Φαντάσου τον εαυτό σου μόλις δέκα χρονών, ο μπαμπάς σου έχει τάξει παγωτό γυρνώντας απ’ τη δουλειά, εσύ περιμένεις με λαχτάρα πίσω απ’ την πόρτα κι αυτός μπαίνει με άδεια χέρια. Χαλάς τον κόσμο με διαπεραστικές τσιρίδες, οι γονείς επαναλαμβάνουν ανά πέντε δευτερόλεπτα «δεν πειράζει αγάπη μου, θα πάρουμε άλλο πιο ωραίο και πιο μεγάλο αύριο», ενώ εσύ όσο προλαβαίνεις να ανασάνεις ενδιάμεσα σε γοερά κλάματα, ψελλίζεις «εγώ αυτό ήθελα και το ήθελα τώρα».
Φαντάσου τώρα τον εαυτό σου σήμερα, μόλις έχεις γνωρίσει ένα καταπληκτικό γκομενάκι, βαθιά μέσα σου ξέρεις πως το κάρμα σας γνέφει θετικά, και ξάφνου αναγκάζεσαι να πετάξεις τα όνειρά σου μαζί με τον κεραυνοβόλο έρωτα στα σκουπίδια γιατί το γκομενάκι είναι δεσμευμένο.
Αισθάνεσαι πάλι δέκα χρονών παιδί που του έχουν τάξει παγωτό, ή που του έχουν πάρει τα παιχνίδια μέσα απ’ τα χέρια. Μόνο που τώρα δεν μπορείς να κλάψεις μέχρι να σου κοπεί η ανάσα ώστε να γίνει τελικά το δικό σου, επομένως πρέπει να τ’ αντιμετωπίσεις.
Αρχικά, πώς ακριβώς γίνεται αυτό που ξε-ερωτεύεσαι; Όλοι αυτοί που δηλώνουν πως το έχουν καταφέρει μπορούν να μας στείλουν ένα μήνυμα, ένα mail, ένα γράμμα τέλος πάντων να μας εξηγήσουν τη διαδικασία; Πουκάμισο είναι ο έρωτας δηλαδή, που το λερώνουμε και το αλλάζουμε κάθε μέρα, ή που διαλέγουμε όποιο μας ταιριάζει καλύτερα;
Επίσης, ενίσταμαι σ’ αυτόν που καταδίκασε τις παράλληλες σχέσεις κι έθεσε τα θύματά τους σε αιώνια ποινή προσπάθειας απεξάρτησης, ενώ αθώωσε με αναστολή όσους υποφέρουν από βαθύ κι αγιάτρευτο έρωτα για κάποιον που τους φέρθηκε σκάρτα και τους πλήγωσε ανεπανόρθωτα.
Γιατί δηλαδή, οι τελευταίοι να τη βγάζουν καθαρή και να δικαιολογείται η άνευ όρων αγάπη κι η αδυναμία τους να ξεκόψουν, ενώ οι πρώτοι να κατακρίνονται και να τους επιβάλλεται να ξεριζώσουν κάθε ίχνος συναισθήματος;
Εάν σου τύχει, λοιπόν, να μπλέξεις σε μία παράλληλη σχέση, φρόντισε να προμηθευτείς με αδιάβροχα κι ομπρέλες, γιατί προμηνύονται φουρτούνες. Είτε είσαι εκείνος που το παίζει διπλό ταμπλό είτε βρίσκεσαι στην αντίπερα όχθη –εκείνη της πέτρας του σκανδάλου– γνωρίζεις πως είσαι λάθος. Ξέρεις πως πληγώνεις κάποιον άλλον με τις πράξεις σου, δεν είσαι δα κι αναίσθητος. Έλα όμως που δεν μπορείς να ξεμπλέξεις έτσι εύκολα από μια τέτοια σχέση.
Είναι αυτό το απαγορευμένο στον έρωτα, που του προσδίδει μια ανεξήγητη δύναμη, μπροστά στην οποία στέκεσαι αβοήθητος, με μοναδικό όπλο την καρδιά σου και τις επιθυμίες σου. Είναι, όμως, σαν να σ’ έχουν οπλίσει με άσφαιρα. Όλες οι αισθήσεις είναι διαρκώς στο πικ, νιώθεις περισσότερη έξαψη, υπέρμετρο κι ασυμμάζευτο πάθος, γενικώς η σεξουαλική διάθεση χτυπάει κόκκινο κι αναβοσβήνει σαν τρελή κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου.
