Δεν είσαι μερέντα για να αρέσεις σε όλους!

Είναι πραγματικά απλό αν το σκεφτείς. Αν αποδεχτούμε το γεγονός ότι είμαστε απλά ατελείς, ίσως καταφέρουμε να βρούμε το δρόμο για την πλήρη αποδοχή του εαυτού μας, χωρίς να τον κατακρίνουμε συνέχεια και χωρίς να επιδιώκουμε συνεχώς να «διορθωθούμε».

Τεράστια σημασία έχει η αποδοχή του εαυτού μας, όπως ακριβώς είναι. Με τα ελαττώματα και τα προτερήματά μας. Την ίδια σημασία όμως έχει κι η αποδοχή των άλλων. Ότι ο άλλος απέναντί μας είναι ένας διαφορετικός άνθρωπος, με διαφορετικά εξωτερικά κι εσωτερικά χαρακτηριστικά. Δείχνουμε μεγαλύτερη κατανόηση στις αδυναμίες των άλλων και στην κατανόηση της ευάλωτης εκδοχής του εαυτού τους.

Δυστυχώς, από μικρή ηλικία μαθαίνουμε ότι πρέπει να μελετήσουμε σκληρά για να γίνουμε «κάποιοι» στη ζωή μας. Αν δεν είμαστε το πιο έξυπνο άτομο σε μια συζήτηση, αν δεν έχουμε μία αξιοπρεπή δουλειά, αν δεν είμαστε επιτυχημένοι, τι θα σκεφτούν οι άλλοι; Θα μας αποδεχτούν; Εάν τους φανούμε περίεργοι; Πώς αλήθεια μας βλέπουν; Καταδικάσουμε τον εαυτό μας σε μια ζωή που ορίζεται από τρίτους και σ’ ένα συνεχές άγχος για το πώς να γίνουμε αρεστοί σε όλους και καλύτεροι από κάποιους ξεχνώντας την απόλαυση του απλά να υπάρχουμε και να ζούμε.

Όλοι μας έχουμε άγνοια για κάτι. Πάντα θα υπάρχει μια κορυφή που δεν κατακτήσαμε κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Δε μειώνεται η αξία της τόσο μεγάλης εξερεύνησης. Η εκτίμηση των άλλων προς το πρόσωπό μας δεν έρχεται με την παρουσίαση του τέλειου κι αψεγάδιαστου εαυτού μας αλλά με την ειλικρινή απόδοση του χαρακτήρα μας. Αν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να μην είναι παντογνώστης, θα καταλάβουμε πως δε θα συμβεί και κάτι κακό. Δεν έχει κανένα νόημα να λειτουργούν άλλοι ως ο καθρέφτης της προσωπικής μας αξίας που μας λέει αν και κατά πόσο καλοί, αποδεκτοί, άξιοι, αγαπητοί ή ωραίοι είμαστε. Δε μετριέται η αξία κανενός στο χρηματιστήριο της αποδοχής του εαυτού μας από τη γνώμη και τη συμπεριφορά των άλλων προς εμάς, ούτε καθορίζεται από την προσοχή που λαμβάνουμε. Ποιο είναι καλύτερο; Ένα μήλο ή ένα πορτοκάλι.

Μαθαίνουμε από τους γονείς μας, το σχολείο και την κοινωνία να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους. Όταν πιστεύουμε ότι είμαστε καλύτεροι από κάποιον σε κάτι, αισθανόμαστε ότι αξίζουμε. Εξυπνάδα, καλή εμφάνιση, καλλιτεχνικές ικανότητες, ευφράδεια λόγου, πλούτο, ωραίο σπίτι, επαγγελματική ή ερωτική επιτυχία, όλα στο μικροσκόπιο και σε ένα διαρκές μέτρο σύγκρισης κι αυτό γιατί;

Όλοι μας αποζητούμε -και χαιρόμαστε όταν τα εισπράττουμε- την εκτίμηση, το θαυμασμό και τη συμπάθεια των άλλων κι αυτό είναι κάτι το απόλυτα φυσιολογικό και θεμιτό. Όταν, όμως, αυτή η επιθυμία επιβεβαίωσης μετατρέπεται σε ανάγκη που αν δεν ικανοποιηθεί πελαγώνουμε, μπορεί να νιώσουμε υπερβολικά ευάλωτοι ή ακόμα και να καταρρεύσουμε.

Η ουσία είναι να καταφέρουμε να μη χάσουμε ένα από τα πολυτιμότερα κομμάτια του εαυτού μας. Την αυτοεκτίμησή μας. Να καταφέρουμε να νιώθουμε σίγουροι για τα αισθήματά μας και τα πραγματικά μας θέλω και να μην προσπαθούμε να αναπτύξουμε τον ψευδή εαυτό μας, προσδοκώντας  να γινόμαστε αρεστοί σε όλους. Άλλωστε έχει γραφτεί παντού και το έχουμε διαβάσει όλοι. Αν θέλαμε να αρέσουμε σε όλους θα έπρεπε να είχαμε γεννηθεί μερέντα!