχή σου, για τα ξημερώματα μέχρι πρωίας, για τις ναυτίες και τα «αθώα» μεθύσια με φίλους, τις ξεπέτες- κι όχι μόνο;

Δύσκολα τα πράγματα όταν γίνεσαι γονιός. Δε χρειάζεται, όμως, να κρυβόμαστε από τα παιδιά μας και κυρίως πίσω από το δάχτυλό μας. Δεν έχει σημασία αν τα παιδιά μας θα μάθουν κάποια στιγμή από εμάς τους ίδιους το ξέφρενο παρελθόν μας. Σημασία έχει να ταυτίζονται με τις καλές πλευρές μας, να έχουν διάκριση, να ζουν για να μαθαίνουν. Την ασπίδα σωτηρίας στον πόλεμο της ζωής να τη δίνουμε εμείς στα παιδιά μας. Οφείλουμε να είμαστε δίπλα τους, να πιστεύουμε σ’ αυτά, να τα εμπιστευόμαστε.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως υπήρξαμε κι εμείς παιδιά. Αν αφήσουμε τον εαυτό μας ν’ αγγίξει εσωτερικά τον άλλοτε έφηβο που υπάρχει μέσα μας, θα μπορέσουμε να τα καταλάβουμε περισσότερο και να τα βοηθήσουμε, να τους δώσουμε το προβάδισμα κι όλα τα εφόδια για να γίνουν ό,τι θέλουν εκείνα να γίνουν, ν’ ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν μακριά, έχοντας δίπλα τους, ως τους καλύτερούς τους φίλους, εμάς.