Κράτα με

Τι γίνεται όταν ξαφνικά όλα από ασπρόμαυρα αποκτούν χρώμα; Εσύ θα μου πεις. Γιατί εκείνο το βράδυ έκανες κάθε ασπρόμαυρη πτυχή μου πολύχρωμη. Μπορεί να φταίει αυτή η αγκαλιά σου. Μπορεί να φταίνε τα μάτια σου που με κοιτάνε σαν να είμαι το μοναδικό βλέμμα που θέλουν να συναντήσουν απόψε. Ό,τι κι αν είναι με γεμίζει. Ό,τι κι αν είναι κατάφερε να κλέψει κάθε έγνοια μου για το χθες και κάθε ανησυχία μου για το αύριο και μου επέτρεψε να απολαύσω το τώρα.

Το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια. Μπορεί να μου χαρίσει τις πιο όμορφες στιγμές και να μου τις κλέψει όλες το αμέσως επόμενο λεπτό. Γιατί; Γιατί κατάφερε να γεμίσει από εσένα μέχρι πάνω και δεν υπάρχει χώρος για τίποτα άλλο αυτή τη στιγμή. Και τώρα, αυτό το βράδυ, που με κρατάς τόσο σφιχτά, μου υπενθυμίζει γιατί του ήταν τόσο εύκολο να το κάνει αυτό.

Πόσες νύχτες αναζητούσα αυτή την αγκαλιά και πόσα πρωινά την έχασα σαν να μην υπήρχε ποτέ; Πώς μετράς τα λάθη σου και πώς τα σωστά; Πόσο λάθος, άραγε, είναι αυτό που ζούμε τώρα και πόσο θα το μετανιώσω το ξημέρωμα; Μόνο ένα πράγμα θέλω από εσένα και για όλα τα άλλα άφησε εμένα να βρω την άκρη: Θέλω τώρα που με έχεις στην αγκαλιά σου να με κρατήσεις όσο πιο σφιχτά μπορείς. Θέλω να με πείσεις πως όσο λάθος κι αν είναι, θα είναι πάντα το πιο σωστό μου λάθος.

Πόσο μου έχει λείψει να ζω το «τώρα», να απολαμβάνω τη στιγμή. Να με νοιάζει μόνο το σήμερα και να σταματήσω να νιώθω φόβο για το άγνωστο αύριο. Πόσο χαίρομαι που η αγκαλιά σου καταφέρνει να μου το προσφέρει αυτό απόψε κι ας είναι μόνο για απόψε.

Ξεφυσάω και με ρωτάς τι έχω. Με ρωτάς αν είμαι καλά και γιατί αναστενάζω πάλι όλο παράπονο. Μου πιάνεις το χέρι και το σφίγγεις σαν να είναι η τελευταία φορά που σου δίνεται η δυνατότητα να το κάνεις. Δεν ξέρεις κι ίσως να μην το αισθανθείς ποτέ. Μερικές φορές το συναίσθημα, αυτή η ατμόσφαιρα που είναι τόσο ηλεκτρισμένη, με κατακλύζει. Μου κόβει την ανάσα. Γιατί είναι ουτοπία για το μυαλό να ζει αυτό που τόσο καιρό λαχταρούσε. Είναι μαγεία να σε ακουμπάνε τα χέρια που τόσο καιρό περίμενες να σε αγκαλιάσουν.

Σου απαντάω πως όλα είναι καλά, ίσως περισσότερο καλά από όσο θα ήθελα. Γιατί βρίσκομαι εδώ και γιατί βρίσκεσαι κι εσύ εδώ κι αυτό μου φτάνει. Ίσως είναι όλα λίγο πιο έντονα από ό,τι θα μπορούσα να διαχειριστώ. Ίσως αυτό το βράδυ να γραφτεί στην ιστορία των αναμνήσεών μου σαν κάτι μοναδικό. Γιατί τις στιγμές τις φτιάχνουν οι άνθρωποι. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά σκηνικά από μια παράσταση που ίσως ρίξει πρόωρα την αυλαία της, ίσως κι όχι.

Μη με ρωτάς γιατί αναστενάζω. Είναι όλος αυτός ο θόρυβος στο κεφάλι μου για το πόσο μπορεί να κρατήσει πραγματικά αυτή η ανάμνηση που δημιουργούμε τώρα μαζί. Είναι αυτές οι σκέψεις που δε με αφήνουν να βρω ησυχία. Αλλά θέλω να ξέρεις πως αυτή η αγκαλιά που μου δίνεις σήμερα καταφέρνει να τις βάλει για λίγο στο αθόρυβο. Απλά χάριζέ μου αυτό το αθόρυβο, λίγο κάθε μέρα. Και κάπως έτσι ίσως καταφέρω μέσα μου να το κάνω πολύ.