Σε πνίγουν τα ανείπωτα

Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να θες να μιλήσεις, να θες να κάνεις τις σκέψεις σου λέξεις, να θες να ξεφορτωθείς μία και καλή όλα αυτά που κλειδαμπαρώνουν τις πόρτες σου για ένα πιο ευτυχισμένο αύριο; Ξέρεις.

Ξέρεις πόσο επώδυνο είναι να τρέμεις να εκφράσεις το μέσα σου καλύτερα απ’ τον καθένα. Κάνεις συλλογή από προβληματισμούς, γεμίζεις αμφιβολίες κι ερωτηματικά. Κι όλα μαζί μετατρέπονται σε ένα συνονθύλευμα ανησυχίας που το καλλιεργείς μέρα με τη μέρα χωρίς να το καταλαβαίνεις.

Φοβάσαι μήπως οι λέξεις σου δε φτάσουν ποτέ στον προορισμό τους. Φοβάσαι μήπως ο αποδέκτης τους τις δει και τις προσπεράσει. Κι αναρωτιέσαι πού μπορεί να καταλήγουν όλα αυτά τα λόγια που κατάφερες να ξεστομίσεις, αλλά δεν ολοκλήρωσαν ποτέ το ταξίδι τους;

Φοβάσαι μη μείνουν να αιωρούνται στο κενό. Κι έτσι, λίγο ο φόβος, λίγο το θάρρος που απουσιάζει ξανά, λίγο η απόρριψη που σε τρομάζει, σωπαίνεις. Σωπαίνεις, δε μιλάς. Οι λέξεις σου πέφτουν σε τοίχο, οι προτάσεις σου χάνουν τη σύνταξή τους και ξαναμετατρέπονται σε σκέψεις που δε θα γίνουν ποτέ πράξεις.

Και εσύ παραμένεις εκεί σιωπηλός. Λίγο πριν βρεις το κουράγιο να αλλάξεις τον κόσμο σου, χάνεις τη μάχη. Τα παρατάς όπως τα παράτησες και την τελευταία φορά που ήθελες να ξεστομίσεις όλες τις αλήθειες σου, αλλά δεν τα κατάφερες. Και χάνεις άλλη μία μάχη. Και κάπου εδώ χάνεις και τον πόλεμο για την απελευθέρωση του μυαλού και της ψυχής σου.

Παραμένεις εκεί αμίλητος και σαν ταινία μικρού μήκους περνάνε μπροστά απ’ τα μάτια σου όλα τα «αν» που φοβήθηκες κι όλα τα «ίσως» που σε έβαλαν στον πάγο όταν ήσουν έτοιμος να βάλεις φωτιά σε ό,τι σε τρώει.

Κάπως έτσι συνειδητοποιείς πόσο βάρυνε ξαφνικά το σώμα σου, πόσο μπούχτισε το μυαλό σου. Πόσο πιο δύσκολα έγιναν ξαφνικά όλα, πόσο εύκολα το πρόβλημα από μικρό έγινε τεράστιο. Και τα βάζεις με τον εαυτό σου, γιατί πέρασε η ευκαιρία από μπροστά σου και την άφησες να φύγει. Την έχασες όπως φοβάσαι πως θα χαθούν τα λόγια που δεν είπες ποτέ.

Δεν επέτρεψες στις σκέψεις σου να ταξιδέψουν και τώρα κάνουν τρελό πάρτι στο μυαλό σου, έγιναν από εκατό, χίλιες. Δεν έδωσες στον εαυτό σου την ευκαιρία να αποτύχει ή να επιτύχει. Τον άφησες μετέωρο να μη γνωρίζει αν προσπάθησε μέχρι τέλους ή όχι. Έκοψες τα φτερά σου πριν καν δοκιμάσεις να πετάξεις.

Οι μισές αλήθειες δεν ταιριάζουν πια σε σένα. Τώρα το καταλαβαίνεις πιο πολύ από ποτέ. Δεν μπορείς να βάζεις πια φρένο στις επιθυμίες σου, κατάλαβέ το.

Αποφασίζεις πως από εδώ και πέρα θα λες την αλήθεια σου ακόμα κι αν η φωνή σου τρέμει. Θα σπάσεις τη σιωπή που τόσο καιρό αφήνεις να σου επιβάλλεται τόσο απροκάλυπτα. Θα πεις αυτά που νιώθεις, θα τα κάνεις ένα προς ένα λόγια. Ό,τι αισθάνεσαι κι ό,τι δεν αισθάνεσαι, όλα θα τα αποκαλύψεις την επόμενη φορά. Θα δώσεις την ευκαιρία στον εαυτό σου να έχει την επιλογή της αποτυχίας και του λάθους καθώς και την αρετή της ειλικρίνειας και της παραδοχής κάποιων πραγμάτων που ξέφυγαν απ’ τον έλεγχό του.

Κι αν τα λόγια σου φεύγοντας από εσένα πέσουν σε ξένο τοίχο και σπάσουν, να θυμάσαι πως η προσπάθεια μετράει. Χωρίς την προσπάθεια το αποτέλεσμα θα είναι πάντα μηδέν στο πηλίκο.