Μη χτίζεις τη ζωή σου γύρω από έναν άνθρωπο

Ωραία η πραγματικότητα, ε; Πόσο ικανοί είμαστε, όμως, να τη διαχειριστούμε μόνοι μας; Πόσο ανεξάρτητοι αισθανόμαστε και πόσο είμαστε πραγματικά;

Μάθαμε να χτίζουμε σχέσεις, μάθαμε να κάνουμε υποχωρήσεις και συμβιβασμούς για να διατηρήσουμε αυτό το πολυπόθητο «μαζί» που τόσο πασχίσαμε να δημιουργήσουμε. Μάθαμε να προσαρμοζόμαστε σε καταστάσεις που δε μας χωρούσαν και να αποδεχόμαστε συμπεριφορές που ίσως δε μας άξιζαν. Κι όλα αυτά για εκείνο το καταραμένο το «μαζί».

Σε αυτό το ταξίδι προσαρμογής στα νέα δεδομένα και τις νέες συνθήκες, πόσο καταφέραμε να διατηρήσουμε το προσωπικό μας στοιχείο; Μήπως χαθήκαμε λίγο στη μετάφραση και τώρα που βρεθήκαμε να τα συζητάμε ξανά με τον εαυτό μας δεν καταλαβαίνουμε κουβέντα από όσα λέμε κι όσα σκεφτόμαστε; Μήπως τον χάσαμε λίγο στην πορεία προσπαθώντας να κάνουμε χώρο μέσα μας και για έναν ακόμα;

Είναι τρομακτικά εύκολο να χαθούμε. Στην αρχή χανόμαστε απλά στα μάτια του άλλου. Έπειτα στο χαμόγελό του. Αργότερα στις ατελείωτες συζητήσεις μας, στις ομοιότητες και στις διαφορές μας. Στα όνειρα που ξεκινάμε να κάνουμε παρέα, στα σχέδια του επόμενου σαββατοκύριακου και σε εκείνον τον καφέ που ήπιαμε μαζί στο βουνό μια ηλιόλουστη μέρα του χειμώνα.

Τον αφήνουμε να εισβάλλει στο μυαλό μας και να το διεκδικήσει, αν εκείνος το θελήσει. Γιατί –μεταξύ μας– αν δεν αφεθούμε λίγο παραπάνω, αν δε χαρίσουμε κι εμείς ένα κομμάτι απ’ την ψυχή μας, πόσο πιθανό είναι να ζήσουμε τον απόλυτο έρωτα; Μεταξύ μας; Όχι και τόσο πιθανό.

Ο έρωτας πρέπει να είναι ακραίος, έστω και για λίγο. Να μας σηκώνει στα ουράνια και να μας αφήνει να κοιτάμε όλα όσα μας χάρισε πάνω απ’ τα σύννεφα. Μετά ίσως μας ρίξει απότομα, ίσως προσγειωθούμε άσχημα. Άλλα όσο αντιφατικός μπορεί να γίνει, άλλο τόσο ικανός είναι να μας γεμίσει μοναδικές στιγμές.

Είναι πολύ λεπτή η γραμμή, όμως, για αυτό οι κινήσεις μας πρέπει να είναι όσο το δυνατό πιο προσεκτικές. Φυσικά και θα δώσουμε λίγο απ’ το μέσα μας. Εννοείται πως θα επιτρέψουμε πού και πού στο μυαλό μας να υπερχειλίσει με την παρουσία του στη ζωή μας. Αλλά τίποτα δε διατηρείται και τίποτα δεν κρατάει όταν ξεχνάμε να βάλουμε εμάς τους ίδιους μέσα σε αυτό.

Σε μια σχέση κάνουμε χώρο για τον άλλο. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Δεν ξεχνάμε, όμως, ποιοι ήμασταν πριν από εκείνον. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να θυμηθούμε ποιοι είμαστε αν εκείνος πάψει να είναι πια κομμάτι μας. Δεν αφήνουμε τους φίλους μας σε μια γωνία να μας παρατηρούν, δεν παραμερίζουμε όσα εμείς θέλουμε, που μπορεί να μην τον περιλαμβάνουν.

Ίσως είναι πολύ γλυκό αυτό που ζούμε, πολύ όμορφο. Κι ίσως να το περιμέναμε περισσότερο καιρό από όσο θέλουμε να παραδεχτούμε. Ίσως πιστεύουμε πως η πραγματική ευτυχία χτύπησε και τη δική μας πόρτα. Αλλά καμία ευτυχία δεν μπορεί να είναι πραγματική αν δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε, αν φτάσουμε στο σημείο να έχουμε ως σημείο αναφοράς κάποιον άλλον κι όχι εμάς τους ίδιους. Τίποτα δε θα μας προσφέρει μεγαλύτερη ηρεμία και γαλήνη απ’ την ικανότητα να μπορούμε να απολαύσουμε την παρέα του εαυτού μας και μόνο.

Στην τελική, το πιθανότερο είναι πως αυτό ερωτεύτηκαν και σε εμάς. Κανένας δεν είναι πιο ερωτεύσιμος από εκείνον που ξέρει τι θέλει, ξέρει τι χρειάζεται και ξέρει πώς να το διεκδικήσει. Από εκείνον που έχει τη ζωή του κι αποφασίζει να κάνει χώρο σε αυτή και για κάποιον άλλον. Είναι τόσο γλυκό, αλλά και δυνατό ταυτόχρονα.

Να δενόμαστε, ναι. Αλλά να ξέρουμε και πώς λυνόμαστε.