Καλύτερα άνεργοι παρά δουλεύοντας με κwλοχαρακτήρες

Δεδομένη αλήθεια το ότι όλοι δουλεύουμε. Άλλοι κάνουν σκληρή δουλειά, άλλοι αμείβονται καλά, άλλοι εργάζονται παρτ τάιμ γιατί δεν έχουν χρόνο, ορισμένοι επιλέγουν την τηλε-εργασία, κάποιοι υπο-αμείβονται αλλά διστάζουν να ζητήσουν αύξηση, άλλοι αντιμετωπίζουν μεγάλες αποστάσεις για να φτάσουν στη δουλειά τους που τους κοστίζει και σε χρήματα αλλά και σε χρόνο, που στερούν είτε από την προσωπική τους ζωή είτε από την οικογένειά τους. Τι γίνεται όμως όταν έχεις να αντιμετωπίσεις έναν εργοδότη ή έναν συνάδελφο που σου κάνει τη ζωή μαύρη;

Ένας κακός χαρακτήρας κι εκνευριστικός συνάδελφος στη δουλειά, μπορεί να σε οδηγήσει ακόμα και στην απελπισία, στο να παραιτηθείς προκειμένου να γλιτώσεις από αυτόν και να ηρεμήσει το μέσα σου, ακόμα κι αν μείνεις άνεργος και τρως μακαρόνια έναν μήνα. Σε συζητήσεις άλλωστε επί του θέματος, πολλοί είναι εκείνοι που παραδέχονται πως θα μπορούσαν να δεχτούν την απόσταση, τα λιγότερα λεφτά, το είδος και τη σκληρότητα της δουλειάς ακόμα κι αν η κούραση είναι σωματική, αλλά όχι το να συναναστρέφονται κάποιον άνθρωπο που θα τους κάνει τη ζωή δύσκολη.

Από το να σου επιστρέφει μια αναφορά την ημέρα το λιγότερο, υπογραμμίζοντάς σου χαζά ψευτολαθάκια, το να ψάχνει αφορμές να σου τη λέει συνέχεια για το πώς φέρεσαι σε πελάτες, το να σε αποκαλεί χοντρό, αδύνατο, ψηλό, κοντό. Το να σε χαρακτηρίζει ανάλογα με τα ρούχα που φοράς. Το να σε μειώνει συνεχώς μπροστά σε συναδέλφους. Το να μη σε αφήνει να πεις τη γνώμη σου, είτε γιατί θέλει να φαίνεται πάντα ότι εκείνος είναι «ο υπάλληλος του μήνα», είτε γιατί απλά είναι κομπλεξικός. Το να μη σου δίνει άδειες, ή να σου κάνει τη ζωή μαύρη όταν γυρνάς από αυτές. Το να σε διαβάλλει στους άλλους συναδέλφους προκαλώντας σάτιρα εις βάρος σου. Ακόμα και το να μη σου μεταδίδει τις γνώσεις του είναι έγκλημα, γιατί κόβει τα φτερά σου πριν καν πετάξεις. Και φυσικά κάθε τέτοια συμπεριφορά ή παρόμοια, κάνει οποιαδήποτε δουλειά απάλευτη.

Στο μεταξύ κι ενώ σε κακοποιούν ξεκάθαρα στη δουλειά, θυμώνεις τόσο πολύ με την παθητική σου στάση που φτάνεις στο σημείο να βρίζεις κι εσύ τον ίδιο σου τον εαυτό που δεν αντιδρά μπροστά στις προσβολές και στη χειριστική συμπεριφορά. Έρχομαι όμως να σου επιβεβαιώσω πως δεν είναι ότι δε γνωρίζεις πώς να βρίσεις κι εσύ, να αντιμιλήσεις, να δείξεις τα δόντια σου, απλώς δεν ανήκεις στους ανθρώπους που θέλουν να δημιουργούν προβλήματα στους άλλους. Ξυπνάς το πρωί και θέλεις να πας σε μια δουλειά όπου θα περάσεις όμορφα, θα ολοκληρώσεις την εργασία σου και θα επιστρέψεις στο σπίτι, στην οικογένειά σου. Δε θέλεις να ξυπνήσεις το πρωί για να πας να μονομαχήσεις σε «αρένα».

Κι εννοείται πως ποσώς μας ενδιαφέρει για ποιους λόγους κάποιος έχει κwλοχαρακτήρα. Ξέρει τον γενικό διευθυντή της εταιρείας και του κάνει πλάτες, φοβούνται όλοι να του μιλήσουν γιατί κάνει σε όλους bullying, είναι ψυχικά άρρωστος, έχει προβλήματα γενικότερα με την οικογένειά του, έχει οικονομική ανασφάλεια, δεν του έχουν δώσει αυτά που θέλει και πιστεύει ότι αξίζει περισσότερα- γράψε ό,τι θες σε αυτή τη λίστα. Όσο μεγάλη κι αν είναι, κανείς δεν μπορεί να ξερνάει τις δικές του ανεπάρκειες και κόμπλεξ σε κάποιον που απλώς θέλει να κάνει τη δουλειά του και τυγχάνει να την κάνει στον ίδιο χώρο.

Δεν πρέπει να αφήνουμε κανέναν να μας υποβιβάζει ή να μας χειρίζεται, τέλος, όσο υψηλή θέση κι αν έχει. Κι αν χρειαστεί μπροστά σε όλους να τον βάλουμε στη θέση του, πρέπει να βρούμε το θάρρος και γι’ αυτό. Δε χρειάζεται να παραιτηθούμε, αλλά αν αρρωσταίνουμε στη δουλειά μας, να το κάνουμε κι αυτό. Σε διαφορετική περίπτωση, πρέπει να απευθυνθούμε εκεί που θα μπορέσουμε να ζητήσουμε βοήθεια ώστε να επιλυθεί το οποιοδήποτε πρόβλημα. Ακόμα κι αν διορθωθεί προσωρινά, την επόμενη φορά που θα συμβούν τα ίδια, ο δυσλειτουργικός συνάδελφος θα έχει ήδη στιγματιστεί. Τώρα, αν είναι ο ίδιος ο εργοδότης και δεν υπάρχει σωτηρία, ας παραιτηθούμε. Καλύτερα να ζούμε με 100 ευρώ λιγότερα και χωρίς δερματικά, πονοκεφάλους, έλκος στομάχου και κρίσεις πανικού. Αυτή είναι η αλήθεια.