Το δίπλωμα οδήγησης είναι ανάσα ανεξαρτησίας

Το αμάξι σου. Τίποτα άλλο. Καλοκαίρι. Τα παράθυρα ανοιχτά κι η αγαπημένη σου μουσική να παίζει. Και κάπως έτσι –απ’ τη μία στιγμή στην άλλη– όλα γίνονται δρόμος. Το καλύτερο μέρος για να σκεφτείς. Το καλύτερο μέρος για να αποφασίσεις. Η καλύτερη ψυχανάλυση για τις δύσκολες ώρες και τις εύκολες ώρες εξίσου. Ένα τιμόνι και τέσσερις ρόδες.

Πρόκειται για έναν εθισμό από εκείνους που δεν αναμένεις. Σαν ναρκωτικό που σου δίνει τη μεγαλύτερη ικανοποίηση. Σου δίνει την ανάσα ανεξαρτησίας που τόσο καιρό αναζητούσες. Δε χρειάζεσαι κάτι παραπάνω, κάτι διαφορετικό. Πλέον έχεις τη δυνατότητα –ως κύριος του εαυτού σου και χωρίς την ανάγκη τρίτων– να πας εκεί που θες και να φύγεις από εκεί που δε θες άλλο να μείνεις. Στην κυριολεξία.

Το δίπλωμα οδήγησης, στα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσης, αποτελεί πόρτα που σου ανοίγει έναν καινούριο κόσμο. Ναι αυτός ο κόσμος υπήρχε και πριν και, ναι, άμα ήθελες μπορούσες και τότε να τον επισκεφτείς. Αλλά πλέον είναι διαφορετικό. Ίσως δε σε νοιάζει το πού θα πας και το πόσο μακριά θα φτάσεις. Ίσως αυτό που σε νοιάζει τώρα πια είναι το ταξίδι κι όχι ο προορισμός.

Τόσα χρόνια με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Πάντα να μετράς το χρόνο, να κοιτάς το ρολόι σου, να ψάχνεις δρομολόγια και να περιμένεις με τις ώρες σε στάσεις λεωφορείων. Να τρέχεις να προλάβεις το τελευταίο μετρό ή να το χάνεις και να ψάχνεις το ταξί που θα σε πάει σπίτι σου. Με το δικό σου αυτοκίνητο όλα γίνονται πιο εύκολα. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δε θα έχει έξοδα κι αναμονή στην κίνηση.

Η διαφορά είναι πως σε όλα αυτά –στο κρύο ή στον καύσωνα– θα βρίσκεσαι στον προσωπικό σου χώρο και θα μπορείς να τον ρυθμίσεις όπως εσύ επιθυμείς. Ξαφνικά οι αποστάσεις έγιναν μισές κι η επιθυμία σου να γνωρίσεις νέες περιοχές χτύπησε κόκκινο. Μέχρι τότε όλα σου φαίνονταν τόσο μακριά, αλλά τώρα είναι τρομακτικά κοντά.

Το αυτοκίνητο –και κυρίως το πρώτο σου– είναι σαν το πρώτο σου σπίτι. Το φροντίζεις, το αγαπάς, το καθαρίζεις και δε θες να πάθει γρατσουνιά, όσο είναι εφικτό τουλάχιστον. Θες να βάζεις τους φίλους σου σε αυτό, να τους πηγαίνεις βόλτες, να αράζετε τα βράδια κοιτώντας το φεγγάρι και να χάνεστε στο χρόνο. Να πηγαίνετε στις παραλίες τα ασφυκτικά ζεστά πρωινά του καλοκαιριού με τα παράθυρα τέρμα ανοιχτά και να ανάβετε στο φουλ το καλοριφέρ τις παγωμένες μέρες του χρόνου.

Με το αυτοκίνητο μαθαίνεις να μετατρέπεις διαδρομές σε τραγούδια. Χρειάζονται τέσσερα τραγούδια για να φτάσεις Κηφισιά και σίγουρα 8 για να φτάσεις Γλυφάδα, ίσως και περισσότερα αν έχει κίνηση. Γίνεται το καταφύγιό σου όταν έχεις την ανάγκη να ξεφύγεις από όλους κι από όλα. Γίνεται ο χώρος διαλογισμού σου πριν πάρεις μεγάλες αποφάσεις. Είναι η πρώτη δόση ανεξαρτησίας σου στα πρώτα σου βήματα στην ενήλικη ζωή. Κι εξακολουθεί να είναι και στα επόμενα χρόνια που πλέον έχει γίνει ένα πολύ σημαντικό κομμάτι σου.

Το αμάξι σου και τίποτα παραπάνω. Χειμώνας. Τρέχεις να μπεις στο αμάξι. Ανοίγεις και κλείνεις την πόρτα σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Ανάβεις τη μηχανή και περιμένεις να ζεσταθεί. Ανοίγεις τη θέρμανση. Η ζεστή ατμόσφαιρα σε τυλίγει σαν το πάπλωμα στο κρεβάτι σου. Βάζεις πρώτη και ξεκινάς.