Αποτελεί πραγματικά ανεξήγητο φαινόμενο το πώς η δυνατότητα που έχουμε της ελεύθερης επιλογής μπορεί να μας παγιδεύσει μέσα σε ένα φαύλο κύκλο. Κι είναι τεράστια αντίφαση αν σκεφτεί κανείς πως μόλις χρησιμοποίησα τις λέξεις «ελεύθερη», «επιλογή» και «παγιδεύσει» στην ίδια πρόταση. Με παράδειγμα αυτό, κάπου εδώ θέλω να αναφέρω πόσο εύκολο είναι το μυαλό μας να παρερμηνεύσει τις πραγματικές μας δυνατότητες και να μας βγάλει εκτός ελέγχου.
Πολλές φορές έρχονται στιγμές στη ζωή μας που είτε λόγω των εκάστοτε ανθρώπων που την αποτελούν είτε λόγω μιας κακής περιόδου που μπορεί να διανύουμε, χάνουμε λίγο έως, καμιά φορά, πολύ την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Μιλάω για εκείνες τις μέρες που και στραβός είναι ο γιαλός και στραβά αρμενίζουμε, όταν η μία κακοτυχία συμπληρώνει την προηγούμενη, σαν ένα πολύ καλά οργανωμένο παιχνίδι τέτρις. Θα το παρομοίαζα με μία μικρή χιονοστιβάδα που στο πέρασμά της παίρνει όποιον πάρει ο Χάρος και μεγαλώνει σιγά-σιγά τόσο που ισοπεδώνει ό,τι καλό είχαμε καταφέρει να χτίσουμε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Τόσο μέσα μας όσο και γύρω μας.
Αυτές τις δύσκολες στιγμές που ξεκινάει ασυνείδητα μία εσωτερική μάχη με τον ίδιο μας τον εαυτό καταφεύγουμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε στην αναζήτηση εξωτερικών στηριγμάτων. Γιατί όταν βρισκόμαστε σε κόντρα με τον ίδιο μας τον εαυτό ,που στην πραγματικότητα είναι ο μεγαλύτερός μας σύμμαχος, μας εξουσιάζει μία μεγάλη μοναξιά και συχνά μία ακόμα μεγαλύτερη ανασφάλεια.
Ότι ίσως δεν είμαστε ικανοί να επιλέξουμε εμείς οι ίδιοι το καλύτερο για εμάς, ότι είμαστε αδύναμοι να σταθούμε στα πόδια μας χωρίς βοήθεια. Ακόμη, μπορεί να αισθανόμαστε πως είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε μία κατάσταση που μας πληγώνει και μας πονά και που μας αποδυναμώνει μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο.
Γινόμαστε ξανά μικρά παιδάκια που ψάχνουν να βρουν την ασφάλεια στην αγκαλιά κάποιου άλλου. Γιατί όπως εκείνα σπαράζουν στο κλάμα γιατί έχασαν την κούκλα τους ή τους έπεσε κατά λάθος το παγωτό τους, έτσι κι εμείς κάπου χάσαμε την αυτοπεποίθησή μας. Κάπου ξοδέψαμε αλόγιστα την αυτοεκτίμησή μας. Έχουμε αδειάσει κι αναζητάμε κάποιον να μας γεμίσει πάλι.
Γαντζωνόμαστε ασυναίσθητα πάνω στο σύντροφό μας. Να επιλέξει για εμάς, να αποφασίσει για εμάς. Να είναι εκεί για εμάς, με κάθε κόστος. Γίνεται προέκταση της προσωπικότητάς μας. Μίας προσωπικότητας που έχει χάσει τα όριά της, έχει αποσυντονιστεί και προσπαθεί με νύχια και με δόντια να ολοκληρωθεί ξανά.
Όσο χαοτικά όμως και να είναι τα πράγματα, όσο δύσκολα κι αν μοιάζουν όλα, πρέπει κάθε στιγμή και κάθε λεπτό να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας πως είμαστε ελεύθεροι. Είτε το πιστεύουμε είτε όχι. Είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε, είμαστε ελεύθεροι να ζήσουμε τη ζωή που αξίζουμε.
Έχουμε τη δυνατότητα να σχεδιάσουμε το δικό μας πλάνο ευτυχίας. Ποτέ και κανένας δεν μπορεί να το κάνει για εμάς. Ακόμα κι αν προσπαθήσει, ποτέ δε θα το κάνει όσο καλά θα το κάναμε εμείς. Γιατί όταν πρόκειται για τη δική μας ζωή, κανείς δε γνωρίζει τα πραγματικά «θέλω» μας, κανείς δεν ξέρει πώς να ικανοποιήσει εμάς καλύτερα από εμάς τους ίδιους.
Η οικογένειά μας, ο σύντροφός μας, οι φίλοι μας, όλοι είναι απαραίτητοι για να χτίσουμε την προσωπική μας ευτυχία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, όμως, πως εμείς είμαστε η βάση. Εμείς αποτελούμε τα θεμέλια και μόνο αν αυτά είναι γερά μπορεί να χτιστεί κάτι όμορφο που θα κρατήσει και δε θα καταρρεύσει στην πρώτη καταστροφή.
Να επιλέγουμε. Πάντα να επιλέγουμε. Όσο δύσκολο κι αν είναι, όσο ακατόρθωτο κι αν φαίνεται, να επιλέγουμε το καλύτερο για εμάς.
Συντάκτης: Θαλεία Σόκαλη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
