Σπάνια οι ιστορίες τελειώνουν με ένα «ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Αυτό το τέλος ανήκει μόνο στα παραμύθια κι εμείς έχουμε σταματήσει από καιρό να πιστεύουμε σε αυτά. Στον πραγματικό κόσμο όταν οι τίτλοι τέλους πέφτουν, συνήθως ο ένα ζει καλά κι ο άλλος όχι και τόσο.
Όταν η ιστορία φτάνει στο τέλος της πάντα θα υπάρχει ένας κακός κι ένας καλός. Ο καλός πόνεσε, ο κακός στέρησε. Ο καλός περίμενε υπομονετικά, αλλά ο κακός δεν εμφανίστηκε ποτέ. Ο καλός πίστευε πως μερικά πράγματα είναι αυτονόητα. Πίστευε πως η αγάπη είναι για να μοιράζεται, πως τα συναισθήματα δεν έχουν κανόνες κι όρους. Αλλά στον αληθινό μας κόσμο τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Τίποτα δε διαρκεί όσο το θέλουμε εμείς. Η φαντασία απ’ την πραγματικότητα απέχουν τόσο όσο χρειάζεται για να βρεθούμε απ’ τα σύννεφα στο έδαφος απ’ τη μια μέρα στην άλλη.
Ο αυθορμητισμός δεν τους διακατέχει όλους. Όταν θα σηκωθούμε να φύγουμε ο άλλος μπορεί να μη μας κυνηγήσει. Όταν θα παρεξηγηθούμε, ο άλλος μπορεί να μην είναι εκεί για να μας λύσει τις απορίες. Όταν όλα θα πάνε στραβά, ποιος μας εγγυάται πως ο άλλος θα είναι εκεί για να προσπαθήσουμε μαζί να τα φέρουμε πάλι στα ίσια τους;
Όλα αυτά, η συμπεριφορά μας στα δύσκολα, η υπομονή μας, το πόσο θέλουμε να προσπαθήσουμε και το πόσο έτοιμοι είμαστε να δώσουμε, αναλύονται όλα κάτω απ’ το ίδιο φάσμα. Πόσο καλά είμαστε με τον εαυτό μας. Κατά πόσο έχουμε καταφέρει να αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας, πόσο έχουμε πολεμήσει τις ανασφάλειές μας; Πόσο έτοιμοι είμαστε, τελικά, να δεχτούμε, αλλά και να προσφέρουμε;
Επειδή οι καταστάσεις συνεχώς αλλάζουν, όλα είναι ρευστά και κανείς δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει αύριο, δεν είναι και τόσο εύκολο τελικά να έχουμε μια ακέραιη προσωπικότητα. Δεν είναι εύκολο να συμβιβαστούμε με τα ελαττώματά μας και να οικειοποιηθούμε όσα μας τρομάζουν. Γι’ αυτό όσο καλοί κι αν πιστεύουμε πως είμαστε, είναι πολύ πιθανό να παίξουμε κι εμείς τον κακό χαρακτήρα στην ιστορία κάποιου. Μπορεί να έτυχε να μπήκαμε άδειοι σε αυτήν και παρά το γλυκό μας εαυτό να μην είχαμε τίποτα να δώσουμε εφόσον φτάσαμε με άδεια χέρια.
Μπορεί να αισθανθήκαμε πίεση από κάτι που παλιότερα μας έφερνε την απόλυτη ευτυχία. Οι άνθρωποι είναι τόσο πιο πολύπλοκοι από αυτό που αντικρίζουμε καθημερινά γύρω μας. Τίποτα δεν είναι σταθερό κι όταν το συνειδητοποιήσουμε, θα καταλάβουμε πως κανείς δεν είναι τέλειος. Κι ίσως για εμάς αυτός να είναι ο κακός, όπως και για κάποιον άλλον εμείς.
Όλοι έχουμε τοίχους γύρω μας. Άλλες φορές τους υψώνουμε κι άλλες φορές τους γκρεμίζουμε. Ανάλογα με το πόσο ευάλωτοι είμαστε και με το πόσο προσπαθούμε να προστατέψουμε τον προς στιγμήν αδύναμο εαυτό μας.
Άλλους τους πληγώνουμε, άλλοι μας πληγώνουν. Κάποιους τους υπολογίζουμε πολύ περισσότερο και κάποιους άλλους καθόλου. Το αμοιβαίο είναι πυρηνική φυσική. Δεν το καταλαβαίνουμε και δεν έχουμε ιδέα πώς να το πετύχουμε. Απλά συμβαίνει. Ίσως συμβεί τώρα. Ίσως κάποτε. Ίσως μας συνέβη, αλλά δεν καταφέραμε να το διαχειριστούμε σωστά.
Όπως και να ‘χει, πάντα θα υπάρχει κάποιος για τον οποίο θα προσπαθήσουμε λίγο περισσότερο, για τον οποίο θα ταλαιπωρηθούμε λίγο παραπάνω και θα παλέψουμε λίγο πιο πολύ από όσο αντέχουμε. Αυτός θα είναι κι ο κακός της ιστορίας μας. Αντίστοιχα πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα μας κυνηγήσει πιο πολύ, που θα δώσει και δε θα πάρει. Για αυτόν θα είμαστε εμείς οι κακοί.
Πρόκειται για έναν κύκλο, ένα φαύλο κύκλο. Αν θέλουμε να παίξουμε τους καλούς πρωταγωνιστές ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον όταν επιλέξουμε να μπούμε σε αυτόν το ρόλο να το κάνουμε επειδή είμαστε έτοιμοι κι όχι επειδή είμαστε μόνοι.
Συντάκτης: Θαλεία Σόκαλη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
