Όχι άλλες συζητήσεις με το ταβάνι, παρακαλώ

Ξαπλώνεις για ένα ακόμα βράδυ στο κρεβάτι σου. Κλείνεις τα μάτια σου και για λίγο αισθάνεσαι την ηρεμία που αναζητούσες να κατακλύζει όλο σου το σώμα. Αυτό το βράδυ δε θα το περάσεις με το βλέμμα καρφωμένο στο ταβάνι.

Πάντα μέχρι σήμερα το κοιτούσες με τις ώρες. Μια δυσκολία στην αναπνοή κι ένα βάρος στο στήθος πριν επιτρέψεις σε όλες σου τις σκέψεις να προβληθούν με τον προτζέκτορα του μυαλού σου στο κάτασπρο ταβάνι σου. Τις άφηνες σαν ταινία να παίζουν εκεί σε επανάληψη μέρα με τη μέρα και νύχτα με τη νύχτα ψάχνοντας μια λύση, μια διαφυγή που θα σε βγάλει απ’ το λαβύρινθο που έχεις χαθεί μήνες τώρα. Χωρίς διαφημίσεις, χωρίς διαλλείματα, χωρίς μία ανάσα ξεκούρασης. Κάθε βράδυ να παρακολουθείς το ίδιο έργο. Πόσο μπορείς να αντέξεις;

Πόσες επιθυμίες σου έχουν μπλοκάρει σε αυτό το ταβάνι; Πόσα όνειρα και πόσες προσδοκίες έσβησαν όταν στο δρόμο τους βρέθηκε ένα «δεν μπορώ» κι ένα «δεν πρέπει» ; Τέσσερις τοίχοι κι εσύ, και το δωμάτιο φαντάζει με κλουβί κι οι σκέψεις σου με δεσμοφύλακες.

Συναισθήματα που έμειναν μισά, άνθρωποι που τελικά αποδείχθηκαν λίγοι για τις δικές σου προσδοκίες. Μεγάλα λόγια, ψεύτικα λόγια, λόγια που περίμενες να ακούσεις και πράξεις που ήσουν σίγουρος πως άξιζες, αλλά δεν έγιναν ποτέ. Ό,τι δεν είναι ξεκάθαρο εύκολα μετατρέπεται σε εμμονή.

Οι συμβουλές πάνε κι έρχονται απ’ τους ανθρώπους που είναι δίπλα σου, που σε αγαπούν και σε στηρίζουν. Σου υποδεικνύουν τα λάθη και τα σωστά, μα έλα τώρα… Τα ξέρεις ήδη, έτσι δεν είναι; Ξέρεις τι είναι καλό για σένα και τι όχι. Τι θα σε γυρίσει στην αρχή του λαβυρίνθου σου και τι θα σε βοηθήσει να βρεις την έξοδο. Ξέρεις τι θα σου προσφέρει το στιγμιαίο ενθουσιασμό και τι θα σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένο. Λένε πως τα ωραία είναι για να επαναλαμβάνονται. Μα να κα εσύ που τα επαναλαμβάνεις, γιατί πάντα καταλήγεις να τα συζητάς με το ταβάνι σου;

Προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου να αλλάξει ό,τι δεν τον κάνει χαρούμενο. Ίσως τον μαλώνεις και λίγο για τις επιλογές του. Μία αυτοκριτική που τελειώνει μόνο όταν σε πάρει ο ύπνος. Και την επόμενη μέρα ξεκινά ξανά απ’ την αρχή.

Τα πράγματα είναι όσο απλά ή όσο περίπλοκα επιλέγουμε να τα κάνουμε εμείς. Το ταβάνι πάντα θα αντιπροσωπεύει τα ρίσκα που δεν πήρες, τις συγγνώμες που δεν είπες και τα «σ’ αγαπώ» που χρωστάς. Είναι οι στιγμές που δεν έζησες και το διαφορετικό που δεν τόλμησες. Έχεις συνηθίσει να τακτοποιείς τα πάντα σε μικρά κουτάκια στο μυαλό σου και να τα αφήνεις εκεί, να φοβάσαι μην στα πειράξει κανείς γιατί δεν αντέχεις άλλο να συμμαζεύεις την ακαταστασία στο κεφάλι σου. Είναι η comfort zone σου που φοβάσαι τόσο πολύ να τη διασχίσεις γιατί δεν έχεις μάθει να ζεις έξω από αυτήν.

Τα ταβάνια, όμως, είναι για να τα γκρεμίζουμε, τα εμπόδια για να τα προσπερνάμε και τα δύσκολα για να τα κάνουμε πιο εύκολα. Από σήμερα, λοιπόν, είσαι λίγο πιο αισιόδοξος. Σταματάς να κοιτάς το δέντρο κι αρχίζεις να παρατηρείς το δάσος. Από σήμερα πιστεύεις λίγο παραπάνω -σε σχέση με χθες- πως ίσως όλα τελικά θα πάνε καλά. Ξαπλώνεις και κλείνεις τα μάτια σου γιατί τίποτα δε λύθηκε ρωτώντας το ταβάνι. Άσε τις σκέψεις και πέρνα στις πράξεις. Βρες τι σου λείπει και τι θα σε κάνει καλύτερο κι ακολούθησέ το με τα μάτια κλειστά.

Όχι άλλες συζητήσεις με το ταβάνι, σε παρακαλώ. Από εδώ και πέρα μόνο καθαροί ουρανοί.