Έφτασε τελικά η στιγμή να χωρέσεις πάλι όλη σου τη ζωή σε δύο βαλίτσες και να πλεύσεις με ανοιχτά πανιά προς τον νέο σου προορισμό.
Όμως ποια ζωή ακριβώς θα χωρέσεις; Τι θα πάρεις μαζί σου, τι θα αφήσεις πίσω; Ποτέ δεν τα πήγαινες ιδιαίτερα καλά με τις αποφάσεις, τώρα, όμως, βρίσκεσαι μπροστά σε έναν κυκεώνα επιλογών, από τον οποίο σίγουρα δε θα βγεις αλώβητος.
Δεν έχεις άλλο χώρο, αυτές είναι, δύο βαλίτσες. Ξεδιαλέγεις ρούχα, χρήσιμα κι αγαπημένα αντικείμενα, αναμνήσεις, ανθρώπους. Εξακολουθεί να μη σου φτάνει ο χώρος, πρέπει να πετάξεις ακόμα περισσότερα. Προσπαθείς να κάνεις έξυπνη διαχείριση, θα πάρεις λίγο απ’ όλα.
Κλείνοντας μετά κόπων και βασάνων τις βαλίτσες, νιώθεις για ένα λεπτό τεράστια ανακούφιση, δεν ήταν τόσο δύσκολο τελικά. Τότε, όμως, το αισθάνεσαι, ένα κύμα πανικού σε κατακλύζει. Συνειδητοποιείς ξαφνικά πως όλα τα σημαντικά κομμάτια σου, εκείνα τα άρρηκτα συνδεδεμένα με την προσωπικότητά σου, την καθημερινότητά σου, την ταυτότητά σου, δε βρίσκονται μέσα στις βαλίτσες σου.
Γελάς αμέσως με την αφέλειά σου, τα πολυτιμότερα πράγματα στη ζωή είναι άυλα, αδιανόητο να στοιβαχθούν σε κούτες και να φορέσουν την ετικέτα «Εύθραυστον». Είναι όμως εύθραυστα.
Μέσα στον πανικό υπόσχεσαι στον εαυτό σου να κουβαλάς μαζί σου αυτές τις πολύτιμες αναμνήσεις, να βρεις ένα μικρό μέρος καλά καμουφλαρισμένο και να τις κρύψεις εκεί, να μην ξεχάσεις τους ανθρώπους που σε στήριξαν, να γυρίσεις σελίδα χωρίς να διαγράψεις τις προηγούμενες. Υποσυνείδητα ίσως να ξέρεις ήδη πως δίνεις φρούδες ελπίδες στον εαυτό σου. Την έχεις ξαναπεράσει αυτή τη διαδικασία, γνωρίζεις καλά το κάθε της στάδιο.
Αρχικά τα τηλεφωνήματα θα είναι συχνά, η νοσταλγία έντονη, τα μηνύματα κι οι δηλώσεις αγάπης έως κι αποπνικτικά. Σε καθετί καινούριο, θα βλέπεις την αντανάκλαση του παλιού, του αγαπημένου, του κλασικού και το νέο δε θα σε γεμίζει, θα φαντάζει περίεργο, ξένο.
Σε ‘κείνο το σημείο θα φοβηθείς λίγο, θα κάνεις δυο βήματα πίσω και θα αναρωτηθείς αν η επιλογή σου ήταν σωστή. Ο πειρασμός να πάρεις το πρώτο αεροπλάνο και να γυρίσεις πίσω, στη βάση σου, θα είναι πολύ έντονος για να αντισταθείς.
Θα ζυγίσεις όμως τα υπέρ και τα κατά, θα εφοδιαστείς με όση λογική σου απομένει και θα αποφανθείς πως αξίζει να κάνεις υπομονή.
Εφόσον το έχεις αποδεχτεί μέσα σου, η καινούρια καθημερινότητα θα φαντάζει όλο και πιο ενδιαφέρουσα με το πέραμα του χρόνου. Οι πληγές των επώδυνων αποχωρισμών θα γιατρευτούν ή θα επουλωθούν προσωρινά, μόνο για να ανοίξουν θεαματικά, άξαφνα και χωρίς προφανή λόγο κάποια απροσδιόριστη στιγμή στο μέλλον. Η παρέα των συναδέλφων δε θα φαντάζει τόσο ανιαρή, τα «after work drinks» θα σε διασκεδάζουν κάπως, ενώ οι εξορμήσεις στην πόλη, θα σε αναζωογονήσουν.
Κάπως έτσι η παλιά κι «αλησμόνητη» ζωή σου θα ξεχαστεί, οι επαφές με τα αγαπημένα πρόσωπα θα αραιώσουν, κάποια από αυτά μάλιστα θα αντικατασταθούν με καινούρια, μια νέα, πιο γλυκιά ρουτίνα θα γεμίσει τη ζωή σου και θα σκεπάσει τις σκουριασμένες πλέον θύμισες.
Η νοσταλγία πάντα θα υπάρχει, για όσα άφησες πίσω. Θα είναι, όμως, μια νοσταλγία ευπρόσδεκτη, γιατί έζησες στιγμές όμορφες. Κι όσοι άνθρωποι πραγματικά αξίζουν και σας δένουν δυνατοί δεσμοί, δε θα τους χάσεις.
Κι όσα έμαθες από αυτό τα ταξίδι θα τα κουβαλάς πάντα μέσα σου, θα σε συνοδεύουν σε κάθε στιγμή της ζωής σου, σε κάθε σταυροδρόμι θα τα συμβουλεύεσαι. Κι όταν θα σε πλημμυρίζουν αμφιβολίες αν πήρες σωστή επιλογή, μην τις αφήνεις να εισβάλλουν στο μυαλό σου. Αντιστάσου, γιατί δεν αξίζουν τον χρόνο σου.
Πάντα θα υπάρχει η πιθανότητα να μετανιώσεις για τις επιλογές σου κι όσοι λένε πως δεν το κάνουν απλώς λένε ψέματα στον εαυτό τους.
Η εμπειρία άξιζε όμως, όποιο και αν ήταν το αποτέλεσμα. Κράτησε λοιπόν τα καλά κομμάτια και προχώρησε μπροστά. Μην ξανακοιτάξεις πίσω.
Εξάλλου, «c’est la vie»!
Επιμέλεια Κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ελευθερία Ευαγγελοπούλου
