Να αντιμετωπίζεις τη ζωή με χιούμορ

Θα σας πω κάτι, αλλά θέλω να μείνετε ψύχραιμοι. Τα δύσκολα κάποια στιγμή θα κάνουν την εμφάνισή τους. Θα μας κλείσουν εκείνο το δρόμο που μέχρι τώρα ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα κι ίσως αισθανθούμε πιο παγιδευμένοι από ποτέ. Τα ωραία πράγματα ίσως γίνουν άσχημα μέχρι να φτιάξουν ξανά. Μπορεί να αναγκαστούμε να τα βάψουμε όλα μαύρα μέχρι να επιστρέψουν όλα πάλι στο πολύχρωμο.

Θα έρθει η μέρα που δε θα έχουμε ούτε τον σκύλο χορτάτο, αλλά ούτε και την πίτα ολόκληρη. Όταν ενώ φυλούσαμε τόσο καλά τα ρούχα μας, τελικά δε μας έμειναν ούτε τα μισά. Μιλάω για εκείνο το όμορφο πρωινό που κι ο γιαλός θα είναι στραβός, αλλά και στραβά θα αρμενίζουμε. Πώς θα αντιμετωπίσουμε τα πάνω-κάτω της ζωής; Τις αναποδιές; Τα λάθη που κάναμε, τα σωστά που δεν τολμήσαμε και τις καταστάσεις που ξαφνικά βγήκαν εκτός ελέγχου; Τι θα κάνουμε όταν τα δύσκολα, τα πρωτόγνωρα, τα άγνωστα χτυπήσουν την πόρτα μας;

Μία απ’ τις καλύτερες απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα που βασανίζει και σήμερα το μυαλό μας την έδωσε ο Johnny Depp υποδυόμενος τον Jack Sparrow. Ο Jack, λοιπόν, είπε πως το πρόβλημα δεν είναι το πρόβλημα αυτό καθεαυτό. Το πρόβλημα είναι η στάση που διατηρούμε εμείς απέναντι στο εκάστοτε πρόβλημα που προκύπτει στην καθημερινότητά μας. Με αυτά τα σοφά λόγια μπορούμε να αντιμετωπίσουμε σχεδόν κάθε συμφορά που θα κάνει την εμφάνιση της. Το απαραίτητο συστατικό αυτής της συνταγής ευτυχίας που θα την ονομάσουμε «Ε, και τι έγινε, δε χάθηκε κα ο κόσμος» είναι το χιούμορ.

Αναφερόμαστε τόσο στα απλά όπως εκείνη τη δύσκολη Δευτέρα που θα πρέπει να ξυπνήσουμε πρωί, έξω θα επικρατεί πολικό ψύχος κι ο ζεστός καφές μας θα μας χυθεί πριν προλάβουμε να πιούμε την πρώτη γουλιά. Θα έχει άπειρη κίνηση στο δρόμο, θα καθυστερήσουμε αισθητά στη δουλειά και θα καταλήξουμε να τσακωθούμε με όλο το γραφείο. Τα νεύρα μας θα έχουν χτυπήσει κόκκινο κι η διάθεσή μας θα έχει γίνει σμπαράλια. Εκείνη τη στιγμή, λοιπόν, που θα χυθεί ο ζεστός cappuccino μας θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις συνθήκες με όσο περισσότερο χιούμορ μπορούμε. Με αυτό τον τρόπο είναι πολύ πιθανό να αποφύγουμε όλη τη συνέχεια.

Αντίστοιχα, στα πραγματικά δύσκολα παίρνουμε δύο τρεις βαθιές ανάσες, αφήνουμε το παράπονο, τη λύπη, την απογοήτευση ή όποιο άλλο συναίσθημα έχουμε ανάγκη να βγει προς τα έξω, αλλά για τόσο όσο χρειάζεται. Λεπτό παραπάνω. Ίσα-ίσα για να μην παραμείνει φυλακισμένο μέσα μας να μας ταλαιπωρεί. Έπειτα σκάμε ένα χαμόγελο γιατί τα ωραία δε θα είχαν τόση αξία χωρίς τα άσχημα και συνεχίζουμε.

Ιδανικά τις καταστάσεις στη ζωή πρέπει να τις χωρίζουμε σε δύο πολύ μεγάλες κατηγορίες. Σε αυτές που αντιμετωπίζονται με χιούμορ και σε αυτές που αντιμετωπίζονται με μαύρο χιούμορ. Να μην υπάρχει ενδιάμεσο. Δε θέλουμε να υπάρχει ενδιάμεσο και δεν υπάρχει και λόγος. Το ενδιάμεσο είναι εκείνο το μικρό κενό που θα μας επιτρέψει να υπεραναλύσουμε γεγονότα. Είναι η στιγμή που θα αφήσουμε το μυαλό μας να κάνει τρελά σενάρια και θα βρεθούμε ξαφνικά κολλημένοι σε αδιέξοδα. Είναι η πραγματικότητα που μπορεί να μην είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε με αποτέλεσμα να καταλήξουμε ανάσκελα στο κρεβάτι να συζητάμε με τις ώρες με το ταβάνι μας.

Καθετί στη ζωή μας έχει τη δύναμη που του δίνουμε εμείς. Τροφοδοτούμε καθημερινά κι αδιάκοπα καταστάσεις, ανθρώπους και συμπεριφορές χωρίς πολλές φορές να το καταλαβαίνουμε. Αφήνουμε δρόμους ορθάνοιχτους σε άσχημα συναισθήματα και σε μαύρες μέρες, ενώ θα μπορούσαμε απλά να κάψουμε όλες τις γέφυρες που οδηγούν εκεί και να μετατρέψουμε δια μαγείας τις μέρες μας και πάλι σε λευκές. Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να πάρουμε στην πλάκα ό,τι πιστεύουμε πως αν το πάρουμε στα σοβαρά θα μας κάνει κακό.