Μια ωραία ψυχή νικάει πάντα μια ωραία εικόνα

Ας θεωρήσουμε πως στον έρωτα, στις σχέσεις, στα φλερτ –μικρά ή μεγάλα–, στις κεραμίδες, τέλος πάντων, που μπορεί να φάμε απ’ το πουθενά μια ωραία μέρα υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων που θα μας κάνουν το κλικ. Εννοείται πως στην πραγματικότητα οι κατηγορίες είναι αμέτρητες και δε σταματάνε ποτέ να μας εκπλήσσουν, αλλά για την ώρα ας μιλήσουμε λίγο πιο γενικά. Ας χωρίσουμε, λοιπόν, τους ανθρώπους που εμφανίζονται στη ζωή μας μια όμορφη πρωία σε δύο κατηγορίες περιγράφοντας δύο αρκετά πιθανά σενάρια που σε πολλούς έχουν συμβεί.

Στην πρώτη περίπτωση∙ περπατάμε με γρήγορο ρυθμό. Φτάνουμε στο μαγαζί πάλι αργοπορημένοι. Ανοίγουμε την πόρτα, μπαίνουμε μέσα και ξεκινάμε να σκανάρουμε τον χώρο αναζητώντας τους φίλους μας. Ξαφνικά το βλέμμα σταματάει, ο χρόνος παγώνει. «Ποιος είναι αυτός;», σκεφτόμαστε κι ανεβαίνουν λίγο οι παλμοί μας. Η παύση τελειώνει, ο χρόνος τρέχει ξανά. Εντοπίζουμε τους φίλους μας. Εκείνος βρίσκεται στο ίδιο τραπέζι. Πλησιάζουμε. Καθόμαστε. Δίπλα του, τυχαία.

Η εμφάνιση είναι το πρώτο πράγμα που παρατηρούμε όταν γνωρίζουμε κάποιον. Θέλοντας και μη είναι το πρώτο ερέθισμα που λαμβάνουμε από μία νέα γνωριμία και κάπως έτσι ξεκινάνε όλα. Μας ελκύει. Πόλυ. Τα μάτια του, τα μαλλιά του, το χαμόγελό του. Αχ, το χαμόγελό του. Τα ρούχα του, το επιμελώς ατημέλητο ντύσιμό του. Ό,τι μας αρέσει εκείνη τη στιγμή έγινε ένα κι αυτό το ένα κάθεται ακριβώς δίπλα μας.

Μιλάμε, γελάμε. Λίγο πριν φύγουμε ανταλλάσουμε ό,τι social media μας βρίσκεται εύκαιρο. Κανονίζουμε να βγούμε. Πρώτο ραντεβού∙ αρκετά καλό, μας αρέσει πολύ. Δεν ξεκολλάμε τα μάτια μας από πάνω του. Δεύτερο ραντεβού∙ λίγο πιο μέτριο, αλλά η εμφάνιση δεν έχει πάψει να επηρεάζει την κρίση μας ακόμα. Περνάει ο καιρός και τα στάνταρ που είχαμε στην αρχή πέφτουν. Ίσως η κατάσταση υστερεί στη συζήτηση, ίσως τελικά μας αρέσουν τελείως διαφορετικά πράγματα, ίσως απλά είναι πολύ ωραίο για να είναι αληθινό. Ο ενθουσιασμός έκανε φτερά γιατί μάλλον η εμφάνιση δεν αρκεί και για ένα τέταρτο ή πέμπτο ραντεβού.

Δεύτερη περίπτωση∙ φτάνουμε στο μαγαζί μαζί με τους φίλους μας. Καθόμαστε, παραγγέλνουμε και ανακαλύπτουμε πως έχουμε ξεχάσει φιλτράκια, χαρτάκια, αναπτήρα , τα πάντα σπίτι. Σκανάρουμε για άλλη μία φορά τον χώρο ψάχνοντας αυτό τον άγιο άνθρωπο που θα μας προμηθεύσει με τα απαραίτητα. Και τότε εκεί ακριβώς πίσω μας κάθεται ακριβώς αυτός ο τύπος που χρειαζόμαστε τη δεδομένη στιγμή. Ζητάμε, ευγενικά πάντα. Μας δίνει και συνοδεύει την κίνηση του με ένα έξυπνο αστείο. Πιάνουμε κουβέντα. Λίγο πριν φύγουμε ανταλλάσουμε ένα τηλέφωνο. Αρκεί. Πλάκα είχε, ναι. Ετοιμόλογος με χιούμορ ήταν, ναι. Αλλά δεν είναι ο τύπος μας. Ωραίο παιδί, εντάξει. Απλά όχι ο τύπος μας.

Παρ’ όλα αυτά μας στέλνει. Σκεφτόμαστε: «Ας δώσουμε μία ευκαιρία», γιατί κάθε μήνυμά του μας φτιάχνει τη διάθεση και ίσως την αξίζει. Κανονίζουμε να βγούμε και περνάμε εξαιρετικά. Κάθε ραντεβού είναι και καλύτερο. Είναι ευγενικός, είναι γλυκός. Ταιριάζουμε περισσότερο από όσο πιστεύαμε. Η κατάσταση εξελίσσεται όλο και καλύτερα. Μετά από λίγο καιρό τον βλέπουμε αλλιώς. Τα μάτια του, τα μαλλιά του, το χαμόγελό του. Αχ, το χαμόγελό του. Μας χαρίζει ένα εξίσου μεγάλο χαμόγελο κάθε φορά που τον συναντάμε.

Δύο κατηγορίες, δύο περιπτώσεις με αμέτρητες παραλλαγές. Δεν παύουν φυσικά να υπάρχουν οι άνθρωποι που τα συνδυάζουν εξαιρετικά και τα δύο. Συμπερασματικά, όμως, όταν είναι να επιλέξουμε μεταξύ μίας ωραίας εμφάνισης και μίας ωραίας ψυχής πάντα θα κερδίζει το δεύτερο. Η εμφάνιση πάντα θα μας ενθουσιάζει, αλλά κρατάει τόσο όσο αν υστερεί στο εσωτερικό κομμάτι.