Μετά από μια απαγορευμένη βραδιά ξυπνάς με ακόμα περισσότερη διάθεση για αταξίες, πιο ανανεωμένος από ποτέ. Είναι ίσως που ανοίγεσαι και δίνεσαι πιο εύκολα, δίχως άγχος για την κατάληξη της βραδιάς, καθώς κι όσων ακολουθήσουν. Είναι μάλλον που άφησες όλες τις αναστολές στο σπίτι μαζί με το δεκανίκι σου, για να ζήσεις μία τρέλα.
Νιώθεις λίγο πολύ μοναδικός, κι αυτό περιπλέκει πάντα τις καταστάσεις, γιατί τους προσδίδει κύρος κι αξία, κάτι που τις κάνει αργότερα αλησμόνητες. Μοναδικός γιατί προκάλεσες σε κάποιον τέτοιο καρδιοχτύπι που αψηφάει οποιαδήποτε άλλη δέσμευση με μοναδικό σκοπό να ξεκλέψει λίγες ώρες μαζί σου σ’ ένα κρεβάτι. Μοναδικός γιατί ένιωσες κάτι τόσο δυνατό που η λογική σου αδυνατούσε να τιθασεύσει, όσα ψέματα κι αν είπες κι όσες φορές κι αν ένιωσες αηδία με τις πράξεις σου. Μοναδικός γιατί αυτό που νιώθεις δεν μπορεί παρά να είναι αγάπη αληθινή.
Είναι όμως στ’ αλήθεια; Ή μήπως είναι ένα παραφουσκωμένο πείσμα, γιατί ο απαγορευμένος καρπός είναι πιο γλυκός απ’ τους υπόλοιπους. Μήπως κάπου μέσα σου ξέρεις πως η αληθινή αγάπη δεν μπορεί να στηριχτεί σε τόσα ψέματα;
Σε μια παράλληλη σχέση, εξάλλου, δε νιώθεις ποτέ γεμάτος. Σου λείπει η ουσιαστική επαφή, τα αυθόρμητα φιλιά που χάνονται στο πλήθος, τα τηλέφωνα για «καλημέρα» που μπαίνουν στο πρόγραμμα πριν ακόμα κι απ’ τον καφέ.
Πόσες φορές αποφάσισες να το τελειώσεις κι άλλες τόσες το μετάνιωσες, ξεγέλασες τον εαυτό σου για ένα ακόμα ραντεβού στα κλεφτά, πάλι σ’ ένα κρεβάτι. Εξάλλου αυτές οι σχέσεις ξεκινάνε και τελειώνουν σ’ ένα κρεβάτι. Εκεί συναντιέστε, εκεί τρώτε, εκεί κοιμάστε, εκεί ξυπνάτε, εκεί ονειρεύεστε κι εκεί γκρεμίζεστε. Και μπορεί αρχικά να φαντάζει διαφορετικό κι ιδανικό, σύντομα όμως αυτό το κρεβάτι βουλιάζει και βουλιάζεις μαζί του κι εσύ.
Τελικά, είμαστε εγκεφαλικά όντα εμείς οι άνθρωποι, είναι να μη μας απαγορέψεις κάτι. Τότε είναι που θα το θέλουμε σαν τρελοί, θα στυλώσουμε τα πόδια κάτω και δε θα δεχτούμε τίποτα λιγότερο. Ένα είναι σίγουρο, εάν μπλέξεις σε παράλληλη σχέση, όχι μόνο δε θα ξεμπλέξεις εύκολα, αλλά αυτή η ιστορία θα σε ακολουθεί πάντα κρατώντας μια ασφαλή απόσταση ώστε να αποφευχθεί η σύγκρουση. Θα είναι πάντα κοντά σου, κι όμως ένα βήμα μακριά.
Επιμέλεια Κειμένου Ελευθερίας Ευαγγελοπούλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ελευθερία Ευαγγελοπούλου
