Τους ανθρώπους τους καταλαβαίνεις με την πρώτη, εκτός αν τους ερωτευτείς

Είναι φοβερό να συνειδητοποιούμε πως ενώ σε γενικές γραμμές κόβει πολύ καλά το μάτι μας, υπάρχουν περιπτώσεις που βλέπουμε λιγότερο κι από άνθρωπο με τελευταίο στάδιο καταρράκτη. Αισθανόμαστε σίγουροι και δυναμικοί κι έχουμε την εντύπωση ότι πατάμε πολύ γερά στα πόδια μας. Κούνια που μας κούναγε, όμως, καθώς φτάνει η ώρα κι η στιγμή που χάνουμε το φως μας και καταλήγουμε να γκρεμοτσακιστούμε στο ίσιωμα.

Μπορούμε να το πούμε και στραβομάρα, μπορούμε να το πούμε κι έρωτα. Συνήθως ξεκινάει με έναν υπέρμετρο ενθουσιασμό, ο οποίος δίνει τη σκυτάλη σε ένα αχαλίνωτο πάθος. Αυτή είναι συνήθως κι η στιγμή που αποφασίζουμε να ονομάσουμε την όλη φάση «έρωτα». Υπάρχει, όμως, πάντα κι η περίπτωση στην οποία, ξαφνικά, εκεί που βλέπουμε καρδούλες κι αστεράκια, που ο ουρανός μας έχει γεμίσει βεγγαλικά και που πιστεύουμε πως οι πλανήτες μας έχουν ευθυγραμμιστεί, να γίνει το μεγάλο big bang.

Η αλήθεια είναι πως και μετά την έκρηξη, βεγγαλικά θα βλέπουμε. Μόνο που τώρα δεν είναι εκείνα τα εκθαμβωτικά, τα πολύχρωμα που πετυχαίνουμε στις γιορτές και στα πανηγύρια. Είναι απ’ τα άλλα που πετυχαίνουμε όταν ο άλλος είναι για τα πανηγύρια. Απλά αργήσαμε λίγο να το δούμε γιατί θαμπωθήκαμε απ’ τις καρδούλες που λέγαμε.

Με λίγα λόγια μπορούμε να καταλάβουμε όλους τους ανθρώπους με την πρώτη, να πιάσουμε την αύρα τους, να ασθανθούμε την ενέργειά τους. Όλους εκτός από αυτούς που θα ερωτευτούμε. Γιατί όταν ερωτευόμαστε, εξιδανικεύουμε. Πλάθουμε στο μυαλό μας πρίγκιπες κι ιστορίες. Κλείνουμε τα μάτια σε μειονεκτήματα και λάθος συμπεριφορές γιατί τη δεδομένη στιγμή θέλουμε να το ζήσουμε όσο πιο έντονα γίνεται, στο μέγιστο.

Γιατί θέλουμε να ρουφήξουμε κάθε όμορφη στιγμή, να την αποθηκεύσουμε στον σκληρό μας, γιατί για ένα διάστημα μας έδωσε έναν ρόλο στο παραμύθι που περιμέναμε πώς και πώς να ζήσουμε. Έναν έρωτα να μας ανατρέψει όλες τις σταθερές ψάχνουμε. Και μπροστά σε αυτό δε λογαριάζουμε όλα τα υπόλοιπα.

Δεν είναι λάθος να αφήνουμε λίγο τους εαυτούς μας να απολαύσουν αυτό το παραμύθι, λοιπόν. Άλλωστε εκεί κρύβεται όλη η μαγεία. Στις πρώτες φορές. Στο πρώτο ραντεβού, στο πρώτο φιλί, στο πρώτο βράδυ που θα περάσουμε μαζί. Στην πρώτη φορά που θα νιώσουμε αυτό το αίσθημα της συντροφικότητας να μας γεμίζει. Όλες οι πρώτες φορές. Γιατί σε αυτές ακόμα ανακαλύπτουμε τον άνθρωπο που θα θέλαμε να έχουμε δίπλα μας.

Τον άνθρωπο που θέλουμε να μας στηρίζει, να μας αγαπάει και να μας νοιάζεται. Τι κι αν δεν κρατήσει γι’ αυτό το «για πάντα» που όλοι περιμένουμε. Τι κι αν κρατήσει μόνο για μερικές στιγμές που όμως μέσα στο χρόνο θα αξίζουν παραπάνω από μια αιωνιότητα. Τι κι αν τελικά ερωτευτήκαμε αυτό που θα θέλαμε να υπάρχει, αλλά ίσως να μην υπήρξε ποτέ.

Κλείνουμε τα μάτια κι απολαμβάνουμε. Απολαμβάνουμε αυτό που με κλειστά μάτια βλέπουμε κι αισθανόμαστε. Όσο θέλουμε και για όσο μπορούμε. Κι αν στην τελική πέσαμε έξω κι αν νομίζαμε πως βρήκαμε τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο, αλλά τελικά ήταν ο ακέφαλος καβαλάρης, δεν έγινε και τίποτα.

Άμα δε φάμε τα μούτρα μας, αν δεν πέσουμε κι εμείς μία φορά στο ίσιωμα, πώς θα το απολαύσουμε όταν θα βρεθούμε να περπατάμε στο κόκκινο χαλί;