Η μυστήρια γοητεία των καταθλιπτικών

Μυστήριο. Λέξη κλειδί. Λέξη απαραίτητη για να περιγράψουμε την κατάσταση. Λέξη απαραίτητη για να περιγράψουμε τον έρωτα, αυτόν τον εθιστικό τρόπο που θέλουμε αυτούς τους ανθρώπους στη ζωή μας.

Μυστήριο καλύπτει αυτούς. Μυστήριο καλύπτει κι εμάς. Εμάς γιατί είναι πραγματικά μυστήριο –ένα ανεξήγητο φαινόμενο– το ποιος είναι ο λόγος που μας ελκύει τόσο πολύ το δύσκολο, το ακατανόητο κι όλα αυτά που το μυαλό δεν αναγνωρίζει και προσπαθεί αδιάκοπα να κατανοήσει.

Γιατί επιλέγουμε τόσο εύκολα και τόσο αυθόρμητα εκείνον που στο μυαλό του η απλή κοινή λογική απουσιάζει , έχει πάρει ρεπό και δεν ξέρει κανείς πότε κι αν θα επιστρέψει; Τι μας τραβάει στη δίνη εκείνων με το μελαγχολικό βλέμμα και με το άστατο μυαλό;

Θα σας πω. Η γοητεία. Γοητεία για το άγνωστο, γοητεία για το διαφορετικό. Γοητεία για αυτό που δεν μπορούμε να αποδεχτούμε σαν δικό μας, γιατί είναι κάτι καινούριο για τη μέχρι τώρα ήσυχη ψυχή μας, η οποία αποζητά τόσο έντονα την αναστάτωση.

Κάπου εδώ πρέπει να κάνουμε μία αναφορά σε εμάς κι αποκλειστικά εμάς. Δεν είμαστε ήρεμες ψυχές, έτσι δεν είναι; Είμαστε ψυχές έντονες που δεν επαναπαύονται στη συνήθεια, στη ρουτίνα και στο «ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Όχι, ούτε καν. Είμαστε ψυχές που ονειρεύονται το ευτυχισμένο τέλος, αλλά πολύ αμφιβάλλω αν το επιθυμούν πραγματικά. Γι’ αυτό κι εμείς οι ίδιοι χαρίζουμε το χαρακτηριστικό της γοητείας σε εκείνους τους ανθρώπους. Ψάχνουμε το μπλέξιμο και το βλέμμα τους φωνάζει αυτή τη λέξη τόσο δυνατά που αποσυντονιζόμαστε πλήρως. Ξανά και ξανά.

Εκείνοι. Εξίσου καλυμμένοι από πάνω μέχρι κάτω με μυστήριο. Γιατί; Γιατί ο κόσμος αποτελεί μία μεγάλη παγίδα για αυτούς που έχουν πέσει μέσα και δεν ξέρουν πώς να βγουν. Νιώθουν παγιδευμένοι, λοιπόν, σε κάτι που δεν επέλεξαν και γίνονται όλο και περισσότερο μελαγχολικοί όσο ανακαλύπτουν πως η παγίδα αυτή είναι η πραγματικότητα.

Οι δυσκολίες πολλές για εμάς. Για να τους πλησιάσουμε, για να τους καταλάβουμε. Γιατί τα μήκη κύματός μας δε συναντιούνται πουθενά. Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε καταστάσεις, οι λόγοι που ενθουσιαζόμαστε κι οι λόγοι που πέφτουμε πριν ξανασηκωθούμε είναι άκρως αντίθετοι. Ακριβώς εκεί, σε αυτές τις διαφορές βρίσκουμε τη μαγεία, την οποία η ανάγκη για αναστάτωση τη μετατρέπει σε έρωτα. Έναν απόλυτο έρωτα για το άγνωστο, για το μπερδεμένο.

Στα μάτια μας όλη αυτή η μελαγχολία που ξεχειλίζει από μέσα τους φαντάζει να είναι ένας πολύ γλυκός ρομαντισμός. Σαν αυτά που βλέπουμε στις ταινίες, σαν εκείνα που διαβάζουμε στα βιβλία. Σαν στίχοι ενός ερωτικού τραγουδιού που τα λόγια του μετατρέπονται μέσα μας στα πιο βαθιά συναισθήματα.

Και βυθιζόμαστε μέρα με τη μέρα όλο και πιο βαθιά σε αυτό τον άγνωστο για εμάς μέχρι τώρα κόσμο. Και κάπου εκεί, λίγο πριν φτάσουμε στην πηγή, λίγο πριν ανακαλύψουμε αυτή τη γλυκιά μελαγχολία που μπερδέψαμε με γοητεία, ίσως χαθούμε. Λίγο πολύ ή πολύ λίγο. Ανάλογα με το πόσο διψάει η καρδιά μας για τα περίπλοκα.

Είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο, να συμπεριλάβουμε τους ανθρώπους αυτούς στη ζωή μας χωρίς να μας την αλλάξουν ασυναίσθητα με τον δικό τους τρόπο. Αν, όμως, τα καταφέρουμε και δε χαθούμε στην πορεία τότε είναι πολύ πιθανό να ζήσουμε έναν απ’ τους πιο γλυκούς, τους πιο δυνατούς έρωτες. Απλά θα είναι για όσο. Δε θα είναι για πάντα.