Η μόνιμη απορία σε μια γνωριμία: ταιριάζετε ή όχι;

Χημεία. Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Εγώ με τη συγκεκριμένη «κυρία» δεν τα πηγαίναμε ποτέ καλά. Προσωπικά το θεωρώ ένα από τα δυσκολότερα μαθήματα κι έτσι μεταξύ μας, δεν το κατάλαβα και ποτέ. Ειδικά εκεί που έπρεπε να κάτσω να βάλω σ’ εξίσωση ποιο στοιχείο θα αντιδράσει με τι, ήταν λες και μάθαινα αραβικά από Κινέζο καθηγητή. Δεινοπάθησε ο καθηγητής μαζί μου, που επέμενα πως δε θα μου χρησιμεύσει πουθενά. Μου ήρθε πολλές φορές στο μυαλό ο ντροπαλός κύριος Ολύμπιος, την ώρα που έκαναν πάρτι στον εγκέφαλό μου οι ορμόνες μου, στη θέα του έρωτά μου.

Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως η χημεία μεταξύ δυο ανθρώπων είναι πολύ πιο σημαντική από τη χημεία που κάναμε στο σχολείο. Μπορεί να μας μάγευε η ένωση δυο ουσιών που προκαλούσαν έκρηξη, όμως η χημεία μεταξύ δύο ανθρώπων είναι κάτι πολύ πιο περίπλοκο. Τα μάτια θα σου δημιουργήσουν την έλξη, ο χαρακτήρας την οικειότητα και τη συμπάθεια, αλλά τον έρωτα η χημεία. Αυτή και μόνο αυτή.

Ταιριάζετε ή όχι; Η μόνιμη απορία. Ας μην ξεχνάμε πως δεν ειπώθηκε ποτέ η φράση «έρωτας με την πρώτη αφή», «με την πρώτη ακοή» αλλά ειπώθηκε πολλές φορές η φράση «έρωτας με την πρώτη ματιά». Μετά την πρώτη εντύπωση έρχεται η γνωριμία. Κι αυτό που καταλαβαίνεις είναι πως ταιριάζεις. Στα γούστα της μουσικής, στα μέρη που θέλεις να συχνάζετε, ακόμα και στις σκέψεις και στα πιστεύω. Ξέρεις τι θα πείτε, τι θα κάνετε και πώς να μιλήσετε ο ένας στον άλλον. Κάποιες φορές μπορεί να είναι απολαυστικό αλλά η συγκεκριμένη διαδρομή, στα δικά μου μάτια, μοιάζει με καρδιογράφημα άψυχου σώματος. Απλά μια μονότονη ευθεία γραμμή. Και μόλις ο περίγυρος το πάρει μυρωδιά αρχίζει να εκθειάζει τη σχέση σας, τονίζοντας πόσο ίδιοι και ταιριαστοί είστε μα εσένα κάτι δε σου κολλάει. Σαν ολοστρόγγυλη κατακόκκινη ντομάτα τα Χριστούγεννα. Ψεύτικη και παράταιρη.

Υπάρχει όμως και η περίπτωση, δύο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι να σμίξουν και να προσπαθήσουν να γνωριστούν. Θέλουν να είναι μαζί και προσπαθούν να βρουν την άκρη της κλωστής για να ξετυλίξουν το κουβάρι της σχέσης τους. Να δοκιμάσουν καινούργια πράγματα και να καταφέρουν να συνυπάρξουν. Προσπαθούν. Το γυρίζουν από τη μια μετά από την άλλη κι αυτό που καταφέρνουν είναι μάλλον να χάσουν τον εαυτό τους προσπαθώντας να ταιριάξουν σε ένα παζλ, αλλά στο τέλος καταλαβαίνουν πως μάλλον τους έβαλαν σε λάθος κουτί.

Ζητούν επιβεβαίωση αυτών που σκέφτονται και καταφεύγουν στις παλιές καλές συνταγές, που ονομάζονται φίλοι. Τους βλέπουν μαζί και δε βλέπουν κανένα κοινό σημείο. Επιμένουν πως ο κώδικας του ενός περιλαμβάνει αριθμούς, ενώ του άλλου γράμματα. Σαν δυο τρένα που πηγαίνουν παράλληλα αλλά δε βρίσκονται πουθενά. Αυτός ο άλλος άνθρωπος ο πολύ διαφορετικός από σένα, να καταφέρει να βγάλει στην επιφάνεια ένα κομμάτι του εαυτού σου που δεν ήξερες πως υπάρχει ή που το είχες καταχωνιάσει σε ένα συρτάρι του μυαλού σου και με τον καιρό ξέχασες ακόμα και πού είχες βάλει το κλειδί. Κι αναρωτιέσαι ποιο από όλα τα γνωμικά που διαβάζεις κατά καιρούς ταιριάζει στη δική σου περίπτωση. Το ιδανικό όμως δεν μπαίνει σε καλούπια και δεν είναι το ίδιο για όλους.

Κι επιστρέφουμε ξανά στα θρανία και στο μάθημα της χημείας που δεν έχει καμία σχέση με τα μαθηματικά. Εκεί είναι πιο απλά τα πράγματα. Ένα κι ένα κάνουν δυο. Πάντα. Σε μια σχέση που χτίζεται, η χημεία αποτελεί το θεμέλιο της. Μόνη της δεν μπορεί να κάνει θαύματα αλλά η απουσία της πολλές φορές μοιάζει σαν οικοδομή που χτίζεται πάνω σε άμμο. Και τα καλύτερα υλικά να χρησιμοποιήσεις, όσο ευφάνταστο και να είναι το σχέδιό της, λίγες σταγόνες βροχές είναι ικανές να την ισοπεδώσουν.

Το ιδανικό για σένα θα το αναγνωρίσεις μόλις συναντήσεις τον άνθρωπο που θα καταφέρει να εξαλείψει κάθε ίχνος εγωισμού από πάνω σου. Που θα μιλάει και δε θα χορταίνεις. Που η αδυναμία που θα έχεις για το συγκεκριμένο άτομο, θα είναι τόσο έκδηλη που κάθε σου προσπάθεια να την κρύψεις, θα στέφεται με πλήρη αποτυχία. Που θα γελάει μαζί σου με εκείνο το ηλίθιο ανέκδοτο που είχες ακούσει παλιά.

Η χημεία είναι αυτή που ορίζει το αν δυο άνθρωποι ταιριάζουν κι επειδή κρύβει και λίγες σταγόνες μαγείας, είναι αόρατη στα μάτια των άλλων. Κρυμμένη, σαν το ομώνυμο βιβλίο της Β’ Λυκείου. Κι αρχίζω στα τριάντα και κάτι ψιλά, να συμπαθώ το μάθημα που πάντα μισούσα. Η χημεία μου φαίνεται πλέον πολύ απλή. Ή υπάρχει ή δεν υπάρχει. Γιατί είναι κάτι που αντιλαμβάνεται ο εγκέφαλος και στη συγκεκριμένη περίπτωση η καρδιά σηκώνει τα χέρια ψηλά για να πετύχει η χημική αντίδραση.