Τα καλά είναι πιασμένα αλλά εμείς περιμένουμε τα καλύτερα

«Εντάξει, το έχουμε καταλάβει πως τα καλά είναι πιασμένα» λες στην κολλητή σου στον εβδομαδιαίο Κυριακάτικο καφέ σας και σκάτε κι οι δύο στα γέλια. Αχ, αυτές τις κλισέ ατάκες δε θα τις χωνέψετε ποτέ. Ποιος ορίζει τα καλά; Και καταλήγοντας πως δεν ορίζονται, πώς μπορούμε να συμπεράνουμε πως είναι και πιασμένα;

Το καλό για κάθε άνθρωπο είναι σχετικό. Το καλύτερο επίσης. Όταν κάθε άνθρωπος είναι τόσο μοναδικός και τόσο ιδιαίτερος , πώς γίνεται να τον εντάσσουμε στην κατηγορία του «καλού», του «κακού» ή του «καλύτερου»;

Το καλύτερο για εσένα, μπορεί να είναι το χειρότερο για τον διπλανό σου. Μπορεί για εσένα να είναι θησαυρός και για κάποιον άλλον να μην έχει καμία αξία. Έχεις δει σχέσεις, έχεις συζητήσει για σχέσεις, έχεις κάνει σχέσεις. Έχεις ταλαιπωρηθεί, έχεις κλάψει, έχεις κολλήσει και φυσικά έχεις απολαύσει σχέσεις τα τελευταία χρόνια της ζωής σου. Μπορείς ακόμα να πεις πως έχεις φάει τις σχέσεις με το κουτάλι. Ή, μάλλον, καλύτερα με μία τεράστια κουτάλα που ανά καιρούς –κι ανάλογα το εκάστοτε έτερον σου ήμισυ– πνιγόσουν μέσα τους. Αλλά επειδή ξέρεις πως το καλύτερο που μπορείς να κάνεις στα δύσκολα είναι να κολυμπήσεις –μέχρι σήμερα τουλάχιστον– δεν έχεις πνιγεί.

Το θέμα, λοιπόν, είναι γιατί πιστεύεις πως όλα τα καλά έχουν πιαστεί κι έχουν περισσέψει μόνο τα χειρότερα;

Οι εμπειρίες σου πολλές. Γνώρισες τα κακά παιδιά που έχουν άλλη γοητεία, γιατί μπορεί να μη σταθούν στο πλάι σου τη δύσκολη στιγμή, αλλά θα σε κάνουν με τον τρόπο τους να είσαι πάντα εκεί. Χωρίς ωράρια, χωρίς διαλλείματα, πάντα στην τσίτα. Η αδρεναλίνη σου χτυπάει κόκκινο κι ο ενθουσιασμός σου επίσης. Πολύ ωραίο, αλλά για πολύ λίγο καθώς σύντομα θα χτυπήσουν κόκκινο και τα νεύρα σου.

Γνώρισες τη δεύτερη και λατρεμένη κατηγορία, τα wanna be καλά παιδιά. Οι οποίοι αποδείχτηκαν πολύ καλύτεροι ηθοποιοί απ’ τα καλά παιδιά. Έκανες ένα guest στο φοβερό σενάριο που έγραψαν οι ίδιοι και μετά έξω απ’ την πόρτα. Τέλος, γνώρισες και τα καλά, τα αυθεντικά καλά παιδιά. Που είναι ευγενικοί, που νοιάζονται, που θα είναι εκεί για σένα και σου θυμίζουν τις νεράιδες και τα πριγκιπόπουλα που ονειρευόσουν απ’ τα παραμύθια.

Αλλά για κάποιο λόγο ενώ η τελευταία σου περίπτωση ήταν και καλή κι ελεύθερη, κοντοστάθηκες. Πήρες μια βαθιά ανάσα, έκανες μεταβολή κι έφυγες. Και αναρωτιέσαι. Πώς μπορείς να παραπονιέμαι πως εξαντλήθηκαν τα καλά όταν εσύ ο ίδιος τα συνάντησες στο δρόμο σου, αλλά προτίμησες να αλλάξεις πεζοδρόμιο;

Ίσως γιατί δεν περιμένεις τα καλά, αλλά αναζητάς τα καλύτερα. Και για να το κάνουμε πιο ξεκάθαρο, όταν λέμε καλύτερα εννοούμε τα καλύτερα για εσένα. Δεν υπάρχει ούτε καλύτερο ούτε χειρότερο. Υπάρχει το διαφορετικό. Διαφορετικό για τον καθένα μας. Και διαφορετικά επίσης θα μας γεμίζει και θα μας αδειάζει.

Μπορεί να μην περιμένεις αυτό που βλέπεις στις ταινίες κι αυτό που διαβάζεις στα βιβλία. Αυτό που κάτι μπαλάντες που ακούς κάτι δύσκολες ώρες ψιθυρίζουν μέσα σου. Μπορεί να περιμένεις απλά τον άνθρωπο που θα σε βγάλει απ’ τη ρουτίνα σου για να σου χαρίσει μια δική του ξεχωριστή καθημερινότητα, έναν άνθρωπο που θα σε εμπνέει. Εσένα προσωπικά κι ας είναι ένας απλός περαστικός για κάποιον άλλον. Λένε πως «όταν οι ανθρώπινοι κύκλοι εφάπτονται, είναι μαγεία». Αυτό περιμένεις. Το «με εμπνέεις» που θα γίνει «σε χρειάζομαι» και θα καταλήξει στο «σ’ αγαπώ».

Πάντα για κάποιον θα τα αντέχεις όλα λίγο πιο πολύ. Όχι απαραίτητα γιατί θα είναι ο ιδανικός, ο τέλειος, αυτός που είναι και σαν αυτόν άλλος δεν είναι. Αλλά γιατί κατάφερε και πάτησε εκείνο το μικρό κουμπάκι στο πίσω μέρος του μυαλού σου και σου ενεργοποίησε μονομιάς όλες τις αισθήσεις. Πράγμα που όποιος καλός ή κακός μέχρι σήμερα δεν είχε καταφέρει.

Οπότε δεν πειράζει αν όλα τα καλά είναι πιασμένα. Εσύ περιμένεις τα άλλα, τα καλύτερα, για εσένα. Γιατί λογικά κι αυτά εσένα περιμένουν.